Mafia King (Ferreri Empire cz. 1) (18+) ✔️

Rozdział 32

~ Layla ~

Gdy obudziłam się z mojej drzemki to na zewnątrz było już lub jeszcze ciemno. Nie wiem, ile dokładnie spałam. Odwróciłam się na drugi bok i zauważyłam, że Lorenzo spał obok mnie. Musiało być w takim razie późno w nocy. Przekręciłam się z powrotem na drugi bok i sięgnęłam po mój telefon, który leżał na szafce nocnej. Spojrzałam się na niego i wskazywał on drugą trzydzieści w nocy. Spałam blisko dwanaście godzin. Enzo miał mnie przecież obudzić na obiad. Musiał jednak tego nie zrobić, bo przecież niemożliwe, żeby nie mógł mnie dobudzić.

            Na samo wspomnienie o jedzeniu mój żołądek dał o sobie znać. Nie dziwię mu się, bo ostatnie co jadłam to było wczorajsze śniadanie, które było po dziewiątej.

            Wstałam z łóżka i poszłam po cichu do łazienki. Byłam w pidżamie, ale tak kusej, że nie zejdę w niej samej do kuchni. Weszłam do pomieszczenia i zapaliłam światło. Po ubraniach, które Enzo z nas zdjął i zostawił na podłodze nie było już śladu. Boże zabiłam człowieka... Nie usprawiedliwia mnie to, że ta kobieta wyrządziła mi tyle krzywd. Odebrałam jej życie, będę się smażyć za to w piekle. Szczególnie, że nie czuję się aż tak bardzo winna jakby mogło się wydawać.

            Odgoniłam od siebie te myśli i rozejrzałam się za moim szlafrokiem. Podeszłam do wieszaka, na którym wisiał i założyłam go na siebie. Wyszłam po cichu z łazienki, a potem z sypialni. Mogłam zabrać ze sobą telefon, bo na korytarzu było zupełnie ciemno. Po omacku, wymacując dłonią ścianę doszłam do schodów, po których zeszłam ostrożnie na dół. W całym domu było kompletnie ciemno więc musiałam iść ostrożnie. Na szczęście z każdą sekundą mój wzrok przyzwyczajał się do ciemności i szło mi się o wiele lepiej.

            Doszłam do kuchni i otworzyłam drzwi. Weszłam do środka i na ścianie wymacałam włącznik światła. Przycisnęłam go i po chwili kuchnia się rozświetliła, a ja w końcu mogłam cokolwiek zobaczyć. Przez chwilę mój wzrok musiał się przyzwyczaić do światła, ale gdy już się to stało to podeszłam do blatu, na którym stał kosz z pieczywem. Wzięłam z niego dwie bułki i rozkroiłam je nożem, który znajdował się w stojaku, na drugim końcu blatu. Zajrzałam do lodówki i wyciągnęłam z niej masło oraz konfiturę morelową. Wyjęłam jeszcze mleko i zagrzałam je na kuchence. W szafkach znalazłam kakao więc zrobiłam je sobie. Przygotowałam moje kanapki i usiadłam przy wyspie kuchennej.

            Gdy zaczęłam jeść to po chwili drzwi od kuchni się otworzyły i wszedł przez nie zaspany Lorenzo. Przymrużył oczy, żeby przyzwyczaiły mu się do światła.

– Kochanie, co się stało, że tutaj jesteś? – Zapytał przecierając swoją twarz i odgarniając włosy do tyłu. – Jest prawie trzecia w nocy.

– Obudziłam się i byłam głodna. Nic przecież nie jadłam od wczorajszego śniadania. Dlaczego mnie nie obudziłeś chociaż na kolację? – Zapytałam.

– Spałaś kochanie tak spokojnie, że nie miałem serca, żeby cię budzić. Nawet nie obudziłaś się jak przyszedłem się położyć więc musiałaś być naprawdę zmęczona. – Złapał za moją dłoń i spojrzał się na mnie z troską. – Tak w ogóle to jak się czujesz?

– Już jest lepiej Enzo. Nie musisz się obawiać o mnie. – Uśmiechnęłam się do niego. – Przez chwilę naszły mnie myśli o tym, co się stało, ale szybko je od siebie odrzuciłam. Poza tym mój żołądek zaczął upominać się o jedzenie więc skupiłam się na tym, żeby przyjść tutaj i przygotować sobie coś do jedzenia.

– W sumie to też bym coś zjadł.

            Przeszedł na drugą stronę wyspy kuchennej i wyciągnął z lodówki masło, konfiturę i mleko. Wlał mleko do tego samego garnka, w którym ja je przed chwilą gotowałam i włączył kuchenkę. W międzyczasie jak mleko się grzało to zaczął przygotowywać sobie kanapki. Jak na faceta to całkiem sprawnie mu to szło. Spodziewałam się dwóch lewych rąk jak to przeważnie bywa.