𝙲𝙻𝙸𝙲𝙺𝚂 𝙰𝙽𝙳 𝙷𝙴𝙰𝚁𝚃𝚂 | 𝙲𝙾𝙼𝙿𝙻𝙴𝚃𝙴𝙳 ✓

chapter 1

Alexander's POV

Nakatayo ako sa tabi ng bintana ng aking kwarto, pinapanood ang hatinggabi na sinag ng araw na sumisilip sa mga dahon ng puno sa labas. Hawak ko ang isa sa mga paborito kong camera, pinaglalaruan ang lens cap habang iniisip ang mga susunod kong kuha. Sa edad na seventeen, photography na ang buhay ko. Nahanap ko ang paraan para magkuwento gamit ang mga larawan, at iyon ang nagbibigay-buhay sa bawat araw ko.

Napatitig ako sa aking Instagram feed. Puno ito ng mga kuha na pinagkakaabalahan ko nitong mga nakaraang linggo. Bawat isa’y may kasamang story—isang sandali ng buhay na na-freeze ko gamit ang camera. Lahat ng followers ko ay tila nakakaramdam din ng ganoon; ang mga comment at like na natatanggap ko ang nagpapaalala sa akin na tama ang ginagawa ko.

Pero kahit gaano ko kagusto ang bawat shot na ginawa ko, may kung anong kulang. Isang bagay na hindi ko maipaliwanag pero alam kong nandoon—isang hinahanap na hindi ko pa nakikita.

Habang nagba-browse ako sa feed ko, napadpad ako sa isang post na agad na umagaw ng atensyon ko. Isang tula na naka-caption sa isang video. Simple lang ang pagkakagawa—white background, black text, at isang malalim na boses na binabasa ang mga linya.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Pinanood ko ang video mula simula hanggang dulo, paulit-ulit na binasa ang mga linya sa caption. “Who is she?” bulong ko sa sarili ko.

Bago ko pa napigilan, na-comment ko na ang naisip ko. “Powerful words. I can feel the emotion in every line.”

*****

Isabella's POV

Isang ordinaryong araw lang sana ito. Nakaupo ako sa tabi ng desk, may bukas na notebook sa harap ko at hawak ang aking paboritong pen. Mula nang nagsimula akong mag-post ng mga tula sa TikTok, naging parte na ng routine ko ang pagsusulat. Hindi naman ako sikat, pero sapat na ang mga views at comments para mapangiti ako at maramdaman na may nakakakita at nakaka-appreciate ng mga sinusulat ko.

Habang nag-iisip ako ng susunod na linya para sa bagong tula, naramdaman ko ang vibration ng phone ko. Isang notification mula sa TikTok. Isang comment mula sa user na si @AlexanderCarterPhoto. Kilala ko siya—ang sikat na photographer sa Instagram. Kilala sa mga breathtaking shots at creative compositions.

Agad kong binuksan ang app at tinignan ang comment niya. “Powerful words. I can feel the emotion in every line.” Hindi ko alam kung bakit, pero napangiti ako. Iba talaga ang pakiramdam kapag ang isang tao na hinahangaan mo ay biglang nagparamdam sa’yo.

Napatitig ako sa profile picture niya, kung saan kitang-kita ang isang camera na hawak niya habang nakangiti. Curious akong pinindot ang profile niya, nag-scroll pababa sa mga post. Ang ganda ng mga kuha niya. Ang bawat larawan ay may kwento, parang ako rin na nagsusulat ng tula.

---

Alexander's POV

Hindi ko alam kung bakit pero nakaramdam ako ng excitement nang makita kong nireply-an ni Isabella ang comment ko. “Thank you! I’m glad you liked it.”

Pinasok ko ang profile niya. Mga tula ang laman ng feed niya, bawat isa ay puno ng emosyon at damdamin. Simple lang ang mga video, pero napakalalim ng mensahe. Hindi ko maiwasang mapangiti habang nagba-browse. She’s talented, no doubt about it.

Nag-follow ako agad. May something sa mga gawa niya na hindi ko maalis sa isip ko. Para bang may invisible connection kami na ngayon ko lang naramdaman sa isang tao.

*****

Isabella’s POV

Pagka-follow ni Alexander sa akin, hindi ko maiwasang makaramdam ng kakaibang kilig. Hindi ko inaasahan na magka-interes siya sa mga gawa ko. Hindi ko rin inaasahan na magiging curious ako sa kanya.

Habang sinusubukan kong ipagpatuloy ang pagsusulat, hindi ko maiwasang bumalik sa profile niya at tingnan ulit ang mga litrato niya. Ang bawat isa ay parang may kwento, parang may sariling buhay. Ang mga kuha niya ay hindi lang basta maganda—may lalim, may damdamin.

Biglang nag-pop up ang message niya sa inbox ko. “Hey, Isabella. I really like your poems. What inspires you to write?”

Naramdaman ko ang kabog ng dibdib ko. Kakaibang pakiramdam, pero hindi ko maipaliwanag kung bakit. Agad akong nag-reply, “Hi, Alexander! Thank you! I’m inspired by a lot of things—experiences, emotions, and sometimes just random thoughts. How about you? What drives your photography?”

Ang sagot niya ay dumating kaagad. “Life. The beauty in small things. And sometimes, just like you, random thoughts.”

Nagpatuloy ang palitan namin ng mensahe, tila walang katapusan ang usapan tungkol sa creativity, passion, at kung ano ang nagbibigay-buhay sa aming mga sining. Habang tumatagal, nararamdaman ko na parang may namumuong koneksyon sa aming dalawa—isang bagay na hindi ko inaasahan pero siguradong totoo.