His Obsession

Chapter 33

Third Person's POV

"... Or should I called Jherome Gibran."

Nangalit ang panga ni Jherome nang marinig niya ang sinabi ni Trey o mas kilala niya sa pangalang Marceau. Sa isang iglap lang ay nakita na lang niya ang sariling nakahawak sa kuwelyo ng damit na suot ni Trey at nakasandal na sa puno sa kabilang kalsada. Ingay ng bakal na lang ng gate ang naiwang bakas ng ginawa niyang galaw.

"I will ask you again for the last time, Marceau. Why are you here?" mariin niyang tanong pero masyadong mapagbiro ang kaharap.

Muling bumalik ang natatakot nitong ekspresyon. Itinaas nito ang dalawang kamay na parang sumu-surrender. "Oh, I'm scared. Trey is scared huhuhu!"

Napapikit na lang si Jherome ng mga mata dahil sa inis sa nakakatandang kapatid. Padarag niya rin itong binitiwan. Kapag talaga itong kapatid niya ang kaharap niya ay hindi niya mapigilan ang mawalan ng pasensya. Sa kanilang magkakapatid ay siya ang may mahabang pasensya at itong kaharap niya ang palaging sumusubok sa pasensyang meron siya.

Bumungisngis lang si Trey nang makita ang inis sa mukha ng kapatid. He loves to annoy him. How he missed seeing this emotion.

"You're not supposed to be here, Marceau." muling bumalik ang tingin nito sa kanya. "Who wake you up?"

Sandaling napatigil si Trey sa tanong ni Jherome. He tilted his head to the side and wrinkle his eyebrows.

"I don't know? Maybe it's because the roosters crowed?"

Naningkit ang mga mata ni Jherome sa narinig. He know that his brother is hiding something from him.

"Cut the crap, Marceau. Hindi ako nakikipagbiruan."

"I'm not either. Narinig ko ngang tumilaok ang mga manok kaya ako nagising. Hindi ba normal 'yon?"

"Do you want me to put you again in your coffin?"

"Oh, brother no. I'm tired laying in my coffin, ang sakit na sa katawan para ngang nirarayuma na ako sa likod!" agad siyang tumawa sa sinabi pero ang kapatid ay hindi man lang natuwa bagkos ay mas lalo pa itong nainis. Pero may nakikita rin siyang pagkabahala sa mukha nito.

"This is serious, Marceau! Stop playing around. Hindi ko alam kung nagpapanggap ka lang na hindi mo alam ang sitwasyon but let me tell you this, go back to your coffin now. You wake up at the wrong time. You're supposed to wake up hundred years from now."

"Oh." nasabi ni Marceau na parang ngayon niya lang din napansin ang panahon. "So that's why it feels strange."

"Who wake you up?" Ulit na tanong ni Jherome.

"I don't know." he seriously said now, gone the playful Trey. He looked directly at Jherome. "I think mother will beat us to death if she knows about this. We fucked up."

"That's why I'm telling you to go back before she finds out."

"Well that's the problem, little brother. I can't go back now because someone put a curse on my ancient coffin after I got out."

Agad napahilamos ng mukha si Jherome sa narinig. Another problem again. Hindi pa nga niya natatapos ang problemang ginawa ng isa niya pang kapatid dumagdag pa 'to. Bakit ba palagi na lang ako ang nadadamay sa problema ng mga kapatid ko? It's really a curse being a peacemaker, huh.

"Wag mo muna nating isipin to. Kung malalagot man ako kay ina at least hindi na ako nag-iisa. Baka ipasok ka din sa kabaong Mirken hahaha!"

"Fuck you!"

"Eww. I'm not into incest."

Napailing na lang si Jherome sa kakulitan nito. Ito ang pangalawa sa pinakamatanda sakanila pero ito pa ang mas pinamakulit at isip bata. Puro kasi kalokohan ang naiisip. Nag-iiba lang ang katauhan nito pag tungkol na sa kaharasan kaya hindi maganda ang pikunin ito.