Kesilen Nefes

13. Bölüm : Küçük İhanetler

"Efendim İso? Evet. Evet yanımda. Veremem. Sana ne oğlum? Allah Allah. Veremem. Uyuyor. Evet. Sikerim merakını, bana ne. Delirsin gerekirse. Mantıklı aslında, belki delirir de toptan kurtuluruz o heriften. Biliyorum. Durup durup bana bunu hatırlatmana gerek yok. Tamam. Bilmiyorum. Uyandıramam. Hayır İso. Çok huzurlu gözüküyor, olmaz. Kıyamıyorum amına koyayım. Oldu mu? Tamam. Ben haber veririm sana. Gitmeyecek. Tamam. Uyumak istiyorum biraz daha. Evet. Rahatsız etmesin kimse. Görüşürüz." Sessiz olmaya çalışmıştı. Ardından ise elleri yeniden sırtımın üzerinden bana sarıldı. Başımı hafifçe kaldırıp yüzüne baktım. "Tünaydın," dedi gülümseyerek. Gülümsedim.

"Tünaydın."

"Ben mi uyandırdım?"

"Hayır. Saat kaç?" Bileğindeki saate baktı.

"Dörde beş var."

"Saatlerdir uyuyor muyum?" Başını salladı hafifçe.

"Evet."

"Babam çok merak etmiştir. Telefonum nerede benim acaba?" Cebinden çıkarıp bana verdi.

"Çalınca uyanma diye aldım." Başımı salladım. Babam defalarca kez aramış ve mesaj atmıştı. Derin bir nefes alarak geri aradım.

"Nefes! Neredesin sen? Deli oldum burada! O herif sana bir şey yapmadı değil mi?" Bakışlarım Yalın'a kaydı. Duymuştu.

"Yapmaz baba."

"İyi misin peki? Neredesin? Gelip alayım seni."

"Yalın'ın yanındayım. Gelmek istersem o getirir."

"Gelmek istersem derken?"

"Baba, ben onunla kalacağım."

"Nefes sen ne dediğinin farkında mısın? Bu herif benden nefret ediyor ve sırf bu yüzden, benden intikam almak için seni kullanıyor ve sen bunları göremeyecek kadar kör olamazsın!"

"Baba o benim kocam. Sen bana hep her şeyden öne seni koyduğum için yarın bir gün evleneceksin ve önemli olan eşinle çocukların olacak demiyor muydun? Evlendim. Ve şimdi her şeyin önüne kocamı koyuyorum. Bizi kabul etmeni ve yanımda olmanı istiyorum."

"Kabul etmiyorum Nefes! Ve eğer o adamı seçiyorsan seç, ama unutma, eğer seçtiğin kişi oysa bundan sonra benim gibi bir baban yok."

"Baba.."

"Son sözümü söyledim Nefes. Tercihini yap." Telefonu yüzüme kapattı. Gözlerimden yaşlar süzüldü. Yalın hızla sildi.

"Üzülme."

"Ben mutlu olmayı hiç mi hak etmiyorum Yalın?"

"En çok sen hak ediyorsun."

"Ama neden olamıyorum?"

"İnsanlar güzelim. İnsanlar yüzünden." Derin ve titrek bir nefes aldım. "Nefes, eğer tercihin baban olursa anlarım. Ben seni biliyorum. Sevgini hissediyorum, o bana yeter. Ama sen, seni sevdiğini sakın unutma olur mu güzelim?" Başımı salladım.

"Babam anlayacak."

"Neyi?"

"Aramızdakinin sahte olmadığını. O zaman karşı çıkmayı bırakacak. O zamana kadar da yanında olmak istiyorum."

"Beni mi seçiyorsun?" Ağzı kulaklarına varmıştı.

"Evet."

"Güzelim benim. Güzel kızım."

"Seni seçiyorum, beni sakın pişman etme."

"Asla." Elleri yüzümü tuttu. "Seni seviyorum."

"Seni seviyorum." Dudaklarıma yaklaştı. Telefonu çalmaya başladı ancak bu sefer umursamadı. Nazik bir şekilde öptü beni. "Telefonun.."