Flower of Youth (Youth Series #1)

Chapter 39

"It's been... seven years," he murmured. "I tried to find you... at ngayon, hindi ko alam ang maramdaman ko na nakita kita ulit."

Nakaupo kami ngayon sa living room at nakatuon ang atensyon ko sa kapeng nasa harap ko. Naiilang akong tumingin sa kanya dahil alam kong hindi ako nakapagpaalam ng maayos noon at basta na lang silang iniwan nang hindi nila alam ang dahilan.

"Bakit hindi ka na bumalik ulit?" tanong niya, his voice filled with a mixture of curiosity and hurt. "Bakit bigla ka na lang umalis, Sol?"

There was a lump in my throat that kept me from getting the right words out in front of him. I swallowed hard, trying to find the courage to explain.

Hindi naman kasi gano'n kadaling bumalik sa Isabela na parang walang nangyari. Of course I was hurt badly. I wanted to rage that day—I wanted to throw them a word that would haunt them and trigger, yet I didn't do it.

Mahilig akong tumakas sa problema ko lalo na kapag magulo na ang lahat at iyong daanan na nilalakaran ko ay hindi ko na maaninag kung saan ako patungo. Walang dalang ilaw o kahit na anong proprotekta sa akin at tanging lakas ng loob lang na may pagdududa pa sa aking sarili.

It was hard... heavy... and breakable. Parang akong bulkan na sasabog sa oras na naririnig ko ang mga sinasabi nila na pawang dahilan ng pagkasira ng pagkakaibigan namin.

It wasn't meant to be broken, but I chose to hurt myself even though I was already shattered into pieces.

Wala ng mas sasakit pa na makitang mawala sa 'yo ang lahat—lalo na noong nangungulila ako sa yakap ni nanay, pero tanging mga dilim at malamig na hangin lang na bumabalot sa loob ng silid ang yumakap sa akin.

I gulped. "I... I didn't know. It was hard for me to get my life back in Isabela. You know what happened." Nanginginig ang boses ko at sinubukan na hapyawan siya ng tingin pero agad din natuon ang atensyon ko sa sapatos ko. "Alam mo ang tungkol kina Sam at Caleb."

He sighed, his gaze softening as he looked at me.

"That's the reason why you left us?" hindi niya makapaniwalang sabi at parang nadudurog na ito sa kanyang narinig.

Hinawakan nito ng marahan ang kamay ko at mariin akong napakagat habang sinusukan na pigilan ang nagbabadyang luha. Guilt and regret were almost washing over me. I don't want to cry.

Shit. Huwag mong hayaan na lamunin ka ulit ng lungkot, Soleil! Pigilan mo!

Gustuhin ko man na puntahan siya noong lugmok ako at halos wala ng makapitan ay mas pinili ko ang aking sarili at dusmistansiya ako para sa kanila.

Para sa ikabubuti naming lahat.

"He was... fuck up," Heinz muttered. "Nagwala siya sa condo ko noon dahil ang buong akala niya ay tinatago lang kita. Halos araw-araw siyang nakabantay sa akin... hanggang sa tuluyan na niyang natanggap na wala ka na."

He was referring to Caleb, and it surprised me. Nagkasagutan pa kami dahil hindi ko sinabi sa kanya na nahihirapan ka sa sitwasyon mo," he continued. "Hindi ko rin alam na... wala na pala si nanay

Imel at nalaman ko lang noong bumisita rito si Sam."

Kumunot ang noo ko. "Bumisita siya sa 'yo?" Medyo may pagkabigla sa tono ng boses ko at marahan siyang tumango sa akin.

"She told me everything. Ako lang yata ang huling nakaalam sa nangyari noon, and I'm sorry..." Napatigil siya nang dumulaas ang dalawang patak ng luha sa kanyang mata. "I wasn't there when you needed me the most... hinayaan kita na magdusa at malunod sa sarili mong luha..."

I pursed my lips before I met his eyes again. "It wasn't your fault—no one is at fault for what happened. Masyado lang nating pinairal ang mga puso natin kaya parehas tayong nadurog," mahinang sambit ko. "Lahat tayo ay nagkamali but we shouldn't let our past haunt us... leading us to be depressed and alone."