𝙲𝙻𝙸𝙲𝙺𝚂 𝙰𝙽𝙳 𝙷𝙴𝙰𝚁𝚃𝚂 | 𝙲𝙾𝙼𝙿𝙻𝙴𝚃𝙴𝙳 ✓

chapter 8

Isabella’s POV

Ilang araw matapos ang huli naming pag-uusap ni Alexander, naramdaman ko ang kakaibang tension sa pagitan namin. Hindi ko masabi kung anong eksaktong dahilan, pero may mga bagay na tila hindi tama. Sa kabila ng mga magandang sandali na pinagsaluhan namin, may mga tanong na bumabalot sa isip ko—mga tanong na hindi ko pa kayang itanong nang direkta.

Isang gabi, habang nag-e-edit ako ng bagong tula para sa TikTok, nakatanggap ako ng notification mula kay Alexander. Nakapaskil sa kanyang Instagram story ang isang cryptic na mensahe: "Sometimes, what we see isn't the whole picture."

Hindi ko maiwasang mag-isip ng kung ano ang ibig niyang sabihin. Naisip ko bang magsimula siyang magduda sa mga ginagawa namin? O baka may problema siya na hindi pa niya sinasabi sa akin? Lahat ng iyon ay tumatakbo sa isip ko habang tinatapos ko ang aking tula.

Nang magbukas ako ng chat namin, nakita ko ang isang bagong mensahe mula kay Alexander: “Isabella, can we meet tomorrow? There’s something important I need to tell you.”

Ang puso ko ay kumabog sa kaba. Ano kaya ang gustong sabihin ni Alexander? At bakit bigla niyang kailangan akong makita?

*****

Alexander’s POV

Buo na ang loob ko na sabihin kay Isabella ang totoo. Alam kong mahalaga ang katapatan sa isang relasyon, at ayoko nang magtago pa ng kahit ano sa kanya. Gusto kong maging malinaw ang lahat bago pa man lumalim ang damdamin namin sa isa’t isa.

Kinabukasan, nagkita kami ni Isabella sa isang maliit na parke malapit sa kanyang bahay. Dumating ako nang maaga, dala ang camera ko na lagi kong kasama, pero ngayon ay tila mas mabigat ang pakiramdam ko. Nang makita ko siyang papalapit, naramdaman ko ang halo-halong emosyon—takot, kaba, pero higit sa lahat, pag-asa.

“Hi, Alex,” bati ni Isabella, na may ngiting pilit sa kanyang mga labi. “Ano ‘yung gusto mong pag-usapan?”

Huminga ako ng malalim at nagdesisyon na magsimula na. “Isabella, may mga bagay akong hindi pa nasasabi sa’yo. At nararamdaman kong mas mabuting malaman mo na ngayon bago pa man tayo magpatuloy.”

Nakita kong nagbago ang ekspresyon niya—mula sa pagiging kalmado ay naging alanganin. “Ano ‘yung mga bagay na ‘yun, Alex?”

-----

Isabella’s POV

Habang nagsisimula siyang magsalita, hindi ko maiwasang mag-alala. Ano kaya ang itatapat niya sa akin? Nagkaroon ako ng mga duda, pero ayokong husgahan siya nang hindi pa naririnig ang buong kwento.

“I’ve been struggling with something,” sabi ni Alexander, na tila nagpipigil ng emosyon. “May mga pagkakataon na hindi ko nasasabi sa’yo ang lahat ng bagay tungkol sa akin... lalo na tungkol sa mga insecurities ko. Sa online world, madaling magtago ng mga bagay na hindi natin gustong ipakita sa iba.”

Napakunot ang noo ko. “Ano’ng ibig mong sabihin, Alex?”

“I mean, the person I show online—‘yung confident, creative, at laging may bagong ideas—hindi laging ganun sa totoong buhay,” paliwanag niya, habang tumitingin sa akin nang diretso sa mga mata. “There are times when I feel lost, unsure, and sometimes even scared. And I haven’t been completely honest with you about that.”

Nagulat ako sa sinabi niya, pero sa parehong pagkakataon, nakaramdam ako ng relief. Sa wakas, nagsimula siyang maging totoo. “Alex, okay lang ‘yun. We all have our moments of doubt. Pero mas mahalaga sa akin na totoo ka sa sarili mo at sa akin.”

Nagkaroon kami ng malalim na pag-uusap tungkol sa mga insecurities namin, at naramdaman ko na mas lumalim ang pag-intindi ko sa kanya. Ang mga bagay na itinatago niya sa likod ng camera ay nagsisimulang lumabas, at naramdaman ko na hindi lang kami nagbabahagi ng parehong hilig, kundi pati na rin ng parehong mga takot at pagdududa.

*****

Alexander’s POV

Naging magaan ang pakiramdam ko matapos naming pag-usapan ni Isabella ang mga insecurities ko. Napagtanto ko na sa kabila ng mga pagkukulang ko, nandiyan siya para unawain at tanggapin ako. Nakita ko na hindi lang siya isang partner sa art, kundi isang taong handang makinig at sumuporta sa akin sa lahat ng aspeto ng buhay.

“Salamat, Isabella,” sabi ko, habang magkahawak kami ng kamay. “I feel so much better now. I think this will make our relationship even stronger.”

“Walang anuman, Alex,” sagot niya, na may ngiti sa kanyang mga mata. “We’re in this together, right?”

Tumango ako at naramdaman ko ang bagong simula sa pagitan namin. Alam ko na maraming pagsubok pa ang darating, pero hangga’t magkasama kami, kakayanin namin ito.

At sa araw na iyon, natutunan ko na ang pagiging tapat—kahit na mahirap—ay laging magbubunga ng mas malalim na koneksyon. Simula na ito ng bagong yugto sa aming relasyon, at handa na akong harapin ito kasama si Isabella, nang walang alinlangan.