(Nie)Uległa

Rozdział 20.

Monika i Natalia weszły do gabinetu Natalii. Monika uśmiechnęła się triumfalnie, podchodząc bliżej i patrząc na Natalię z góry. Przez chwilę milczała, rozkoszując się widokiem Natalii klęczącej przed nią.

– No dobrze – powiedziała chłodno. – Ale najpierw zdecyduj, gdzie chcesz, żebym wykonała karę – pośladki czy piersi?

Natalia drgnęła, słysząc pytanie, czując, jak zaciski i ciężarki szarpią jej piersi przy każdym ruchu. Jej ciało było już obolałe, a myśl o kolejnych ciosach sprawiała, że narastał w niej strach. Próbowała zebrać myśli, walcząc z własnym wstydem i bólem.

– Pośladki... – wyszeptała, niemalże łamiąc się pod ciężarem decyzji.

Monika uśmiechnęła się z satysfakcją.

– Jak sobie życzysz – odpowiedziała, wyciągając linijkę i podchodząc jeszcze bliżej. – Podwiń sukienkę i wypnij się. Chcę widzieć, że naprawdę chcesz przyjąć swoją karę.

Natalia drżącymi rękami zaczęła podwijać sukienkę, wiedząc, że nie ma odwrotu.

– Masz się oprzeć o biurko – dodała Monika z zimnym uśmiechem. – Tak, żeby ciężarki zwisały, ciągnąc twoje piersi.

Natalia, z sercem bijącym coraz szybciej, posłusznie podeszła do biurka. Oparła się na nim, wypinając pośladki, pozwalając, by ciężarki zaczęły ciągnąć jej piersi w dół. Każde szarpnięcie przypominało jej o bolesnym ciężarze, który niosła, a upokorzenie spływało na nią jak fala.

Monika, obserwując Natalię w tej pozycji, wyraźnie czerpała satysfakcję z widoku. Każdy szczegół sytuacji ją bawił – od drżenia ciała Natalii po jej wyraźny dyskomfort.

– Dobrze – szepnęła Monika z triumfem w głosie, podchodząc bliżej. – Teraz zobaczymy, jak dobrze potrafisz przyjąć swoją karę.

Monika, widząc, że Natalia jest już na skraju wytrzymałości, uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

– Zanim zaczniemy, musisz jeszcze spełnić jeden warunek – powiedziała z zimnym uśmiechem. – Załóż te dodatkowe ciężarki.

Natalia, z trudem łapiąc oddech, wiedziała, co ma zrobić. Drżącymi rękami sięgnęła po cztery dodatkowe ciężarki, które wcześniej otrzymała, i zaczęła je zakładać na zaciski. Każdy dodatkowy obciążnik sprawiał, że ból w jej sutkach był niemal nie do zniesienia. Czuła, jak każdy ruch ciężarków ciągnie jej ciało w dół, sprawiając, że jej wrażliwość osiągnęła granice wytrzymałości.

– Pochyl się na biurku – poleciła Monika, patrząc na Natalię z rozbawieniem. – Ustaw się tak, żeby ciężarki mogły się poruszać przy każdym uderzeniu. Chcę, żebyś poczuła każdy cios jeszcze mocniej.

Natalia posłusznie pochyliła się nad biurkiem, jej ciało drżało z bólu i upokorzenia. Wiedziała, że w tej pozycji, każdy cios linijką nie tylko uderzy w jej pośladki, ale także sprawi, że ciężarki zawieszone na jej sutkach zaczną się poruszać, wywołując dodatkowy, przenikliwy ból.

Monika podeszła bliżej, trzymając linijkę, i delikatnie przesunęła nią po plecach Natalii, jakby przygotowując ją na to, co miało nadejść.

– Teraz będzie idealnie – powiedziała z uśmiechem, zamachując się, aby wymierzyć pierwsze uderzenie.

Cios spadł na pośladki Natalii z głośnym trzaskiem, a jednocześnie ciężarki gwałtownie poruszyły się, ciągnąc jej sutki w dół. Natalia krzyknęła z bólu, ale szybko zacisnęła zęby, próbując nie wydać więcej dźwięków.

– Jeden... dziękuję, Moniko... – wykrztusiła, choć ból pulsował w całym jej ciele.

Każde kolejne uderzenie było coraz gorsze. Przy każdym ciosie, ciężarki na jej sutkach poruszały się gwałtownie, sprawiając, że ból stawał się nie do zniesienia.