Bir Sehrin Yalnızlıgı

Aitsizlik

Aitsizlik....Aitsizdi....icinde oturdugu evin icinde bile kafesteydi....Aitsizdi yani. Zaman gecsin diye oyuncaktan oyuncaga geciyordu kafesinde ve zaman gecmiyordu oylece. Geciyordu da, sadece saatlerde, takvimlerde....ama mevsim hep aynıydı. Cunku aitsizdi, yagmur altında evsiz kalmıs yavrusu agzında bir kedi kadar aitsizdi ve caresiz....Tasıdıgı umutlarına ve arda kalan hayallerine guvenli bir yer ararcasına aitsiz....Usuyordu, her yagmur damlası onu daha da bitkin dusuruyordu, vucudundan tum direncin cekildigini farkedebilecek kadar kendindeydi ama dehsete kapılamıyordu....İcindeki kaygılar diger tum duygularını bastırırken dehsete kapılmak luks sayılırdı....Gucsuz hissediyordu artık, yattıgı yerden kalkabilecek kadar bile guc bulamıyordu damarlarında sanki kalbi tum kanını bu ne oldugu belirsiz duygudan korumak icin damarlarından cekerek vucudunu kurutuyordu. Kolları, bacakları uyusukluklarıyla meydan okuyorlardı bir kozaya, gucsuzdu hatta hayalgucsuzdu. Baktıgı heryer duvarlar vardı artık, hayalkıran duvarlar, heryerde ve sessizligin yankıları megafonlardan yukselen polis sesi gibi "Teslim ol" diyordu, "etrafın sarıldı!" Goz gore gore işgal ediyorlardı onu, ne cebren ne de hileyle....Neyin bedeliydi bu esaret ya da ilk kim dokmustu yalnızlıgın kanını? Yuzundeki aldırıssız ifadenin tek sebebi miydi aitsizligi? Guzel yuzler, renkli gozler, boyalı tırnaklar arasında neden bu kadar yalnızdı? Oysa kimseye birsey de yapmamıstı sadece aitsizdi ve caresiz, en kıyagından da yalnız....Gozlerini kapadıgında icinde hafif bir urperti hissetti giderek artmaya baslayan.Once tuylerinden sac koklerine kadar hızla yayılan bir virus gibi bulastı. O kadar guclu hale geldi ki, sonunda ayak tabanlarındaki karımcalanmayı bile bastırdı: "Pencereyi acık mı unuttum acaba? Yoksa hava mı cok sogudu? Sahi mevsim neydi ki?". Yavaslayan nefesinin sesini farketti, "İlginc varlıklarız vesselam" dedi "ve cok dertliyiz. Ama yine de bir mezarlıkta aglayan bir kopek gordugumuzde tum dertlerimizi unutup-'Acaba onun nasıl dertleri var?'- deyip kendi dertlerimizi unutanlar da yine biziz." O gece icinde beliren urpertinin sebebini bulamadan uyurken "Aitsizlik zor zanaat vesselam" dedi, kısaca aitsizdi.