時間の中での愛の追跡 - Jikan no naka de no ai no tsuiseki

Rozdział 卍 6 卍 Życie które on oddał za mnie

Właścicielem głosu oczywiście był nie kto inny jak Kisaki Tetta. Znowu on. No kurwica mnie trafi. Czy on musi zawsze pojawiać się wtedy kiedy nie powinien? Niech to w końcu zdechnie w mękach.
- Himiko. Jednak żyjesz? No proszę jakie miałaś szczęście że ktoś ciebie uratował.- Powiedział z swoim typowym uśmieszkiem Tetta.- Jak tam rany? Fajne blizny? – Dodał a uśmiech mu nie schodził z mordy.
- O czym ty pierdolisz Kisaki? Jakie kurwa rany? Jaki ratunek? – Odpowiedział z grozą Mikey.
- Och twoja kochana Himiko zdradziła Toman pod twoją nieobecność. Po mimo iż widziała jak skończy. Mało tego opuściła naszą organizację więc spotkała ją karę. I widać że się nie udało trzeba zrobić to jeszcze raz. Tylko tym razem by się udało.- Mikey odsunął mnie od siebie. Podszedł do Tetty i pierdolną mu pięścią w ryj, następnie mocno złapał za jego włosy i przybliżył jego twarz do swojej, oczy mojego Manjiro były puste, pełne mroku w który znów popadł.
- Jakim kurwa prawem wykonałeś coś takiego? Jedna pierdolona najważniejsza zasada z wszystkich innych. Żadna krzywda nie dzieje się mojej Himiko pod żadnym pozorem. Tak więc. W jaki sposób chcesz za to zginąć? – Powiedział do Tetty a jego głos mroził krew w żyłach jeszcze bardziej niż zawsze.
- Ja? W żaden sposób. – Kisaki zaczął wyciągać coś za marynarki i już miałam znajome skojarzenia na pewno wyciąga z niej pistolet.- Ale faktycznie dziś ktoś straci życie i to nie będę ja, ani ty.- Bingo, Kisaki właśnie wyciągnął pistolet który wymierzył w moją stronę.- Tym razem nie będzie dla ciebie żadnych ostatnich słów, bohaterko.- Tetta już pociągał za spust. Zacisnęłam oczy a w między czasie w mgnieniu oka przede mną znalazł się Manjiro który schował mnie w swoich ramionach. Usłyszałam huk dobiegający z pistoletu, zdziwiłam się bo nie poczułam żadnego bólu ale poczułam ciepłą ciecz, którą była krew. Szybko otworzyłam oczy, a widok który mi się ukazał był najboleśniejszy jak nigdy dotąd. Mikey osłonił mnie swoim ciałem.
- M...Mikey...?- Wydusiłam i byłam bliska płaczu.
- Przepraszam Himiko...Nie zniósłbym twojej śmierci. Mną się nie przejmuj w końcu umrę i nie będę cierpieć. Ty musisz żyć, nic złego nie zrobiłaś byłaś tylko w złym otoczeniu i nic więcej. Kochanie żyj dla mnie, a pewnego dnia znów się spotkamy. Obiecuję.
- Manji! Nie mów takich rzeczy! Nie zostawiaj mnie proszę! Pomogę ci! Nie umrzesz! Nie teraz! Nie teraz rozumiesz?! – Zaczęłam płakać.
- Cichutko już słoneczko...Musisz stąd uciekać nie jest tu bezpiecznie, proszę kochanie. Uciekaj. – Wyszeptał. By ocalić go i Hinę. Muszę przeżyć. Pocałowałam krótko Manjiro po raz ostatni w usta.
- Kocham cię...i obiecuję ci jedno ocalę cię Sano Manjiro.- Uśmiechnął się do mnie a później poczułam że jego ciało stało się zimne. Smutna ułożyłam jego ciało na posadce dachu i póki miałam szansę i Kisaki był w amoku jak najszybciej uciekłam  stamtąd. Biegłam w kierunku domu młodego Tachibany. Życie które on oddał za mnie. W podzięce ja uratuję go, Hinę i każdego komu grozi niebezpieczeństwo.

卍

Teraźniejszość ~ 19 lipca 2017 rok

Wczoraj wszystko dokładnie obgadałam z Naoto. Wyjaśniliśmy sobie wszystko, opowiedziałam mu co się stało tego dla mnie pamiętnego wieczora. Oczywiste było to że teraz śmierć mego ukochanego będzie dobrze skryta dalej jest w dokumentach że się gdzieś ukrywa i prosiłam by na razie tak zostało. Siedzę na fotelu w pokoju Naoto i czytam książkę, czekamy na Hanagaki'ego. O i o wilku mowa właśnie przyszedł.
- Słuchaj, Naoto. A co, jeśli przeniosę się razem z Himiko w przeszłość i ja powiem Hinie o tym, co ją czeka?- Zapytał Takemitchy. Nie no debil.- Tak jak tobie?
- Ty jesteś głupi? Hina pomyśli o tym że jesteś dziwakiem i nie warto się z tobą zadawać. – Odpowiedziałam Hanagaki'emu.
- Właśnie i czy ty próbujesz iść na łatwiznę? – Dodał młody Tachibana.
- Nie, to nie tak.... Wcale nie chodzi o to, że chcę jakiegoś ułatwienia w swoim ciężkim życiu.
- Wiesz. Ja ci uwierzyłem, bo akurat wtedy miałem fazę na zjawiska nadprzyrodzone. Kto normalny by dał temu wiarę. Jesteś głupi czy co? – Powiedział Naoto, na co Takemichi usiadł załamany na podłodze.
- Sendo nie żyję, więc nie będziemy w stanie spotkać się z Sano.- Wspomniał czarnooki. A ja skrywałam w siebie smutek ale była widoczna trochę moja wściekłość na Kisaki'ego. Wczoraj nie tylko Manjiro stracił życie ale i Akkun. To wszystko wina tego chuja.- W takim razie pozostaje jedynie powrót do przeszłości i zmiana Toman.
- Wracamy do punktu wyjścia.- Odpowiedziałam równocześnie z Hanagakim.
- Ech. Gdyby tylko Draken nadal żył...- Zaczął Takemichi. No tak mój wyrośnięty przyjaciel dwanaście lat temu trzeciego sierpnia został zadźgany nożem i umarł. Chciałabym pomóc ale mało pamiętam z walki z Moebiusem. Lecz liczę na to że w końcu jak najszybciej sobie przypomnę o co chodzi.- Był wtedy numerem dwa w gangu. Chyba najlepiej ze wszystkich rozumiał Mikey'a. – Skończył swoją wypowiedź.
- Co prawda to prawda. Lecz nie zapominaj o mnie też go najlepiej rozumiem i znam go dłużej niż Draken. – Dodałam swoje trzy grosze.
- Wiem, wiem. – Odpowiedział i posłał mi uśmiech.- Gdyby tylko Draken nie zginął, Toman nie zmieniłoby się w tak brutalną organizację. Akkun powiedział mi, że Mikey stał się innym człowiekiem po jego śmierci.
- Tak, ale nie zapominajmy jeszcze o Kisaki'm.
- Mhm, wtedy Kisaki nie mógłby zostać numerem dwa, a to on sprowadził Toman na złą stronę. – Naoto zgodził się ze mną dodając swoje rozmyślenia które mieliśmy w tym momencie takie same.- Podczas gdy ty Hanagaki byłeś przesłuchiwany, zgodnie z obietnicą poszukałem z pomocą Himiko informacji o śmierci Ryuguji'ego Kena. To wycinek z gazety w której o tym pisali.
- 3 sierpnia 2005 roku na parkingu w tokijskiej dzielnicy Shibuya doszło do bijatyki z udziałem pięćdziesięciu chuliganów. Piętnastoletni gimnazjalista zmarł w wyniku pobicia i dźgnięcia ostrym przedmiotem w brzuch. – Przeczytałam wycinkę z gazety którą znaleźliśmy z Naoto. Pamiętam te zdarzenia jak przez mgłę i chyba wiem dlaczego. Nie było mnie wtedy przy tym, niestety coś mi wypadło tak jak i Mikey'mu on był na miejscu od razu jak Draken jeszcze z nami był ja już byłam tam gdy było za późno. Tym razem tak nie będzie, ocalę razem z pomocą Hanagaki'ego mojego przyjaciela.- I oczywiście tym gimnazjalistą był Ryuguji Ken.
- W internecie znalazłem też kilka wpisów, z tamtego okresu. Podobno Ryuguji zginął w wyniku starcia pomiędzy frakcją Mikey'a i frakcją Drakena. – O tym co powiedział Naoto to było tak ale pamiętam to jeszcze bardziej jak przez mgłę mimo iż byłam kiedy to się stało. I czuje że to było coś związane z Pah-chin'em.
- Hę?! Chwila moment! Trzeciego sierpnia to za dwa tygodnie?!- Wykrzyczał Hanagaki na co z Naoto odpowiedzieliśmy krótkim „ tak". – Mikey i Draken starli się ze sobą?! Coś takiego nie mogło się zdarzyć! Ta sprawa musi mieć drugie dno. Prawda Himi?
- Tak. Lecz wiedz że Mikey i Draken nie są przyjaciółmi bez kłótni. Jak każdy w związkach przyjacielskich też występują kłótnie. Lecz ich kłótnie nie trwały długo, i ta to faktycznie miała drugie dno i nie jestem pewna ale chyba wiem dlaczego. To może być po przez jednego z założycieli Toman. Tyle mogę powiedzieć. – Wyjaśniłam.
- Rozumiem.
- Dzisiaj mamy 19 lipca. Zostały dwa tygodnie! Znajdźcie przyczynę i zapobiegnijcie to zdarzenie. Trzeciego sierpnia...Uratujecie Ryuguji'ego Kena. To wasza obecna misja! Mikey, którego zmieniła śmierć Ryuguji'ego. Sendo Atsushi , który popełnił samobójstwo ze strachu przed Kisakim. I moja siostra, którą zabili członkowie brutalniejszego niż kiedyś Toman. Jeżeli wam się powiedzie, uratujecie ich wszystkich!- Rozgadał się Naoto. I oczywiście też Mikey'ego. Po wyjaśnieniu wszystkiego doszliśmy do punktu kulminującego. Mianowicie nasza podróż w czasie tym razem to byłam ja pierwsza, jak za każdym uściśnięciem dłoni brata Hiny zobaczyłam w ciemności szybkie błyski.