Komşu Oğlu

*29*

Alya'nın ağzından

Saçma bi şekilde kimseyi tanımıyordum bu aptal herif demin bana sarıldı! Sanırım beni kızı sandı. Genç bi adamdı aslında bu yaşta evlenmiş olması olanaksızdı ama eğer evlendiyse.. Karısı çok şanslı olmalı. İçeri ağlayarak bi kadın geldi. "Kızım!" "Kimsiniz tanımıyorum efendim." Anlamıyorum niye herkes ağlayarak yanıma geliyo? Kim bu insanlar?!

*

Uyurken ufak bi keman sesiyle uyandım. Yandaki refakatçi koltuğunda aynı adam vardı. Bıçakla çalıyordu gitarı. Aklımda bi sahne canlandı.

~"Bu sefer çalmayı becerirsen bu odadan çıkarsın!" "Baba arşem yok.." "Ne bulursan onunla çal aptal kız! Sanki profesyonel bi kemanist gibi rol yapmayı kes!"

Sallanarak moraran ellerimle odamdaki maket bıçağını buldum. Kesici tarafının diğer tarafını çevirdiğimde keskin olmayan tarafıyla çalmaya başladım. Bi yandan bi şarkı mırıldanıyordum..

"Fikrimin ince..gülü Kalbimin şen..bülbülü.."

Şarkı bitmişti ama her zamanki gibi bu bi tuzaktı. Bu kapı sınav günüme kadar hiç açılmayacaktı.~

*

Karşımdaki genç adamın sesi çok güzeldi. Aklımda canlanan sahne neyin nesiydi?

"Fikrimin ince..gülü. Kalbimin şen bülbülü.." Ona eşlik ettim
"O günki gördüm..seni yaktın ah yaktın beni."

"Nasıl hissediyorsun kendini?" "Bilmiyorum.. Kimliksiz denebilir."
"Ben Ozan Bolat."
"Memnun oldum ben.. Ah ismimi hatırlayamıyorum.."
"Ben biliyorum Alya Koçak."
"Oh.. Ne kadar havalı bi soy ismim var!"
"Kendin gibi ha?"
"Bana iltifat etmeyi kes!"

Önüme dönüp kollarımı göğsümde doladım. Tanımadığım biriyle neydi bu yakınlık. Kemanı sakince koltuğa bırakıp sedyenin başına oturdu.

"Bak.. Telaşını anlıyorum, beni zerre hatırlamıyorsun farkındayım. Ama lütfen korkma benden.." ellerimi tuttu "bu hayatta sana zarar verecek son kişiyim Alya.."

Niye bu kadar tanıdık geliyordu.?

**

Kısa bi bölüm daha sizlerle lütfen eskisi gibi yıldızları patlatınnn bana motive oluyor ve yorum eklemeyi unutmayın sizi seviyorum. Diğer hikayeme göz atın.