Isabella’s POV
Nakatitig ako sa screen ng aking laptop, ang cursor ay nagbblink sa ibabaw ng isang walang laman na dokumento. Kailangan ko sanang magsulat ng bagong tula, ngunit parang wala akong mahanap na tamang salita. Nagsimula akong mag-type, ngunit agad ko ring binura ang mga letra. Umiikot ang isip ko, at alam ko kung bakit—si Alexander.
Sa mga nakaraang linggo, naging maayos ang lahat sa pagitan namin. Masaya ako, oo, pero may mga sandali na pakiramdam ko ay may kulang. Para bang may mga bagay na hindi pa nasasabi, mga damdamin na hindi pa lubusang nailalabas. Alam kong pareho naming piniling maghinay-hinay, ngunit hindi maiwasang magtaka kung hanggang kailan namin kayang magpatuloy nang ganito.
Napabuntong-hininga ako at iniisip kung dapat ko bang pag-usapan ulit ito kay Alexander. Ngunit natatakot akong baka masira lang ang magandang takbo ng relasyon namin. Hindi ko alam kung handa na ako o kung handa na siya, kaya’t nanatili akong tahimik.
*****
Alexander’s POV
Habang sinusuri ko ang mga litrato mula sa isang photoshoot, napansin kong palaging pumapasok sa isip ko si Isabella. Sa bawat kuha, iniisip ko kung ano kaya ang reaksyon niya, kung magugustuhan kaya niya ang mga shots ko. Hindi ko maiwasang magtaka kung ganoon din siya sa akin—kung naiisip din kaya niya ako sa mga oras na ‘di kami magkasama.
Sa kabila ng mga masasayang araw na magkasama kami, alam kong may mga bagay pa rin kaming hindi napag-uusapan. May mga damdamin na tila nagtatago sa ilalim ng mga ngiti at tawa. Gusto kong malaman kung ano ang nararamdaman niya, ngunit ayaw ko rin siyang pilitin. Nakakatakot din kasi malaman ang totoo—paano kung hindi kami pareho ng nararamdaman?
Isang gabi, habang nakahiga sa kama at tinitingnan ang kisame, nagdesisyon akong kailangan na naming pag-usapan ‘to. Hindi ko kayang magpatuloy sa ganitong kalagayan—puno ng pag-aalinlangan at pangamba. Kailangan kong malaman kung saan ba talaga kami patungo.
-----
Isabella’s POV
Kinabukasan, nagkita kami ni Alexander sa park. Paborito naming tambayan ‘yun, isang lugar na puno ng mga alaala ng aming mga simpleng lakad at tahimik na pag-uusap. Ngunit ngayong araw, parang may bigat sa hangin, isang bagay na alam naming pareho pero hindi pa nasasabi.
“Isabella,” panimula ni Alexander habang nauupo kami sa isang bench. “May gusto sana akong pag-usapan.”
Natigilan ako, ang puso ko ay kumabog nang mas mabilis. Alam ko na ito na ang sandali—ang pag-uusap na kanina pa naglalaro sa isip ko.
“Ano ‘yun, Alex?” tanong ko, bagamat alam ko na ang susunod niyang sasabihin.
“About us… I mean, about where we stand,” sabi niya, hindi nakatitig sa akin kundi sa mga puno sa harap namin.
Tahimik lang akong nakinig, hinihintay ang mga susunod niyang salita.
“I know we agreed to take things slow, pero parang… hindi tayo umaabante,” patuloy niya. “Parang may mga bagay na hindi natin nasasabi sa isa’t isa, at natatakot ako na baka dumating ang araw na magsisi tayo.”
Tumango ako, nagpapakita ng pag-unawa. Totoo lahat ng sinasabi niya. Ako rin ay nakakaramdam ng ganoon, ngunit takot lang din akong ilabas ito.
“Gusto ko lang malaman kung ano ba talaga ang nararamdaman mo,” dagdag niya, sa wakas ay tumingin na sa akin. “Hindi ko gustong pilitin ka, Isabella, pero ayaw ko rin ng ganitong pakiramdam—na parang may mga hindi pa tayo napag-uusapan.”
Nag-aalangan ako, hindi sigurado kung paano sasagutin. Ngunit alam kong hindi ko pwedeng patagalin pa ito. Kailangan ko nang maging totoo, hindi lamang sa kanya kundi pati na rin sa sarili ko.
“Alex,” panimula ko, “gusto kita. Gusto ko talaga. Pero tama ka, parang may mga bagay tayong iniiwasan. Parang natatakot tayong malaman kung ano ang totoo.”
Nakatingin lang siya sa akin, naghihintay sa susunod kong sasabihin.
“Pero sa totoo lang,” patuloy ko, “hindi ko alam kung handa na ako. Gusto kong makasigurado muna, gusto kong maging tama lahat bago tayo magpatuloy.”
Nakita kong bumuntong-hininga siya, na para bang may bigat na nawala mula sa kanya. “I get it, Isabella. I really do. Hindi kita pipilitin, at kung kailangan nating maghintay pa, maghihintay ako.”
Ngumiti ako, nagpapasalamat na naiintindihan niya ang nararamdaman ko. “Thank you, Alex. Ayoko rin naman na magmadali tayo.”
At sa mga sandaling iyon, naramdaman ko ang isang kakaibang kapayapaan. Alam kong hindi pa tapos ang usapan namin, pero alam ko rin na mahalaga ang bawat hakbang na ginagawa namin. Hindi namin kailangang magmadali, hindi namin kailangang pilitin ang mga bagay. Sa tamang panahon, magiging maayos din ang lahat.
*****
Alexander’s POV
Habang naglalakad kami pauwi, tahimik lang kaming magkatabi. Hindi na kailangan ng maraming salita, dahil alam naming pareho na nasa tamang direksyon kami. Hindi man malinaw kung ano ang magiging dulo ng aming kwento, alam kong kahit ano pa man ang mangyari, masaya ako na kasama ko si Isabella sa paglalakbay na ito.
“Let’s take it one day at a time,” sabi niya bigla, na ikinagulat ko.
Napangiti ako at tumango. “One day at a time.”
At sa araw na iyon, nag-umpisa kami ng isang bagong kabanata—hindi bilang dalawang tao na nagmamadali, kundi bilang dalawang kaluluwang handang maghintay at magtiwala sa takbo ng buhay.
YOU ARE READING
𝙲𝙻𝙸𝙲𝙺𝚂 𝙰𝙽𝙳 𝙷𝙴𝙰𝚁𝚃𝚂 | 𝙲𝙾𝙼𝙿𝙻𝙴𝚃𝙴𝙳 ✓
Teen FictionSa panahon kung saan ang social media ang nagiging tulay sa mga relasyon, nagkakilala sina Alexander Ryan Carter, isang labing-pitong taong gulang na photographer na may hilig sa pagkuha ng mga sandali sa pamamagitan ng kanyang lens, at Isabella Eli...
