Mahalle Yolu | Tamamlandı.

38-(Gitme Kararı ve Aşık Sarp)

Okunmamız 18 bini geçmişş<33

İyi okumalarr

Gözlerim şokla açılırken, duyduklarımı algılamam zor geliyordu bana. "Nasıl? Nereye?" Diyerek bir kaç soru yöneltim babam ve Esleme.

"Gidiyoruz işte. Bir kaç yılda dönmek gibi bir planımız yok." Eslem aniden araya girdiğin de bütün odağımı ona vermiştim.

"Bir kaç yıl?" Bu kelimler Alp abimin dudakları arasından dökülmüştü. Kendi öz oğlunu umursamadan bir kez daha konuştu Eslem. "Kafa dinlemek istiyoruz biraz. Yokuz içte bir kaç yıl."

"Baba?" Abime döndü bu kez bakışlar. Az önceki boş bakışları şimdi şaşkınlık doluydu. Böyle bir haber beklemiyorduk açıkcası. "Yarın akşam uçağımız var."

Bir şok dalgası daha gelmişti biz üçümüze. Bir gün önceden haber vermişlerdi resmen!

"Uçağa binerken haber verseydiniz keşke. Erken oldu!" Alp abim bir hışımla kalkmıştı oturduğu yerden. Haklıydı ama!

"Şımarma Alp, çocuk değilsin!" Alp abim sabırla yüzünü sıvazlarken annesinin sözleri ile hızla ona döndü. "Zaten ne zaman oldum ki anne?"

Kaşlarım çatılmıştı otamatik olarak. Bakışlarımı abime kaydığında onunda benden aşağı kalır yanı yoktu.

"Ne saçmalıyorsun sen Alp?" Eslem aniden yükseldiğin de babam elinden tutarak sakinleştiriyordu onu. Alp abimse delirmişcesine bir o yana, bi bu yana yürüyordu.

Sanki bir şeyler ona zarar veriyor gibiydi. Belki de sadece annesinin bu tavrı acıtıyordu canını.

"Saçmalıyorum, öyle mi? Sensin saçmalayan anne, sensin! Yıllarca benimle görüşmeyende sendin. Beni ve babamı terkeden de sendin! Daha 3 ay önce görüşmeye başladık biz ya, tam 3 ay önce.. şimdi de bana diyorsun ki gidiyorum ben!"

Duyduklarımla küçük çaplı bir şok dalgası daha yaşıyordum resmen. Demek bu yüzdendi Alp abinin ekstra siniri.

"Git anne! Bir daha da geri dönme. Çünki dönsen bile artık ben yokum!" Son sözleriydi sanırsam. Çünki gözlerini salondaki herkesde gezdirdi. En sonunda bende durduğunda hafif bir tebessüm etdi.

Son kez tekrar annesine döndü ve çıktı evden. Hızla kafamı Esleme doğru çevirdim, belki oğlunun arkasından gider, ya da ne bileyim ağlar diye baktım. Ancak arsız gibi babama sırnaşıyordu.

Sinir katsayım yükselirken aniden ayağa kalktım. "Alp abinin peşinden gidicem abi." Abime kısaca açıklama yaptığım da onaylaması ile çıktım bende evden. Koşar adımlarla mahallenin yoluna doğru ilerledim. Alp abiyi görmemle bağırdım arkasından. "Abi!"

Arkasını döndüğün de göz-göze gelmemizle yanına koştum. Yaklaştıkca dolmuş olan gözlerini farketdim. Bir anlık duraksasam bile durdurmadım adımlarımı.