Isabella’s POV
Isang linggo na mula noong nag-usap kami ni Alexander. Bagamat may kasunduan na kami, hindi pa rin mawala sa isip ko ang mga sinabi niya. Pinipilit kong maging masaya, ngunit hindi ko maiwasang magtanong—tama ba ang desisyon namin?
Nasa loob ako ng isang café, ini-sip ang lahat habang hinihintay ang order ko. Maraming bagay ang tumatakbo sa isip ko, lalo na ang tungkol kay Alexander.
“Nandito ka na naman,” biglang sabi ng barista na naging paborito ko na sa mga pagpunta ko rito.
Napangiti ako. “Oo, parang dito na ako palagi nag-eemote.”
Tumawa siya habang inaabot sa akin ang kape. “Mukhang malalim ang iniisip mo ah.”
“Oo nga, medyo…” sagot ko, iniiwas ang tingin para hindi makita ang pamumula ng aking pisngi.
Lumabas ako ng café at tumungo sa paborito kong spot sa park, kung saan madalas din kaming pumunta ni Alexander. Naupo ako sa isang bench at nilabas ang aking notebook. Magsusulat sana ako ng tula, ngunit sa halip, napansin kong nagdo-doodle lang ako. Naging random ang mga drawing—mga puso, mga pangalan—lahat ito patungkol kay Alexander.
Napabuntong-hininga ako. Ang hirap talaga kapag hindi buo ang loob mo. Hindi ko alam kung ano ba talaga ang dapat kong gawin. Gusto ko si Alex, pero natatakot akong masaktan o masaktan siya.
Bigla kong naisip, paano kung hindi ko masabi ang nararamdaman ko habang maaga pa? Baka sa huli, ako rin ang mag-sisi. Baka dapat ko nang sabihin kay Alex ang lahat ng nasa puso ko.
*****
Alexander’s POV
Hindi ko maiwasang mapangiti habang iniisip si Isabella. Kahit na hindi pa buo ang desisyon namin, masaya ako na nagiging honest kami sa isa’t isa. Pero syempre, hindi rin maiwasan na mag-alala. Paano kung magbago ang isip niya?
Habang nasa gitna ako ng pag-edit ng mga litrato, biglang nag-pop up ang notification sa phone ko. Isang message galing kay Isabella. Agad kong binuksan ang message niya.
“Hi, Alex. Pwede ba tayong magkita mamaya?”
Napatigil ako sandali bago nag-reply. “Sure. Saan mo gusto magkita?”
“Sa park. Yung usual na tambayan natin,” reply niya.
Medyo kabado ako habang binabasa iyon. Hindi ko alam kung ano ang pag-uusapan namin, pero alam kong kailangan ko siyang pakinggan, anuman ang sasabihin niya.
-----
Isabella’s POV
Nasa park na ako, naghihintay kay Alexander. Habang lumilipas ang mga minuto, lalo akong kinakabahan. Alam kong importante itong pag-uusap namin, pero hindi ko pa rin maiwasang matakot sa pwedeng maging resulta nito.
Nakita ko siyang paparating, may dalang ngiti na nagpapakalma kahit paano sa puso ko. Tumayo ako mula sa pagkakaupo at nilapitan siya.
“Hey,” sabi niya, may halong pag-aalala sa boses. “Okay ka lang ba?”
Tumango ako, kahit hindi pa rin ako sigurado. “Oo naman. Gusto lang kitang makausap.”
Umupo kami sa bench, parehas tahimik na parang nag-iisip ng sasabihin.
“Ano ‘yung gusto mong pag-usapan?” tanong niya sa wakas.
Huminga ako ng malalim bago nagsalita. “Alex, nag-iisip ako tungkol sa atin. Alam ko na sabi natin, we’ll take it slow. Pero… natatakot ako na baka may mga bagay akong hindi nasasabi sa’yo.”
Napakunot ang noo niya, tila nag-aalala. “Ano yun, Isabella? You know you can tell me anything.”
Tinignan ko siya sa mga mata, sinubukang lakasan ang loob ko. “Alex, gusto kita. Gusto kita more than just a friend. Pero takot akong masaktan, takot akong masaktan ka rin. Hindi ko alam kung kaya ko ba talagang maging open sa lahat ng nararamdaman ko.”
Nakita ko ang pagkagulat sa kanyang mukha, ngunit mabilis din siyang ngumiti. “Isabella, naiintindihan kita. Hindi ko rin alam kung ano ang magiging resulta nito, pero gusto ko ring malaman. Gusto kong malaman kung ano ang pwedeng mangyari sa atin. Handa akong maghintay, pero gusto ko ring malaman kung handa ka bang sumubok.”
Tahimik akong tumango, unti-unting magiging malinaw sa akin na hindi ko na kayang itago pa ang nararamdaman ko. “Gusto kong sumubok, Alex. Gusto ko talagang malaman kung ano ang meron sa atin.”
Napangiti siya at hinawakan ang kamay ko. “Then let’s do this, Isabella. Let’s see where this goes. Hindi ko ipapangako na magiging madali, pero ipapangako kong hindi kita bibitawan.”
Sa mga sandaling iyon, naramdaman kong tila nawala ang bigat sa dibdib ko. Sa wakas, nasabi ko rin ang matagal ko nang gustong sabihin. Alam kong hindi magiging madali ang lahat, pero alam ko rin na kaya namin itong harapin—magkasama.
*****
Alexander’s POV
Habang naglalakad kami palayo ng park, hawak ang kamay ni Isabella, naramdaman ko ang isang bagong simula. Hindi ko alam kung ano ang magiging takbo ng kwento namin, pero alam kong handa akong harapin ito. Handa akong maghintay, magtiwala, at magmahal ng buong puso.
“At least now, we’re on the same page,” sabi ko sa kanya habang ngumingiti.
“Yeah,” sagot niya, at nakita ko sa kanyang mga mata na buo na rin ang loob niya. “We’re on the same page.”
At sa mga sandaling iyon, naramdaman kong kahit gaano pa kahirap ang mga susunod na kabanata, alam kong kaya namin ito. Dahil sa huli, ang mahalaga ay hindi ang simula kundi ang patuloy na paglakbay na magkasama.
YOU ARE READING
𝙲𝙻𝙸𝙲𝙺𝚂 𝙰𝙽𝙳 𝙷𝙴𝙰𝚁𝚃𝚂 | 𝙲𝙾𝙼𝙿𝙻𝙴𝚃𝙴𝙳 ✓
Novela JuvenilSa panahon kung saan ang social media ang nagiging tulay sa mga relasyon, nagkakilala sina Alexander Ryan Carter, isang labing-pitong taong gulang na photographer na may hilig sa pagkuha ng mga sandali sa pamamagitan ng kanyang lens, at Isabella Eli...
