Kesilen Nefes

32. Bölüm : Biz Bitmiş Miydik?

"Nefes bu herif var ya.." dedi babam bana bakarak. "Tek amacı hâlâ beni öldürmek. Yangını bu herif başlatmış. Bayağı, benzini elleriyle götürürken kamera kaydı var."

Başımı çevirip Yalın'a baktım inanamıyormuş gibi.

"Yalandır," dedim başımı iki yana sallayarak. "Baba emin misin? Yapmaz. Bu kadarını bana yapmaz. Sen yanlış görmüşsündür. Benzetmişsindir. Yapmaz baba. Bu kadarını yapmaz."

"Yaptı Nefes. Daha fazla bir katilin yanında kalmayacaksın. Buradan benim evime gideceğiz ve en yakın zamanda, tek celsede bitecek bu evlilik." Bakışlarımı Yalın'ın üzerinden çekemiyordum. Gözlerimden yaslar süzüldü.

"Yaptın mı?" diye sordum. Başını iki yana salladı. "Yapmamış baba bak. Yapmadım diyor. Baba, bak. Yapmamış işte."

"Yalan söylüyor Nefes. Sana kayıtları göstereceğim eve gidince." Gözlerimden yaşları süzüldü. Başımı iki yana salladığımda hıçkırarak ağlıyordum. Dizlerimin üzerine çöküp ağlamaya devam ettim. Başımı kaldırdığımda Yalın bana bakıyordu. Ağlarken beni seyretti. Babam kaldırmaya, sakinleştirmeye çalıştı. Ardından ise beyninde oluşan düşüncelere son vermiş olmalı ki hızla arabaya bindi. Bana baktığında gözlerimden akan yaşları silerek arabaya yaklaştım ellerim karnımda bir şekilde. Cama dokundum. Başını iki yana salladı. Dudaklarını araladı.

"Özür dilerim." Sesini duymamıştım ama bunu demişti. Yutkundu. Boynunda hareket eden adem elmasına baktım. Arabayı çalıştırdığında az önce sildiğim yaşların yerini yenileri doldurmuştu. Geri geri sürdü arabayı. Hızla peşinden gittim.

"Neden yaptın?!" diye bağırdım sesim çıktığı kadar. Babam yanıma gelip beni tutmaya çalıştı. "Neden baba neden?!" Hıçkırıklarıma engel olamıyordum. Kalbimin üzerindeki ağrı geçmiyordu bir türlü. Elimi kalbime koydum. Nefes almaya çalıştım.

"Nefes sakin ol! Nefes.. Kızım.. Nefes gözlerini aç! Hadi kızım! Aç gözlerini!" Gözlerimi ne ara kapatmıştım? Babamın beni kucakladığını hissettim. Arabaya bindirdi. "Nefes!" Adımı defalarca kez söylemeye devam etti ama ben bir süre sonra duymayı bırakmıştım.

...

Gözlerimi araladığımda başımda babam, Sibel abla, annem, Canan anne ve Burcu vardı. Annemin ortamla alaka seviyesini çözmeye çalıştım kısa bir an.

"Kızım," dedi babam hızla. Sibel abla ayağa kalkacağı sırada annem ondan önce atılmış ve yanıma gelmişti.

"Kızım."

"Anne?" Başımı çevirip babama baktım. Gülümsedi. "Babacığım."

"Güzel kızım benim. Her şeyim. İyi misin?"

"İki günde bir hastaneye yatıyorum. İyi miyim sence?"

"Doktor biraz önce çıktı," dedi Sibel abla. "Gayet iyisin canım."

"Nefes," dedi Canan anne. "Yalın öyle bir şey yapmadı. Ona inanıyorsun değil mi?"

"Kaçtı," dedi babam benim yerime. "Yapmamış olsaydı şimdi burada olurdu Canan Hanım. Ayrıca elimde kamera görüntüleri var. Açıkça Yalın olduğu belli oluyor. Oğlunuzu polise.."

"Baba," dedim hızla. Polis falan girmeyecekti.

"Merak etme Nefes. Kendi torunlarımın babasını hapse attırmayacağım.

"Benim oğlum sizin evinizi yakmadı, Oğuz Bey. Evet sizi sevmiyor bu doğru ama kızınızı seviyor. Ve Nefes üzülmesin diye yapmaz bunu."

"Canan anne," dedim araya girerek. İkisinin de bakışları bana doğru döndü. Canan anne devam etmemi bekledi. "Yalın nerede? Neden beni şu an masumluğuna inandırmıyor? Neden yanımda değil? Nerede Yalın?"