ALTIN KADEH

32. Gidenler ve Ardında Kalanlar

Ben geldiiimm!!!! Fazla konuşmayacağım çünkü bölüm süresini fazla uzattım, sizi bekletmeyeceğim.

Bu arada bölümü neredeyse Beni Hatırla dinleyerek yazdım... Evet evet, sonduragin ttdeki postun yüzünden sardım sarkıya...

Sizde bölümü bu sarkıyla dinlemek istersiniz belki :)

Keyifli okumalar!!!

🌚

*Yazar*

İnsan bir yerden gitmeye karar verdiğinde bu sadece bulunduğun ortamdan uzaklaşmak değil, yan yana olduğun insanlardan da gitmek demektir.

Naz yanında İsmail'le, İsmail'in elindeki valiz ile evden çıktığında aslında bir evden değil, kalbinde yer edinmeye başlamış olan insanlardan uzaklaştığının, onları terk ettiğinin farkındaydı. Farkındaydı ve gidiyordu.

Çünkü korktuğu başına gelmişti, Nazlı'nın bir fısıltısı kendisinin yok olmasına yetmişti.

Her şeyden habersiz saat akrep ve yelkovanını 16.21'e kadar geriye çektiğinde Kadir yanındaki oğulları ve eşi ile Çınar'ın karşısında otururken kaşları çatık, memnuniyetsiz bir yüz ifadesi ile bakıyordu Çınar'a.

"Lütfen," diyordu Çınar gözlerini Kadir Akgül'den çekmeden. "Benimle gelin."

"Sen kimsin ki çocuk?" diyen Yaman normalde sessiz kalırdı ancak kendisinin hiçbir Akça'ya tahammülü kalmamıştı. Bu yüzden alaycıl bir tondaydı sesi. "Biz seninle ne diye, nereye geleceğiz?"

"Nazlı için, Nazlı'nın yanına geleceksiniz." diyen Çınar kendinden emindi. Başka çareleri olamazdı çünkü. "Bakın, bugün doğum gününüzmüş," bakışlarını Kadir'e çevirdi. "Nazlı son zamanlarda iyi değil, sürekli bilincini kaybediyor ve bayılıyor, doktor tahlil yaptı onun sonuçlarını bekliyoruz. Bu süreçte de stres yapmaması gerekiyor ancak o sizin doğum gününüz için günlerdir plan yapıyor, bir kafeyi kapattırdı sizin için. Lütfen en azından onun için gelin, birkaç saat durun ve isterseniz gidin ama şu an lütfen, gelin benimle."

"Adamların huyundan mı suyundan mı anlamıyorum, evlerine giden hasta oluyor amına koyayım." Diye homurdanan Ali Baran'ın sesi kısıktı, onu ondan başkası duymamıştı. Nazlı için elbette üzülüyordu ancak biliyordu ki Nazlı bunu kendisi tercih etmişti.

"Neyi var?" dedi Seher endişe ile. "Hiçbir şeyi yoktu, gayet sağlıklıydı. Ne oldu da bilincini kaybediyor?"

"Sinir krizleri geçirdi, birazı bizim sebebiyet vermemizden, birazı sizin." Çınar yutkundu. "Gelecek misiniz?"

"Hayır," diyen Ali Baran'ın sözünü kesen Kadir oldu. "Evet."

Kadir dışında kalan aile üyeleri küçük bir bakış attılar birbirlerine. Naz evdeydi, bir sürpriz yapıyordu ve Kadir bundan habersizdi. Yine de eve geç gitmemelilerdi.

"Evet," diye tekrarladı eşini Seher. "Ancak erken kalkmamız gerekebilir, Naz evde."

Kadir Naz'ın ismini duyması ile eşine çevirdi bakışlarını. Duymuştu, kalacağım demişti eşine ve çocuklarına ancak Kadir'in içinde bir his asla eksilmiyordu. Sanki her an gidecek, eve döndüğünde cıvıl cıvıl bir ses duyamayacaktı.