Flower of Youth (Youth Series #1)

Chapter 32

My tears began to fall down my face as my lips curved into a thin smile. After hearing those words from him, a whirlwind of emotions wrapped around me.

"Sa sobrang tagal ko rito sa Maynila..." I whispered, my voice trembling."Hindi ko aakalain na nandito rin pala nakatirik ang puntod ni nanay."

The realization hit me hard, bringing with it a mix of sadness and unexpected comfort, knowing that she had been close all along.

Wala akong ka-alam-alam noon kung nasaan siya dahil matagal na itinago ng ama ko ang tungkol dito at wala na rin akong balita tungkol sa kanila—lalo na kay Andrew, my step brother.

Tuloy-tuloy ang pag-agos ng luha sa mata ko nang bumalik lahat ng masasakit na nangyari noon.

Did I really moved on? Nakalimot na nga ba ako sa bangungot na matagal ko ng binubura sa buhay ko?

"Sol, umuwi kana, please..."mahinang sambit ni Andrew. "Kapag nakita ka pa ni mommy, baka mag-eskandalo na naman sila."

"G-gusto ko lang naman makita si nanay, Andrew," pagsusumamo ko.

"B-bakit kung kailan wala na siya saka niya ipagkakait sa akin si nanay?" Mas lalo akong naluha habang sinasambit iyon sa harap niya.

Nakaabang lang ako sa gate nila buong araw. Kahit ang guard ay bakas ang awa sa mga mata niya, pero baka pati siya ay mawalan ng trabaho dahil sa pangungulit ko na makapasok sa bahay nila Andrew.

"Ma'am, hindi po talaga kayo pinahihintulutan na pumasok. Huwag na po kayong pumilit at baka magwala na naman po ang amo ko," aniya niya at marahang hinawakan ang kamay ko palayo sa gate.

Tumila na ang ulan at basang-basa na rin ang damit na suot ko. Dala-dala ko pa ang damit na binili ko para kay nanay.

Sa bawat paglanghap ko nito ay nararamdaman kong nasa tabi ko lang siya. Napahawak ako ng mahigpit sa bestida niya habang tintingnan ng masama si Andrew.

"I hope he gets the karma he deserved," mariin kong sabi. "He's no longer my father."

He never stood to be a father—not once, and will never be.

Noong panahon na halos maghirap si nanay para buhayin ako at ikayod ang pag-aaral ko, hindi ko nakita ang anino niya kahit gaano pa kasikat ang araw o kaliwanag ang buwan sa gabi.

He's an abusive, manipulative, and narcissistic father figure that no one would ever want to have. I'd rather not have a father at all than endure the hell I go through with him every single day.

Alak. Bisyo. Sugal.

Those are the definitions of his life back then, and even now, he hasn't changed. Parang anino ng buwan ito sa buhay niya na kahit anong gawin niya ay hindi na maalis pa sa katawang lupa niya.

Sa huli, umuwi akong luhaan at mag-isa. Ang tanging yumayakap lang sa akin sa madilim na gabi ay ang malamig na hangin na dumadapo sa balat ko.

With a heavy sigh, I closed my eyes, wishing that everything was just a nightmare.

Naramdaman ko na lang ang marahang paghaplos ni Caleb sa balikat ko at hindi ko pa rin maalis ang tingin sa puntod ni nanay.

"Nay..." I bit my lower lip as hard as I could to stop the tears from flowing down my cheeks. "Nandito na ako, oh... nandito na si Sol." My lips trembled while I tried to smile, the effort to hold back my sobs making my voice shake.

I knelt beside her grave, my fingers tracing the engraved letters of her name on the headstone. The cool marble felt both comforting and distant.

"Matagal kitang hinanap, Nay. Hindi ko alam na sa Maynila lang pala kita matatagpuan," I whispered, my voice breaking. "Pasensya na kung natagalan ako..." I laughed with tears, even though I know that my heart is heavy, I still manage to say it.