𝙲𝙻𝙸𝙲𝙺𝚂 𝙰𝙽𝙳 𝙷𝙴𝙰𝚁𝚃𝚂 | 𝙲𝙾𝙼𝙿𝙻𝙴𝚃𝙴𝙳 ✓

chapter 11

Isabella’s POV

Nang bumukas ang pinto ng coffee shop, agad kong nakita si Alexander. Nakaupo siya sa paborito naming table sa sulok, abala sa pagtingin ng mga larawan sa kanyang camera. Nang makita niya ako, ngumiti siya at itinaas ang isang kamay bilang pagbati.

“Hey, Isabella,” bati niya nang makalapit ako.

“Hey, Alex,” sagot ko, umupo sa harap niya. “Mukhang busy ka, ah.”

Ngumiti siya habang ibinabalik ang camera sa bag. “Just reviewing some shots from yesterday’s event. Ikaw, kumusta?”

“Okay naman,” sagot ko, bagamat alam kong hindi ko maitatago ang kaba sa boses ko. Hindi ko alam kung paano sisimulan ang pag-uusapan namin, pero kailangan ko na itong ilabas.

“Alex, may gusto sana akong pag-usapan,” bungad ko habang ini-stir ang kape ko.

Tumingin siya sa akin, ang mga mata niya puno ng curiosity. “Sure, anything. Ano ‘yun?”

Huminga ako nang malalim bago nagsalita. “About us. I mean, about where we’re headed.”

Nakita kong nagbago ang ekspresyon niya. Hindi ko alam kung nerbiyos ba ‘yun o excitement. Pero pinilit niyang maging kalmado, at iniunat ang mga kamay niya sa ibabaw ng mesa, na parang inaanyayahan akong hawakan ang mga ito.

“Okay… let’s talk,” sabi niya, ang tono ng boses niya ay maingat.

“It’s just that… after our conversation, naisip ko na baka nga tama ka. Baka we’re rushing things. I like you, Alex, a lot. But I don’t want to ruin what we have just because we’re not ready.”

Tumango siya, tila iniisip ang mga sinasabi ko. “I get that. And I appreciate na sinasabi mo sa akin ‘to. I don’t want to lose you either, Isabella. I think… we can take things slow. Get to know each other more. Walang pressure, walang expectations.”

Naramdaman ko ang isang bigat na nawala mula sa dibdib ko. Napangiti ako, masaya sa naging kasunduan namin. “That sounds good to me.”

Nag-usap kami ng mas matagal, hindi na tungkol sa relasyon namin kundi tungkol sa mga pangarap, pamilya, at mga plano sa hinaharap. Mas lalo naming nakilala ang isa’t isa, at mas naramdaman ko na tama ang desisyon namin. Kailangan lang naming maging totoo sa isa’t isa, at hayaan ang oras na magdikta ng tamang pagkakataon para sa lahat.

*****

Alexander’s POV

Sa mga sumunod na linggo, mas lalong naging malapit kami ni Isabella. Ngunit sa halip na magmadali, mas pinili naming mag-focus sa mga simpleng bagay—mga lakad sa park, kape sa paborito naming shop, at mga usapan tungkol sa kahit ano at lahat. Mas lalo kong nakita ang kagandahan niya, hindi lamang sa labas kundi pati na rin sa loob.

Hindi ko maiwasang mapangiti sa tuwing makikita ko siyang tumatawa sa mga biro ko o kaya’y seryosong nagkukwento tungkol sa mga paborito niyang libro. Minsan, iniisip ko kung paano ako naging maswerte na makilala siya. At sa bawat araw na lumilipas, mas lalo kong nararamdaman na tama ang ginagawa namin.

Isang hapon, habang naglalakad kami sa isang art exhibit, napansin kong may mga bagay pa rin kaming hindi napag-uusapan. Alam ko na isang araw, kailangan naming harapin ang mga iyon, ngunit sa ngayon, masaya ako sa kung ano kami.

Pagkalabas namin ng exhibit, tumigil kami sa harap ng isang fountain. Tahimik lang kaming nagmamasid sa tubig, pareho kaming nag-iisip.

“Alam mo, Alex,” sabi niya bigla, na ikinagulat ko. “Masaya ako sa nangyayari sa atin ngayon.”

Ngumiti ako at tumingin sa kanya. “Ako rin. I wouldn’t have it any other way.”

Tumango siya at ngumiti pabalik. Hindi na kailangan ng maraming salita. Alam namin na ang relasyon namin ay nasa tamang direksyon—hindi minamadali, hindi pinipilit.

At sa kabila ng lahat, alam ko na kung anuman ang mangyari, gagawin namin ang lahat para mapanatili ang koneksyon namin. Dahil sa dulo ng araw, mahalaga sa amin na maging masaya, totoo, at buo—sa harap man ng camera o sa likod ng mga lente ng aming mga buhay.