𝙲𝙻𝙸𝙲𝙺𝚂 𝙰𝙽𝙳 𝙷𝙴𝙰𝚁𝚃𝚂 | 𝙲𝙾𝙼𝙿𝙻𝙴𝚃𝙴𝙳 ✓

chapter 15

Alexander’s POV

Habang tumatagal, ramdam ko na mas lumalalim ang koneksyon namin ni Isabella. Pero sa bawat araw na lumilipas, parang mas nagiging mabigat din ang mga sikretong pinipilit kong itago. Hindi ko alam kung hanggang kailan ko pa kayang kimkimin ang mga ito, pero hindi pa rin ako handang ilabas lahat.

Nandito kami ngayon sa isang maliit na bookshop na paborito naming puntahan tuwing weekend. Maganda ang ambiance dito, tahimik at parang may sariling mundo sa loob. Nasa isang corner kami, naghahanap ng bagong libro na mababasa.

“Alex, tingnan mo ‘to,” tawag ni Isabella, hawak-hawak ang isang libro na may makulay na pabalat.

Lumapit ako at tiningnan ang libro na hawak niya. “Maganda ‘yan. Nakabasa na ako ng ibang gawa ng author na ‘yan, at sigurado akong magugustuhan mo.”

Ngumiti siya at inilagay ang libro sa basket namin. “Excited na akong basahin ‘to. Thank you for the recommendation.”

Wala pang limang minuto, napansin ko na tahimik na tahimik si Isabella habang hawak ang isang libro na mukhang mabigat ang tema. Parang nalayo siya sa kasalukuyan, malalim ang iniisip.

“Kumusta ka?” tanong ko, binasag ang katahimikan.

“Okay naman,” sagot niya, pero ramdam ko ang pagkabagabag sa boses niya.

“Sigurado ka? Parang may bumabagabag sa’yo,” tanong ko ulit, hindi mapigilan ang sarili ko.

Hindi siya agad sumagot, tila nag-aalangan. Pero sa huli, huminga siya nang malalim at nagsalita. “Alex, may mga bagay na gusto kong sabihin sa’yo, pero natatakot ako na baka magbago ang lahat.”

Napatigil ako, ramdam ang bigat ng kanyang sinabi. Hindi ko inaasahan na pareho pala kami ng nararamdaman. “Isa, kahit ano pa ‘yan, nandito ako. Hindi kita iiwan.”

Tumingin siya sa akin, at nakita ko ang takot at kaba sa kanyang mga mata. “Alex, I’ve been keeping something from you. I don’t want to lie anymore, but it’s hard to say.”

“Isa, alam kong hindi madali. Pero kung ano man ‘yan, pwede mong sabihin sa akin. Walang magbabago,” sagot ko, pilit na pinapakalma siya.

Nagtagal pa ang katahimikan bago siya nagsalita ulit. “I’m not sure how to say this, pero… may nangyari sa akin bago kita nakilala. Isang bagay na hanggang ngayon, sinusubukan kong makalimutan.”

Tumigil ang puso ko sa mga sinabi niya. Gusto kong malaman ang lahat, pero ayoko ring pilitin siya. “Isa, you don’t have to tell me if you’re not ready. Pero kapag handa ka na, nandito lang ako.”

Ngumiti siya ng mahina, tila nagpapasalamat sa aking sinabi. “Thank you, Alex. I just need more time.”

Napatango ako, at hinawakan ko ang kamay niya. “Take all the time you need. I’m not going anywhere.”

*****

Isabella’s POV

Hindi ko alam kung paano ko sisimulan, pero alam kong hindi ko kayang itago ng habambuhay ang nakaraan ko. Pero kahit ganoon, natatakot pa rin ako. Paano kung malaman ni Alex ang lahat? Magbabago ba siya? Iiwan ba niya ako?

Sa pagbalik namin sa bahay, tahimik lang kami ni Alex. Parehong abala sa pag-iisip, pero ramdam ko ang suporta niya. Hindi siya nagtanong pa ng iba, pero ramdam kong nandiyan lang siya kapag handa na ako.

Pagkapasok ko sa kwarto, bumagsak ako sa kama at napabuntong-hininga. Hindi ko pa kayang harapin ang nakaraan, pero alam kong darating din ang araw na kailangang harapin ko ito. At sana, sa oras na iyon, nandiyan pa rin si Alex.

Bumalik sa isip ko ang mga sandali na nagdaan. Ang saya, ang sakit, at lahat ng nasa pagitan. Lalo na ang mga sandali kasama si Alex—parang lahat ng iyon ay nagbigay liwanag sa madilim na parte ng buhay ko.

Hindi pa siguro ngayon, pero balang araw, kailangan kong sabihin sa kanya ang lahat. Kailangan kong magpakatotoo, kahit na ano pa ang maging resulta.

Sa ngayon, umaasa na lang ako na sa araw na iyon, pipiliin pa rin niya akong mahalin.

-----

Alexander’s POV

Pagka-uwi ko sa bahay, hindi pa rin maalis sa isip ko ang sinabi ni Isa. Ramdam ko ang bigat ng problema niya, at gusto kong matulungan siya, pero alam kong kailangan ko siyang bigyan ng oras.

Habang nakahiga ako sa kama, napansin ko ang isang mensahe sa phone ko. Galing ito sa isang kaibigan ko na matagal ko nang hindi nakakausap. May balita siyang hindi ko inaasahan, isang balita na biglang bumago sa takbo ng mga iniisip ko.

“Alex, I found something. I think you should know.”

Napabuntong-hininga ako habang binabasa ang mensahe. Alam kong may mga bagay na hindi dapat binabalikan, pero hindi ko maiwasan ang pagkamausisa.

Habang lumalalim ang gabi, parang mas nagiging magulo ang mga iniisip ko. Pero isa lang ang sigurado ako—handa akong harapin lahat ng ito, para kay Isabella. Kahit gaano pa kahirap, kailangan kong magpakatatag. Para sa amin.