Flower of Youth (Youth Series #1)

Chapter 16

''D-dito ka muna, Sol. Don't leave me, please...'' he said, pleadingly. ''Kahit ngayong gabi lang.''

Mapait akong ngumiti at tumango sa kanya.

Lumawak naman ang kanyang ngiti sa labi na parang isang batang napagbigyan sa kanyang munting kagustuhan.

''Ngayong gabi lang,'' paglilinaw ko.

He slowly nodded and gave me a downward smile. Tumayo siya sa upuan at dueretso sa kuwarto niya dahil may kukunin ito.

Agad ko namang kinuha sa bulsa ko ang cellphone ko at agad itong pinunasan dahil nabasa na rin pala ito. Muntik pa ngang masira.

Nang buksan ko ay napangiti ako dahil gumagana pa ito at mukhang hindi naapektuhan ang loob nito. Bigla na lamang may tumawag sa akin at hindi naman ako nagdalawang-isip na sagutin ito agad.

''Soleil Amara Flores, nasaan ka ng bata ka? Diyos ko po anong oras na at wala ka pa. Nakitawag lang ako kay Mareng Paula mo ngayon, nasaan ka at susunduin kita?'' mariin at puno ng pag-aalala na tanong ni inay.

'N-Nay...'' I paused for a second. Napalunok ako ng madiin nang sulyapan ko ng tingin si Heinz.

He was also looking at me-like he was pleading for me not to leave him right now. Ewan ko ba at kung bakit pa ako tumango sa kanya, kahit na alam kong mag-aalala si inay sa akin.

''Huwag na po kayong mag-alala. Makikitulog po muna ako kina Sam ngayon dahil kailangan po naming matapos 'yung project na ipapasa namin,'' pagsisinungaling ko.

Ang tanga mo kasi self! Inuna mo pa kasi ang mag-drama sa ulan at hindi na namalayang nag-aalala na pala si inay.

Masama na ba na akong anak kung uunahin ko muna ang sarili ko at hayaang lumipas ang mabigat na nararamdaman ko ngayon gabi?

Muli akong napalunok ng madiin dahil alam kong hindi tama ang pag-iwan ko sa kanya ng mag-isa. Hindi tama na basta-basta na lang akong umalis kanina at dumeretso kung saan man.

Tiyak akong walang may naghahanap sa akin ngayon bukod kay inay.

Sino nga ba ako para pag-aksayahan nila ng oras? Hindi naman ako mahalaga.

Abala kasi sila kay Sam-Si Samantha na lang palagi. Simula kasi ng ipakilala ko sila kay Sam ay parang sa kanya na palagi nakatuon ang atensyon nila at para na lang akong daga na parating nakabuntot sa kanila.

Kapag gusto kong magpunta sa library para mag-group study kami ay hindi na sila sumasama, pero kapag kasama ko si Sam ay tumatango agad sila.

Muling sumagi sa isip ko ang bawat masasakit na sinambit sa akin ni Caleb. Para itong sirang-plaka na paulit-ulit sa isip ko.

Ganito pala ang pakiramdam kapag wala kang kuwentang kaibigan, 'noh? Basura lang ang tingin sa 'yo.

They're just convenient when they need something to me.

I'm there when they need me. Pero kapag ikaw na ang may kailangan, wala kang maasahan sa kanila, at hindi ka magiging kawalan kapag binitawan mo na sila. It's like you're feeling a gap between them.

A sense of being a backburner, like a subtle but persistent space that wasn't there before. When you finally decide to let go and move on, you realize that your absence makes no difference to them at all.

I quickly back to my senses. Muntik ko pang makalimutan na nasa kabilang linya pa pala si inay.

''Dapat nagsabi ka sa akin agad, Soleil! Alam mo namang nag-aalala ako parati sa 'yo kapag gabi ka na nakakauwi,'' aniya. Bakas pa rin ang matinding pag-aalala sa kanyang boses.