ALTIN KADEH

3. Son karar

Ben geldiiimm!!! Hem de bu sefer erken geldim. Bilerek akşama bırakmak istemedim çünkü hep geciktiğimi fark ettim🥹

Bölümler kısa gelebilir, Aleda İzem'e göre bölümleri kısa yazıyorum ancak bana kalırsa böylesi daha iyi olacak. Çünkü hem arayı açmayacağız hem de benim için yazması çok kolay oluyor.

Kendimden Hallice- Unutulmayan Biri Hep Vardır

Keyifli okumalar!

✨

"Simay!" Nazlı ile birlikte bakışlarımız bize -daha doğrusu bana- seslenen bedene döndüğünde yüzümde oluşan gülümsemenin ardından gözlerimin de dolduğunu biliyordum.

"Yusuf?" Annemin şaşkın sesini duymamış gibi koştum abime doğru. Kollarım ona ulaşır ulaşmaz beline dolandığında ağlamaya başladım. Günlerdir içime attığım gözyaşların hırsını şimdi çıkarıyor gibiydim.

"Abim," dedi o da kollarını bana sıkı sıkı sararken. Çenesini başıma yasladığında, bir hıçkırık kaçtı boğazımdan. "Ağlama, tamam geldim." Bir yandan saçımı okşuyor bir yandan sakinleştirmeye çalışıyordu.

"Pozitif," diyebildim ağlamalarımın arasından. "Test pozitif."

Bedenimi bedeninden ayırdı. Elleri yanağıma çıktığında akan yaşları sildi tek tek. Dizlerini kırıp bana doğru eğildiğinde, "bu biraz sonra konuşulacak, canını sıkmanı gerektirecek bir şey yok tamam mı?" diye fısıldadı tane tane konuşurken. "Ben halledeceğim ama şu an yapman gereken tek şey bana sıkı sıkı sarılıp ne kadar özlediğini söylemek."

Güldüm nemli yüzüme rağmen. "Seni çok özledim."

"Yusuf!" Annem ne ara yanımıza geldi bilmiyorum ancak ben abimden ayrıldığımda o sarılmıştı abime. Ancak sarılmaları çok kısa oldu.

"Anne bir dakika," dedi abim kendini ondan uzaklaştırırken. "Sonra hasret gideririz önce şu konuyu halledelim."

"Abine haber mi verdin Simay?" Babam da yanımıza geldiğinde kızgın ses tonuna karşın abime yanaştım biraz daha.

"Ne yapacaktı?" dedi abim elini omzuma koyarken. O babamdan daha kızgın duruyordu. "Sizin gibi sessiz kalıp beni bihaber mi bırakacaktı tüm olaylardan?"

"Baban öyle demek istemiyor," dese de annem, abim bakışlarını babamdan çekmedi.

"Nereye gidiyorsunuz?" Bakışları kısa bir an burayı izleyen aileye döndü. "sonuçlar açıklanmış, pozitifmiş. Eee? Nereye şimdi?"

"Konuşacağız." dedi babam sert duran ses tonuyla.

"Neyi?" dedi abim kelimenin üstüne bastıra bastıra. "Konuşacak ne var? Olan olmuş, ne olmuş yani?"

"Öz kızımızı tanıyacağız." Var mı bir itirazın edasıyla kurduğu cümle bakışlarımı onun yüzünden kaçırmama neden oldu. "Haliyle Simay da kendi öz ailesini tanıyacak. Bu yüzden diğer aile ile konuşacağız."