Kesilen Nefes

31. Bölüm : Tehditler ve Yanan Canlar

Gözlerimin araladığımda babam saçlarımı seviyordu yanı başımda.

"Bebeğim," dedi gülümseyerek. Bakışlarım koltukta uyuyan Yalın'a kaymıştı. "İyi misin güzel kızım?"

"Daha iyi günlerim oldu," dedim titrek bir nefes alarak. "Sibel abla gitti mi?"

"Evet kızım. Gitti."

"Yalın," dedim başımı kaldırarak. "Uyuyor mu?"

"Sabaha kadar uyumadı. Yarım saat önce uyuyakaldı." Gözlerini yavaşça araladığında önce nerede olduğunu idrak etmeye çalıştı. Ardından ise bana baktı.

"Yavrum," dedi mırıldanarak. "İyi misin?" Başımı salladım. "Kendini nasıl hissediyorsun?"

"İyi olmaya çalışıyorum."

"Olacaksın."

"Baba," dedim hızla başımı çevirerek.

"Efendim kızım?"

"Cinsiyetlerini öğrendik biz dün biliyor musun? Biri kız biri erkek. İki taneler."

"Yalın gece söyledi," dedi babam gülümseyerek. "Çok mutlu oldum kızım. Allah sağlıkla kucağına almayı nasip etsin."

"İnşallah," dedi Yalın mırıldanarak.

"Amin babacığım."

"Karnın aç değil mi? Dünden beridir bir şey yemiyorsun. Hemşireyi çağırayım da kanını alsın. Sonra yiyecek bir şeyler alırız." Başımı salladım. Babam odadan çıktığında Yalın yavaşça yanıma yaklaştı. Kenara çekildiğimde yanıma oturdu. Ellerimi tuttu yavaşça. Üzerinde onu ilk gördüğümde giyidiği deri ceketi vardı. Bir elimi elinden çekip ceketine dokundum.

"Hatırladın mı?" diye sordu titrek bir nefes alarak. Başımı salladım.

"Hiç unutmadım ki. Çok yakışıyor sana bu ceket."

"Seni bir anda karşımda görünce dumur olmuştum. Hiç beklemiyordum."

"Ben de odaya gider gitmez seni babama sormuştum." Dudakları kıvrıldı hafifçe. "Yalın," dedim elini tutarak. Başını kaldırıp bana baktı ve devam etmemi bekledi. "Biz bunun da üstesinden geleceğiz. Biliyorsun değil mi?" Başını salladı.

"Biliyorum Nefes. Biliyorum ama.."

"Aması yok. Evet ben de üzülüyorum, belki kahroluyorum ama.. Onlar için ayakta durmak zorundayız. Sen ve ben."

"Sen ve ben yok," dedi alnını alnıma yaslarken. "Biz var." Gülümsedim. Gözünden bir yaş süzüldüğünde hızla baş parmağımla sildim.

"Erkekler ağlamazdı hani?"

"Erkekler ağlamaz. Ama babalar ağlar."

"Babalar da ağlamamalı. Hatta, daha güçlü olmalılar."

"Haklısın," diyerek gözlerini sildi.

"Yalın, seni seviyorum."

"Ben de," dedi sarılmadan hemen önce. Ardından ise sıkıca sardı kollarını. "Ben de seni seviyorum." Saçlarımın üzerini öptü. Geri çekilip yüzümü avuçlarının arasına aldı. Kapı açıldığında Yalın benden uzaklaşmıştı ancak yanımdan kalkmadı. Hemşire kan alıp gittikten sonra babam girmişti odaya.

...

"Yalın yürüyebilirim."

"Olmaz," diyerek kucağına aldı. Eve ilerlerken Hasan ve Ahmet peşimizden geliyorlardı. "Hasan kapıyı aç."

"Hemen abi." Hasan kapıyı açtığında evin içindeki Kevser Ablayı görmüştüm.

"Kevser abla?" dedim şaşkınlıkla. Babamın evinde çalışıyordu.