𝙲𝙻𝙸𝙲𝙺𝚂 𝙰𝙽𝙳 𝙷𝙴𝙰𝚁𝚃𝚂 | 𝙲𝙾𝙼𝙿𝙻𝙴𝚃𝙴𝙳 ✓

chapter 27

Isabella's POV

Ang sikat ng araw ay halos hindi tumagos sa makakapal na kurtina ng aking kwarto, nag-iiwan ng malabong liwanag sa aking kama. Pumikit ako sandali, ramdam ang bigat ng mga susunod na araw kahit hindi pa nagsisimula. Pagkatapos ng lahat ng mga rebelasyon nitong mga nakaraang linggo, parang nabubuhay ako sa isang permanenteng estado ng pagkabalisa—parating naghihintay sa susunod na pasabog.

Tumayo ako at nagtungo sa mesa, kung saan nakapatong ang aking laptop, bukas pa rin mula kagabi. Ang mga dokumentong nakalap namin ni Alexander ay nasa screen pa rin, hindi ko na na-close dahil sa puyat. Magdamag kaming nagsusuri ng mga impormasyon mula sa social media posts, koneksyon sa pamilya, at mga misteryosong pangalan na paulit-ulit na lumilitaw. Pero sa bawat hakbang na papalapit kami sa katotohanan, parang mas lalo lang lumalabo ang lahat.

Kinuha ko ang laptop at nilapag ito sa aking lap. Handang magpatuloy sa pag-solve ng puzzle na nagbigay sa akin ng kaba, nang biglang nag-vibrate ang cellphone ko sa tabi. Si Rica ang nag-message.

"Good morning! Tuloy pa ba ang meet-up natin later?"

Napangiti ako kahit papaano. Si Rica ang isa sa mga tao sa buhay ko na parang laging nagbibigay ng liwanag. Sa kabila ng lahat ng kaguluhan sa paligid ko, siya ang isa sa mga bagay na hindi nagbabago—isang bagay na maaasahan ko anumang oras.

"Of course!"sagot ko. "Kita tayo mamaya sa café."

*****

Ilang oras ang lumipas at naroon na ako sa aming paboritong café, nakaupo sa tapat ni Rica. Amoy na amoy ko ang bagong timplang kape na humahalo sa mga mumunting usapan ng ibang mga customer. Nakangiti si Rica sa akin, gaya ng dati, pero may bahid ng pagkabahala sa kanyang mga mata.

“Isa, okay ka lang ba? Parang ang bigat ng dinadala mo lately,” tanong niya sa akin, malambing ang tono ngunit puno ng concern.

Huminga ako ng malalim at hinawakan ang tasa ng kape. “Hindi ko alam, Rica. Parang lahat ng bagay ang hirap intindihin ngayon. ‘Yung imbestigasyon, ‘yung mga sikreto na nadidiskubre namin… parang habang mas lumalapit kami sa katotohanan, mas lumalayo ang lahat ng inaasahan ko.”

Inabot ni Rica ang kamay ko at pinisil ito. “Isa, hindi ka nag-iisa sa lahat ng ‘to. Andito ako, si Alexander, at lahat ng tao na nagmamalasakit sa’yo. Haharapin natin ‘to ng sabay-sabay.”

Nakapagbibigay-ginhawa ang mga sinabi ni Rica, pero hindi ko pa rin maalis ang kaba na nakabaon na sa dibdib ko. “Ayokong mag-isip ng masama, pero…” Napatigil ako, natatakot sabihin ang takot na umiikot sa isip ko. “...hindi ko na alam kung sino ang pagkakatiwalaan ko.”

Tahimik si Rica ng ilang segundo, tila pinoproseso ang mga salita ko. “Isa, okay lang na matakot. Pero kailangan mong maniwala na makakahanap tayo ng solusyon.” Seryoso ang tingin niya. “May plano si Alex, ‘di ba? Sinabi mo sa akin na may mga bagong impormasyon siya tungkol sa mga tao na gumagawa ng mga pahayag laban sa pamilya mo.”

Tumango ako. “Oo, pero... hindi pa rin malinaw lahat. Kailangan pa namin ng mga sagot. Hindi ko maintindihan kung bakit ginagawa nila 'to sa amin.”

-----

Rica’s POV

Sa totoo lang, hindi ko rin alam kung paano tutulungan si Isa. Ang bigat ng mga problema niya—lahat tungkol sa pamilya niya at mga sikreto na hindi ko maisip kung paano ko haharapin kung ako ang nasa sitwasyon niya. Pero hindi ko siya kayang iwan sa ganitong pagkakataon. Isa na siya sa mga pinakamalapit sa akin, at kailangan niya ako.

Habang nag-uusap kami sa café, napansin ko na hindi na siya ang dating Isa na masayahin at palabiro. Halos nawala na ang sigla niya sa dami ng iniisip at mga alalahanin.