ALTIN KADEH

28. Abi Kardeş

Selamlar, ben geldiiimm!!!!

Biliyorum bir saatcik geç geldim🥹🥹 Vpni kapatmak zorunda kaldim isim olduğu için ve bu yüzden cevaplarınızı göremedim... Neyse, sonuçta geldim balim!

Rafat Hasanlı- Kısa Mesafe

Keyifli okumalar!!!!

🪷

*23 Şubat*

"Nazlı kızım olarak kal derken?" Kafam karışmış gibi baktım karşımdaki adama. "Eğer gidersem beni evlatlıktan mı reddedecek şimdi?"

Alparslan abi gözlerini devirdi. "Elbette öyle bir şey olmayacak. Ne demek istediğini anlamış görünüyorsun."

Omuzlarım düştü. Anlamıştım anlamıştım da... Ne bileyim, bir moralim bozulmuştu. 1 Mart anlaşmanın bittiği, benim gitmem gereken gündü. Aynı zamanda onun doğum günü.

"Kalamam ki," diye mırıldandım gözlerim ellerimde oyalanırken. "Anlaşma bitiyor o gün." Bakışlarımı ona çevirdim. "Yine de doğum gününde gitmek acımasızlık mı olur?"

"Biraz önce onların anlaşmayı umursamadığını söylemiştin," diyen adama başımı salladım. Evet, Akgül ailesi kesinlikle anlaşmayı umursamıyordu. Bu anlaşma sadece beni evde tutmak içindi. Bu anlaşma süresi boyunca onlara alıştığım için anlaşma bitse dahi gitmeyeceğimi düşünmüşlerdi. "Peki sen? Umursuyor musun o kadar?"

Başımı iki yana salladım hafifçe. Yüzümde buruk bir gülümseme oluştu. "Hayır."

Gözlüğünü düzeltti, yüz ifademi inceledi kısa bir süre. "O halde neden gitmen gerektiğini düşünüyorsun?"

"Kalamam ki," diye mırıldandım sesim içine kaçmış gibi. Bunu düzeltmek için boğazımı temizledim. "On yedi yıl geçmiş, insan insana bir ayda alışır mı?" Alışırdı. Ben onlara alışmıştım. İnsan mı değildim acaba? "Beni tanımıyorlar," öyleydi. Kendilerini bana tanıtmış olsalar da asıl Naz'ı bilmiyorlardı. "Ben böyle bir insan değilim ki."

Güldüm komik bir şey var gibi. "Ben bir kere sabırlı değilimdir," Baran'a sabrettiğim onca an geldi aklıma. Onları Çınar yapsa ortalığı birbirine katmıştım çoktan ama Baran yaptığında sessiz kalmıştım. "Sakin değilim, duramam. Birisi canımı yaktığında canını yakarım. Aynı eşit derecede üzüldüğümüze inanana dek durmam."

Kaşları çatıldı. "Bu onlara karşı sakin ve sabırlı olduğunu mu gösteriyor?"

Başımı salladım. Kesinlikle öyleydi. Benim ayağım incinmişti, ayağım! Buna rağmen kemikleri yerindeydi Ali Baran'ın, daha nasıl sabırlı olacaktım?

"Çünkü bu zamana dek kendimi onların hiçbir şeyim olduğuna inandırdım." İnsan kendine de yalan söylermiş, öyle ya, aslında en çok kendine söylermiş. "Ama kalırsam onları ailem olarak kabul etmiş olurum." Yüzümü sıvazladım. "Her şey başa saracak o zaman. Onlar hiçbir şeyimdi kırılmaya hakkım yoktu. Ailem olarak kabul edersem bana bu hakkı tanıyacaklar. O zaman Akça'lar beni nasıl bir çöp gibi attılar evden, onlar da aynısını yapacak. Mayam bu benim çünkü. Değişmiyor."