Komşu Oğlu

*34*

Alya'nın ağzından

Piyano taburesinden ayağa kalkıp onlara doğru döndüm. "Oyun bitti." Bora arkama doğru gelip omzuma kolunu attı ve Ozan'a gözlerini dikti.

"Hatırlar mısın Ozan, ufak kazalar büyük yaralar hayatı başa sarar.." diye mırıldandı Bora.

"Ne demek bu.. Alya?" Alnındaki damarlar şişmişti. "Ozan ben nerdeydim?" ".. Beni bırakıp gittin!" "Peki sana her yazıp aradığımda neredeydin!"

Sustu, sustum, kelimeler kilitlendi.
Asıl itirafı döktü.

"Beni öylece bırakıp giden bi kızı bekleyemezdim." "Sen bana sözler verdin!" "Her söz tutulsaydı o sikik kilitli odada her gece çığlık atar mıydın küçükken?!"

Tırnaklarımı ellerime bastırdım, bedenimin kızardığını hissedebiliyordum âdeta. Ani bi sinirle sert bi tokat yapıştırdım.

"Aptal herif.."

Çekip gitti zaten.

Babamla Bora orada öylece bakakaldı.

*

Babama döndüm, "bidaha..beni görmeye gelme. Bu saatten sonra artık eski Alya yok."

"Kızım.."

Kemanın parçalarını toplayıp kucağına bıraktım. "Al belki kendin çalarsın." "Arşesi bile yok.." "Bıçakla çal o zaman.. Baba.."

Yutkundu arkasını dönüp sendeleyerek gitti.

Bora'nın ağzından

Tüm ağırlığını bana bırakarak ağlamaya başladı. Bazen.. Ne diyeyim ki? "Kimim ben Bora..?" "Sen benim ışığımsın.." "Dürüst ol Bora.." "Gördüğüm en sönük ışıksın.."

O ağladı ben saçlarını okşadım, ben saçlarını okşadım o ağladı.

"Bitti mi her şey bidaha geri dönüş yok mu?" "Yok Bora..kader bile bıkmış bizden.."

Ozan'ın ağzından

Nasıl olurdu? Nasıl farkederdi? Tek istediğim aptal bi hınç almaydı ve onuda mahvetti. Evet onu seviyorum ama her şey sevmek miydi?! Yıllar önce beni aldatmıştı! Abartılacak bir şey miydi bilmiyorum ama ama o.. O beni bırakabilmişti!

Bende onu bıraktım ve hayatıma birini aldım.. Nalan.. O kusursuz bi kadın. Ama hayatımda Alya kadar yeri hiç olmayacaktı.

Arabaya binip İzmir'e döndüm ve hayatıma odaklandım. Belki yolunda giderdi her şey.. Bidaha Alya olmayacaktı. Kader bizi bırakıp gitti .. Alya'nın beni bırakıp gitmesi gibi.