𝙲𝙻𝙸𝙲𝙺𝚂 𝙰𝙽𝙳 𝙷𝙴𝙰𝚁𝚃𝚂 | 𝙲𝙾𝙼𝙿𝙻𝙴𝚃𝙴𝙳 ✓

chapter 3

Alexander's POV

Saturday afternoon, at andito ako sa harap ng isang coffee shop, kinakabahan ng sobra. This is it. Finally, magkikita na kami ni Isabella in person.

I’ve replayed this moment over and over in my head. Paano kaya siya in real life? I mean, alam kong she’s a great poet, creative, and super kind based on our conversations, but meeting her face-to-face is a whole different thing.

Habang hinihintay ko siya, hindi ko mapigilang mag-scroll sa gallery ng phone ko, tinitingnan yung mga huling photoshoot ko. Nakikita ko ang mga kuha ko, pero parang nawawala ang focus ko. Iniisip ko kung paano magrereact si Isabella sa mga ito.

Hindi ko namalayan, nag-pop up ang isang notification sa screen ko—isang message mula sa kanya. “Hey, I’m almost there. See you in a bit!”

Napangiti ako. Hindi ko maiwasan ang excitement at kaba na nararamdaman ko. Ilang minuto na lang, and I’ll finally meet the girl behind the beautiful words.

*****

Isabella's POV

Habang naglalakad ako papunta sa coffee shop, hindi ko mapigilan ang bilis ng tibok ng puso ko. I’m about to meet Alexander, the guy I’ve been talking to for weeks now. But this is different—it’s real. Hindi na lang kami mag-uusap sa screen. Magkikita na kami ng harapan.

Iniisip ko kung ano ang magiging itsura niya in person. Alam ko naman na maganda ang mga kuha niya sa social media, pero paano kaya siya in real life? Mas lalo akong kinabahan sa idea na baka mag-iba ang lahat kapag nagkita na kami.

“Relax, Isabella,” sabi ko sa sarili ko. “This is just another day. You’ve got this.”

Pagdating ko sa harap ng coffee shop, nakita ko agad si Alexander. Nakaupo siya sa isang table sa labas, hawak ang phone niya, parang kinakabahan din. Nang magtagpo ang aming mga mata, bigla akong napatigil. Para bang tumigil ang oras.

Naglakad ako papunta sa kanya, pilit na pinapakalma ang sarili. “Hi, Alexander!” bati ko habang pilit kong nginitian siya.

Tumingin siya sa akin at ngumiti din. “Hi, Isabella. It’s really nice to finally meet you.”

-----

Alexander’s POV

The moment I saw Isabella walking towards me, all my worries seemed to fade away. She looked exactly how I imagined—beautiful, but in a way that’s more than just looks. There’s something about her presence that felt comforting and familiar.

“Let’s get some coffee?” tanong ko, habang inaabot ang pinto para buksan.

“Sure,” sagot niya, at pumasok na kami sa loob ng shop.

Naupo kami sa isang table malapit sa bintana, kung saan kita ang mga tao sa labas. Naka-order na kami ng drinks at nag-uusap tungkol sa mga simpleng bagay—school, hobbies, and our favorite coffee flavors. Pero kahit gaano kasimple ang mga usapan, mayroong isang undercurrent ng excitement sa pagitan namin.

“You know,” sabi ko, “I’ve been thinking about this day for a while. It’s kind of surreal that we’re finally here.”

Tumango siya. “Same here. I was really nervous, but I’m glad we did this.”

Nagpatuloy ang pag-uusap namin, at napansin ko kung gaano ka-easy ang pakiramdam ng pag-uusap sa kanya. Parang wala kaming kailangang pilitin o gawing awkward. We just... clicked.

*****

Isabella’s POV

Habang nag-uusap kami ni Alexander, napansin ko kung gaano siya ka-attentive sa lahat ng sinasabi ko. Parang bawat salita ko ay importante sa kanya, at ito’y isang bagay na bihira kong makita sa ibang tao. It was nice—really nice.

“You mentioned that you have a new poem,” sabi niya bigla, breaking my thoughts. “Can I read it?”

Nagulat ako. “Oh, yeah, sure! Actually, I brought it with me.” Binuksan ko ang bag ko at inilabas ang notebook kung saan ko isinulat ang latest kong tula.

Iniabot ko ito sa kanya, at pinanood ko habang binabasa niya. Habang nagbabasa siya, nakikita ko ang mga mata niyang tumitingin sa bawat linya, parang iniintindi ng mabuti ang bawat salita.

“It’s beautiful,” sabi niya matapos basahin ang buong tula. “You really have a way with words.”

Hindi ko napigilang ngumiti. “Thanks, Alexander. I’m glad you liked it.”

Pagkatapos ng ilang minuto pa ng pag-uusap, nagdesisyon kaming maglakad-lakad sa park malapit sa coffee shop. It was a sunny day, perfect for some light photography, and maybe, some inspiration for my next poem.

-----

Alexander’s POV

Habang naglalakad kami ni Isabella sa park, sinimulan kong magkuha ng ilang shots ng paligid. Pero hindi ko maiwasang tignan siya paminsan-minsan, iniisip kung paano ang first meeting namin ay naging mas madali kaysa sa inaasahan ko.

“I think I just found a new favorite place,” sabi ko, tinuturo ang isang spot na puno ng luntiang damo at puno.

“Ganda nga dito,” sang-ayon ni Isabella, habang tinitingnan ang lugar na tinuturo ko. “Pwede kang gumawa ng photoshoot dito.”

Nag-usap kami tungkol sa mga plano namin for the future, at napansin ko na pareho kaming may pangarap na maging successful sa mga crafts namin—ako sa photography, at siya sa poetry. At habang tumatagal ang pag-uusap namin, nare-realize ko na more than just a creative partner, Isabella could be someone I’d like to have in my life.

*****

Isabella’s POV

By the time na umuwi kami, naramdaman ko na ang isang bagay sa pagitan namin ni Alexander. Something special. Pero kahit ano pa iyon, I knew I wanted to keep seeing him, keep talking to him, and keep getting to know him better.

At habang tinatahak ko ang daan pauwi, dala ko ang bagong inspirasyon na dulot ng unang meeting namin. Iba pala talaga ang impact ng personal connection, lalo na kapag may kakaibang chemistry sa pagitan ng dalawang tao.