Isabella’s POV
Ilang araw na ang lumipas simula nang malaman namin ang tungkol kay Tita Helena. Hindi ako makatulog nang maayos. Paano ko nga ba haharapin ang isang taong naging malapit na sa amin? Isang taong itinuring kong pamilya. Ang sakit ay tila naging bahagi na ng araw-araw kong buhay. Kung totoo ngang involved siya sa lahat ng nangyari sa pamilya ko, anong klaseng tao siya?
Nakaupo ako sa kama, hawak ang cellphone ko. Naka-type na sa messenger ang pangalan ni Tita Helena, pero hindi ko magawang pindutin ang send button.
"Isa?" tawag ni Alexander habang pumasok siya sa kwarto ko. Tiningnan ko siya, pero parang wala akong energy na magsalita. He sat beside me and looked at my phone. “Nag-message ka na ba sa kanya?”
“Hindi ko alam kung kaya ko, Alex,” sagot ko, nanginginig ang boses ko. “How do you even start a conversation like that?”
“Let me help you,” sabi niya, inaabot ang phone ko. He stared at the screen for a moment before typing something. Nang matapos siya, binalik niya sa akin ang phone.
Sa screen, nabasa ko ang simpleng message: “Tita, can we talk? It’s important.”
Simple lang, pero sapat na para magsimula. Nagpindot ako ng send, at sabay kaming huminga nang malalim ni Alex. Naghintay kami, hoping for a response.
After what felt like forever, nag-vibrate ang phone ko. May message na si Tita Helena. It read: “Of course, Isa. Sabihin mo lang kung kailan at saan.”
“Is that okay?” tanong ni Alex, habang tinitingnan ako. “Ready ka na bang harapin siya?”
Hindi ako agad nakasagot. Hindi ko rin alam kung handa na ako. Pero sa totoo lang, kailan ba ako magiging handa? Hinawakan ko ang kamay ni Alex at ngumiti nang kaunti. “Yeah, I think so. Kailangan na itong matapos.”
*****
Rica’s POV
Nasa café ako, waiting for updates from Isa. Alam kong isang malaking hakbang ang gagawin niya ngayon—ang makipag-usap kay Tita Helena. Hindi madali para sa kanya, but I trust that she’ll get through this.
Habang hinihintay ko, nakatanggap ako ng tawag mula kay Alex. “Rica, we’re meeting Tita Helena tonight. Gusto ni Isa na andun ka for support.”
“Of course,” sagot ko agad. “Sabihin mo lang kung anong oras. I’ll be there.”
Alam kong magiging intense ang usapan nila, and Isabella will need all the support she can get. Hindi lang ito tungkol sa pagbabalik ng mga alaala—ito ay tungkol sa pagtuklas ng katotohanan na matagal nang nakatago.
-----
Isabella’s POV
Nasa isang maliit na restaurant kami ni Alex at Rica, naghihintay kay Tita Helena. Hindi ko mapigilan ang panginginig ng kamay ko habang iniisip ang magiging takbo ng usapan namin. Alex squeezed my hand, reminding me that he’s here, and Rica sat beside me, giving me a reassuring smile.
Biglang bumukas ang pinto ng restaurant, and there she was—Tita Helena, nakangiti at mukhang payapa. Parang walang nangyaring masama. Nagkatinginan kami ni Alex at Rica, tapos binalik ko ang tingin ko kay Tita. Lumapit siya sa amin at umupo sa harap ko.
"Isa, it’s good to see you," she greeted, her voice as warm as ever. Pero ako, I couldn’t help but feel the weight of everything. How can she act so normal, as if walang nangyari?
“Thank you for coming, Tita,” I started, trying to keep my voice steady. “We need to talk about some things... things na related sa pamilya ko.”
YOU ARE READING
𝙲𝙻𝙸𝙲𝙺𝚂 𝙰𝙽𝙳 𝙷𝙴𝙰𝚁𝚃𝚂 | 𝙲𝙾𝙼𝙿𝙻𝙴𝚃𝙴𝙳 ✓
أدب المراهقينSa panahon kung saan ang social media ang nagiging tulay sa mga relasyon, nagkakilala sina Alexander Ryan Carter, isang labing-pitong taong gulang na photographer na may hilig sa pagkuha ng mga sandali sa pamamagitan ng kanyang lens, at Isabella Eli...
