𝙲𝙻𝙸𝙲𝙺𝚂 𝙰𝙽𝙳 𝙷𝙴𝙰𝚁𝚃𝚂 | 𝙲𝙾𝙼𝙿𝙻𝙴𝚃𝙴𝙳 ✓

chapter 10

Isabella’s POV

Matapos ang art gallery visit namin ni Alexander, hindi ko maiwasang balikan ang mga nangyari. Mula sa mga larawan niyang puno ng emosyon, hanggang sa kanyang mga salitang puno ng kabigatan. Mas lalo kong naramdaman na may mas malalim pa siyang pinagdadaanan na hindi pa niya nasasabi sa akin. Pero ano kaya iyon?

Isang gabi, habang nag-scroll ako sa mga messages namin, napadako ako sa unang chat namin. Ang dami na palang nagbago simula noon. Mula sa simpleng hi at hello, naging parte na kami ng buhay ng isa't isa. Ngunit sa kabila ng lahat, pakiramdam ko ay may mga bagay pa ring kulang.

Naalala ko ang mga sinasabi ng mga kaibigan ko tungkol kay Alexander. Ang iba’y nagsasabing mabait siya, ngunit may iba na nagsasabi rin na parang may itinatago siya. Hindi ko alam kung ano ang iisipin ko. Pero isang bagay lang ang sigurado ako—gusto ko siyang makilala ng lubusan, sa kabila ng mga takot ko.

*****

Alexander’s POV

Matapos ang pagpunta namin ni Isabella sa gallery, pakiramdam ko ay mas lumalim pa ang koneksyon namin. Pero sa kabila ng lahat, hindi ko pa rin maiwasang mag-alala. Alam kong may mga bagay na kailangan kong linawin sa kanya. Hindi ko na kayang itago pa ang nararamdaman ko.

Isang gabi, nagpasya akong tawagan siya. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula, pero alam kong kailangan ko na itong gawin. Kailangan ko nang ipagtapat ang nararamdaman ko.

“Isabella, can we talk?” tanong ko sa kanya.

“Sure, Alex. What’s on your mind?” sagot niya, na tila nag-aalangan.

Huminga ako nang malalim. “There’s something I need to tell you. It’s been on my mind for a while now.”

“Okay... I’m listening,” sagot niya.

“I’ve been struggling with something… something about us,” umpisang sabi ko. “I like you, Isabella. A lot. But I’ve been afraid. Afraid that I’m not enough for you. That you deserve someone better.”

Tumahimik siya sandali, at ako’y kabadong naghihintay sa kanyang magiging reaksyon. Nanginginig ang kamay ko habang hawak ang cellphone.

“Alex… bakit mo naman naisip ‘yan?” tanong niya sa wakas, na may halong lungkot sa boses.

“Because... I’ve never been in a serious relationship before. And sometimes, I feel like I’m not good enough. You’re amazing, Isabella. You’re talented, smart, and beautiful. I just don’t want to disappoint you.”

Nakaramdam ako ng kakaibang ginhawa nang marinig ko siyang huminga nang malalim. “Alex, hindi naman kita minamadali. Kung ano man ang nararamdaman mo, naiintindihan ko. Ang importante sa akin ay magpakatotoo ka. And for what it’s worth… I like you too. But let’s take things one step at a time, okay?”

Nabunutan ako ng tinik sa dibdib ko. Hindi ko inaasahan na magiging ganito kaayos ang pag-uusap namin. Masaya ako, pero may parte ng isip ko na nagsasabing hindi pa ito ang katapusan ng aming mga pagdadaanan.

-----

Isabella’s POV

Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko matapos ang pag-uusap namin ni Alexander. Masaya ako dahil sa wakas, naipagtapat na niya ang nararamdaman niya sa akin. Pero sa likod ng saya, naroon ang takot—takot na baka tama siya, na baka hindi siya sapat para sa akin. O baka naman ako ang hindi sapat para sa kanya.

Kinabukasan, habang naglalakad ako papasok sa school, iniisip ko ang sinabi ni Alexander. Totoo nga bang takot siya na hindi siya maging sapat? At kung totoo man iyon, paano ko siya masusuportahan? Gusto kong patunayan sa kanya na mahalaga siya sa akin, pero paano kung hindi ko rin magawa nang tama?

Habang naglalakad ako, napansin ko ang paglapit ni Alexander. “Good morning,” bati niya na may kasamang ngiti.

“Good morning din,” sagot ko, pilit na itinago ang mga alalahanin ko.

Naglakad kami papunta sa classroom, tila may bagong sigla sa pagitan namin. Pero sa kabila ng ngiti at kwentuhan, alam kong may mga bagay pa rin kaming kailangang pag-usapan. Hindi madali ang magbukas ng damdamin, pero siguro nga, ang mahalaga ay ang pagsubok namin na intindihin ang isa’t isa.

Sa dulo ng lahat ng ito, alam kong mahalaga kami sa isa’t isa. Pero tulad ng sinabi niya, kailangan naming maglaan ng oras at pag-intindi. Dahil minsan, ang pagmamahal ay hindi palaging tungkol sa mga salitang binibigkas, kundi sa mga bagay na ginagawa upang ipakita ito.