𝙲𝙻𝙸𝙲𝙺𝚂 𝙰𝙽𝙳 𝙷𝙴𝙰𝚁𝚃𝚂 | 𝙲𝙾𝙼𝙿𝙻𝙴𝚃𝙴𝙳 ✓

chapter 9

Isabella’s POV

Pagkatapos ng malalim na pag-uusap namin ni Alexander, pakiramdam ko ay mas lumalim ang koneksyon namin. Sa kabila ng lahat ng kanyang sinabi, na-appreciate ko ang kanyang katapatan. Pero sa likod ng lahat ng iyon, hindi ko maiwasang maramdaman na may mga bagay pa rin siyang hindi sinasabi sa akin. Hindi naman sa ayokong magtiwala, pero parang may malalim pang dahilan sa likod ng kanyang mga insecurities.

Isang araw habang nagba-browse ako sa TikTok, napansin ko ang isa sa mga videos ni Alexander na tila may double meaning. Sa video, nagpapakita siya ng ilang mga larawan ng mga bagay na tila ordinaryo pero may mga caption na tila may pinapahiwatig na mas malalim na mensahe: “Not everything is as it seems.”

Nagsimula akong mag-isip nang malalim. Ano kaya ang pinapahiwatig niya? Nakakaramdam ako ng pangamba. Alam kong dapat akong magtiwala kay Alexander, pero bakit ganito ang pakiramdam ko? Baka naman sobra lang akong nagiging paranoid?

*****

Alexander’s POV

Alam kong malaki ang epekto ng pag-amin ko kay Isabella. Sa wakas, naramdaman kong kaya kong magpakatotoo sa kanya. Pero habang tumatagal, hindi ko pa rin maiwasang mag-alala. Hindi dahil sa wala akong tiwala kay Isabella, pero sa takot na baka hindi niya lubos na maintindihan ang mga pinagdadaanan ko.

Minsan, dumadalaw pa rin sa isip ko ang mga insecurities ko—lalo na kapag hindi ko alam kung paano sasagutin ang mga tanong ni Isabella. Gusto kong maging mas open pa sa kanya, pero may mga bagay na gusto kong itago. Hindi dahil sa gusto kong maglihim, kundi dahil natatakot akong baka hindi niya matanggap ang buong ako.

Habang nag-i-edit ako ng mga bagong larawan, hindi ko maiwasang isipin si Isabella. Gusto kong ipakita sa kanya ang mga ginagawa ko, pero sa parehong oras, natatakot akong baka mahusgahan niya ako. Hindi ko alam kung paano ko sisimulan ang pag-uusap tungkol sa mga nararamdaman ko.

-----

Isabella’s POV

Sa isang hindi inaasahang pagkakataon, nakatanggap ako ng mensahe mula kay Alexander: *“Hey, want to hang out tomorrow? I have something to show you.”*

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Ano kaya ang ipapakita niya? May kinalaman ba ito sa mga bagay na hindi pa niya nasasabi sa akin?

Kinabukasan, nagkita kami sa isang art gallery na malapit sa aming school. Hindi ko in-expect na dadalhin niya ako sa ganitong lugar, pero natuwa ako dahil mahilig din ako sa mga art exhibits.

“Hi, Isabella,” bati ni Alexander na may ngiti sa kanyang mga labi. “I want to show you something I’ve been working on.”

Sumama ako sa kanya at nakita ko ang isang maliit na exhibit na naglalaman ng kanyang mga litrato. Bawat larawan ay may sariling kwento—mga kwento ng mga taong hindi kilala, pero may mga mata na nagsasalita. Habang tinitingnan ko ang mga ito, naramdaman ko ang damdaming gusto niyang iparating.

“Ang ganda ng mga kuha mo, Alex,” sabi ko, habang tinatanaw ang isa sa mga litrato. “You have a way of capturing emotions.”

“Thanks, Isabella,” sagot niya, na tila nag-aalangan. “I wanted you to see these because… these photos represent a part of me that I haven’t fully shared with you yet.”

Nakita ko ang sincerity sa mga mata ni Alexander, at bigla akong nakaramdam ng init sa aking dibdib. Alam kong marami pa siyang gustong sabihin, pero sa ngayon, sapat na para sa akin na ipakita niya ang bahagi ng kanyang mundo na hindi pa niya ipinapakita sa iba.

*****

Alexander’s POV

Habang pinapakita ko kay Isabella ang mga litrato ko, naramdaman ko ang takot at excitement. Ito ang unang pagkakataon na pinakita ko sa kanya ang mga kuha ko na talagang personal sa akin. Sa bawat larawan, inilalabas ko ang mga bagay na hindi ko masabi sa salita—mga insecurities, mga takot, at mga damdamin na masyadong komplikado para ipaliwanag.

Nang makita ko ang reaksyon ni Isabella, naramdaman kong naiintindihan niya ako. Nakita ko ang pagtanggap sa kanyang mga mata, at kahit paano, nabawasan ang bigat ng aking kalooban.

“Alex, I’m really glad you showed me this,” sabi niya habang nakatingin sa akin. “I feel like I’m starting to know you better.”

Napangiti ako, pero sa likod ng ngiting iyon, alam kong marami pa akong dapat sabihin. Marami pang bagay na kailangan naming pag-usapan, pero sa ngayon, sapat na muna ito. Alam kong unti-unti kaming nagiging malapit sa isa’t isa, kahit na may mga bagay na nagiging hadlang.

At sa araw na iyon, napagtanto ko na minsan, ang pagiging malapit ay hindi nasusukat sa dami ng oras na magkasama kayo, kundi sa lalim ng koneksyon na nabubuo sa pagitan ng inyong mga puso.