Mahalle Yolu | Tamamlandı.

8-(Hüzün ve Aşk kabullenişi)

İyi okumalarr

Okul çıkışıydı. Kuzeyi bekliyordum okulun önünde. Soz vermişti, gelicekti.

Yine çaldı telefonum, son 1 saatir olduğu gibi

Babamdı arayan..

Açamazdım aramasını. Baba demek bile koyuyorken konuşamazdım onunla.

Sesini duyarsam yıkılırdım çünki.

Kapandı telefon ve bir kez daha çaldı.
Neydi bu ısrarı? Sanki çok umrundaymışım gibi arıyordu ısrarla.

Elimdeki telefonun ekranına baktım bir kez daha.

Baba.

Ani bir kararla açtım aramayı. Sessizce durdum, onun konuşmasını bekledim.

"Kızım?" Sesi durgun geliyordu sanki.

Derin bir nefes alarak kapadım gözlerimi.

"Efendim." Dedim sesimin duygusuz çıkmasına özen göstererek.

"Kızım. Özür dilerim Ahu'm. Lütfen affet be-" hırsla kestim sözünü

"Boşuna yorma çeneni, affetmicem seni.. baba." Yutkundum zorlukla.

"Tamam kızım. 2 gün sonra annenle boşanma davamız var, biliyorsun zaten..." sessizleşti birden. Zorluk çekerek konuşmaya başladı yeniden.

"Reşitsiniz zaten. İsdediğinizle kala bilirsin. Ben şey için aramıştım kızım.."

"Ne için?" Diyerek sordum.

"Annenle boşandıktan sonra Eslemle nikah kıyıcaz, senide davet ediyorum. Biliyorum gelmes-" böldüm yine lafını.

"Gelmem baba.. o kadın için ailemizi dağıtdın sen ve benden şimdi nikahınıza gelmemi bekleme." Bir damla düştü sol gözümden, hızla sildim.

Taşşak mı geçiyordu benimle? Şaka gibi ya, resmen metresiyle kendi nikahlarına davet etdi beni..

Hayır, ağlamamılıydım

"Özür dilerim kızım." Oda mı ağlıyordu? Kanma Ahu, sahte göz yaşlarına kanma.

Kapanma sesi geldi.
Sorgularcasına baktım telefon ekranına, kapatmıştı.

Metresi gelmişdi heralde.

Göz yaşlarım dökülmeye başladı yine benden bağımsızca.

•••••

"Kızım? Neden durgunsun güzelim?" İlgiyle bana bakarak konuşmuştu annem.