𝙲𝙻𝙸𝙲𝙺𝚂 𝙰𝙽𝙳 𝙷𝙴𝙰𝚁𝚃𝚂 | 𝙲𝙾𝙼𝙿𝙻𝙴𝚃𝙴𝙳 ✓

chapter 14

Isabella's POV

Araw-araw, parang mas nagiging espesyal ang lahat. Naramdaman ko na hindi na lang simpleng pagkakaibigan ang meron sa amin ni Alexander. At ngayon, mas naging malinaw ang lahat. Simula noong nag-usap kami sa park, naging mas bukas na ako sa kanya-sa mga nararamdaman ko, sa mga takot ko, at sa mga pangarap ko.

Pero syempre, hindi mawawala ang kaba sa tuwing naiisip ko na baka may magbago. Nasa isang point na kami na mahirap na bumalik sa dati kapag nagkamali. Minsan, iniisip ko kung tama bang sumugal, pero alam kong hindi ko kayang bumitaw.

Nasa school ako, hinihintay si Alexander sa usual spot namin. Malapit nang matapos ang klase at alam kong makakasama ko na siya ulit. Kahit pa araw-araw kami magkita, hindi pa rin nawawala ang excitement na makita siya.

Nag-chat siya na on the way na siya, kaya naghintay ako ng ilang minuto pa. Maya-maya, dumating na siya, may dalang malaking ngiti sa kanyang mukha. Napatigil ako sa pagtitig sa kanya-ang laki ng improvement sa sarili niya mula noong una kaming nagkakilala.

"Hi," bati niya, sabay ngiti na may kakaibang kislap sa mga mata.

"Hi din," sagot ko, sabay hila sa kanya paupo sa tabi ko. "How was your day?"

"Okay naman. Pero mas okay ngayon na kasama kita," sagot niya na may halong biro.

Napangiti ako at sinuntok siya ng mahina sa braso. "Cheesy mo talaga."

"Alam mo namang hindi ako seryoso," sagot niya habang tumatawa.

Pero sa loob-loob ko, alam kong may halong katotohanan ang sinabi niya. Parang may kuryenteng dumaan sa pagitan namin sa tuwing magtitinginan kami, at hindi ko maipaliwanag pero alam kong pareho kami ng nararamdaman.

*****

Alexander's POV

Habang magkasama kami ni Isabella, naramdaman ko ang kaginhawahan na hindi ko madalas maramdaman sa iba. Iba talaga siya-parang ang dali-dali ng lahat kapag siya ang kasama ko.

Nandito kami ngayon sa isang café, nag-oorder ng paborito naming drinks. Simpleng araw lang ito, pero para sa akin, espesyal ito. Hindi ko mapigilan ang sarili kong mapangiti habang tinititigan siya.

"Bakit ka nakangiti?" tanong niya, napapansin ang reaksyon ko.

"Wala lang. Ang saya lang kasi ng araw na 'to," sagot ko.

"Hmm, baka naman dahil may gusto kang sabihin?" tanong niya na may halong biro.

"Baka nga," sagot ko, na may halong kaba. Pero hindi ko muna sinabi ang nasa isip ko. Alam kong may tamang panahon para doon, pero hindi pa ngayon.

Pagkatapos naming mag-order, naghanap kami ng pwesto sa labas ng café. May maliit na mesa sa gilid, kung saan tanaw ang mga taong naglalakad sa kalsada. Tahimik lang kaming dalawa, pero komportable ang katahimikan na iyon.

Bigla niyang binuksan ang bag niya at nilabas ang isang maliit na notebook. "Naalala mo 'yung sinabi ko dati? Tungkol sa mga tula ko?"

"Yeah, of course. Why?"

"May ginawa ako para sa'yo," sabi niya, sabay abot ng notebook sa akin.

Tinanggap ko iyon at dahan-dahang binuksan ang pahina. Nandoon ang isang tula na isinulat niya, para sa akin.

*"Sa bawat pag-ikot ng oras, sa bawat pintig ng puso,
Ikaw ang laman ng isip, sa araw at gabi, walang patid na pangarap.
Sa bawat tawa, sa bawat ngiti,
Ikaw ang dahilan, ikaw ang silbi.
Hindi ko man masabi, hindi ko man maipakita,
Ngunit sa 'yo, natagpuan ko ang tunay na halaga."*

Habang binabasa ko iyon, naramdaman ko ang pagtibok ng puso ko nang mas mabilis. Hindi ko inasahan na gagawa siya ng ganito para sa akin. Na-move ako sa bawat linya, sa bawat salita.

"Isabella, ang ganda nito," sabi ko, hindi maitago ang pagkamangha sa boses ko. "Salamat."

Ngumiti siya ng mahinhin, tila nahihiya. "Masaya ako na nagustuhan mo. Hindi ako sanay na gumawa ng ganito, pero ikaw ang inspirasyon ko."

Hindi ko mapigilan ang sarili ko. Hinawakan ko ang kamay niya at tinignan siya sa mga mata. "Isa, gusto ko lang malaman mo na mahalaga ka sa akin. At kung ano man ang mangyari, hindi ko ipagpapalit ang oras na ito kasama ka."

Ngumiti siya at tila may namumuong luha sa kanyang mga mata. "Mahalaga ka rin sa akin, Alex. At handa akong harapin kung ano man ang darating, basta't magkasama tayo."

Sa mga sandaling iyon, alam ko na hindi ko na kailangang magduda. Tama ang nararamdaman ko-si Isabella ang tamang tao para sa akin.

-----

Isabella's POV

Pagkatapos ng mahabang araw, naramdaman ko ang kagaanan sa dibdib ko. Masaya ako na nagawa kong ipakita kay Alex ang tula na ginawa ko para sa kanya. Hindi ko akalain na magiging ganito kalalim ang nararamdaman ko para sa kanya, pero hindi ko na rin itatago.

Habang pauwi kami, hawak ko ang kamay niya, at naramdaman kong kahit anong mangyari, magiging okay ang lahat. Dahil alam kong nagdesisyon kami na sabay naming haharapin ang lahat ng pagsubok. At sa bawat hakbang, sa bawat desisyon, alam kong ang mahalaga ay nandito kami, magkasama.

Ang bawat sandali, bawat oras, ay mas nagiging espesyal kasama si Alexander. At alam ko na kahit anong mangyari, kaya namin ito-dahil sa dulo, siya ang pipiliin ko, araw-araw.