12.12 (gxg)

Sedef'in mektubu

Şuan bu mektubu kim için yazıyorum, niye yazıyorum, yazmalı mıyım, yazmaya devam edecek miyim, yazacaksam kime vereceğim bilmiyorum ama şuan içimden gelen tek şey düşüncelerimin bir kısmı kağıta dökmek.

İlk ve son okuduğum mektup annemin intihar mektubuydu. O mektubu hayatımda sadece bir kez okumuştum fakat şuan o mektubu baştan sona yaz deseler hiç duraksamadan yazarım. Cümleleri okurken tek bir göz damlası bile akıtmamıştım kağıtın üzerine, ne bir şey demiş, ne de yapmıştım; tüm cümleler anmemin bana karşı olan nefretini yansıtsa bile ben, o an hiçbir şey hissetmemiştim.

Tek hissettiğim şey hissizlikti.

Zaten hiçbir zaman sevilen, kabul edilen bir çocuk olmamıştım. Hiçbir zaman saçları okşanan, öpülen, kucaklanan bir çocuk olmamıştım. İlk adımlarımı heyecanla bekleyen, ilk kelimemi söyletmeye çalışan, beni sevgiyle kucaklayan ne bir anneye, ne de bir babaya sahip olmamıştım. Düştüğüm zaman annem yoktu yanımda. Yaralandığım zaman annem sarmamıştı yaramı. Ağladığımda da gözyaşlarımı silmemişti mesela.

Tüm bunlara rağmen cenaze gününde, "bu nasıl çocuk? hiç mi sevmemiş annesini?" cümlelerini duyan bendim.

Daha hayata bile gelmeden nefret edilen ilk çocuk bendim.

Daha doğmadan her şeyin sorumlusu olan da bendim.

Alıştım.

Fulya.

İnan ki yabancın değilim.

Hayatımda en büyük yere sahip olan ve en kötü anlarda bile yüzümü güldürmeyi başaran Fulya.. Beni olduğum gibi seven, kabul eden, kabul etmeyenlere de kafa tutan Fulya.. Ailesini benim için karşısına alan ama en sonunda ailesine yenilen Fulya.. Başbaşa verip birlikte ağladığımız, güldüğümüz, dertleştiğimiz dönemleri, o içten sarılmalarımızı anlatacak herhangi bir terim bulamıyorum şuan. En son ne zaman sarılmıştık seninle? Ne zaman dertleşmiş, gülmüş, birlikte ağlamıştık? En son ne zaman hayallerimizinden bahsetmiştik birbirimize?

Ben hatırlamıyorum ve eminim ki sende hatırlamıyorsun.
Çünkü uzun zaman oldu.
Bizden uzun zaman geçti.

Küçükken oyunlar oynadığın, kavgalar ettiğin, iki dakika sonra barıştığın, kalemlerini, oyuncaklarını paylaştığın ve ölesiye sevdiğin o küçük kız çocuğu hâlâ benim Fulya. Ben hâlâ benim. Aynıyım. Hâlâ seni seviyorum ve hâlâ seninleyim. Fakat seni içimde affedemiyorum. Bu senin suçun değil biliyorum, belki de o an elinden hiçbir şey gelmezdi evet ama yine de ben senin yerinde olsaydım beni içeri alırdım Fulya. Çünkü eğer o gün saklanmasaydım ölebilirdim ve bunun suçlusu da sen olabilirdin.

Umarım bunun bir intihar mektubu olduğunu anlayabilmişsindir.

Moraran gözaltlarım uykusuzluktan değildi. Ben bataklıktayım ve oradan kurtulamıyorum.

Ben senin o küçük oyun arkadaşınım. Hâlâ resimler çizdiğin, şarkılar söylediğin o küçük çocuğum özünde. Seni o küçük çocuk kadar sevmiyor ve sarmıyor olabilirim ama inan bana, gittiğim zaman beni düşüneceğini ve yalnız bırakmayacağını biliyorum.

Biz düşman değiliz Fulya. Bunu unutma.

En sevdiğim çiçeği biliyorsun. Çok değil, bir kez uğra yanıma.

Biz çok özleştik seninle.

Ve Beste..

Beste.

İsmini yazarken bile soluklandığım, yanında dilimin tutulduğu, geceleri aklımdan çıkmayan o kız.

Ne sana geldim, ne de senden gidebildim Beste; önümde bir başkası için ağlarken bile ben, hep senin yanında sessizce durdum. Çünkü ses etmeye hakkım bile yoktu benim. Ben senin hayatında, senin gözünde hiçtim ve biliyordum, senin için bir arkadaş bile değildim.

Benimle olsaydın her şey daha mı güzel olurdu diye düşünmekten kafayı yiyorum. Ama insanların inandığı saçma kader, benim hayatımı böyle yazdı; bunda kimsenin suçu yok, gider ayak senin de aklını bulandırmak istemiyorum.

Yanındayken titreyen ellerimi, dizlerimi, kesilen nefesimi unutma. Seni önemsediğim anları, söylediğim güzel sözleri, sana olan sevgimi, beni, benliğimi, hiçbirini unutma.

Nereye gittiğimi bilmediğim bu yolda, anılarımızı unutma.

Beni unutma.

Anneler kızlarının kaderini belirler, kızları annelerinin kaderini yaşar derler. Annemin intihar yıldönümünde benim de intihar etmem, kaderin bir cilvesi mi bilmiyorum ama bunu yapacağım.

12.12.20
Sevgilerle, Sedef.