Lost in the woods with that boy

Hoofdstuk 9

H9 I don't trust words. I trust actions.

~~*~~*~~

'Allemaal even goed luisteren! Deze dropping moet door iedereen serieus genomen worden. Vanochtend hebben jullie al genoeg vrije tijd in de stad gehad, maar nu is het weer tijd voor actie. Let goed op de aanwijzingen die aan de bomen hangen. Het belangrijkst; ga niet van de paden af! Hebben jullie dat goed begrepen? Wij hebben namelijk geen zin om jullie te zoeken. Als je het goede pad blijft volgen kom je vanzelf weer bij het kamp. Zijn er nog vragen? Nee? Dan mag nu de eerste groep van start. Veel plezier!' 

De begeleider drukte op een toeter en de eerste vier leerlingen begonnen het pad te volgen. Marlou en zij zaten in het gras te wachten tot ze mochten vertrekken – ze waren de laatste groep dus dat zou nog wel even duren.

Vanochtend was erg leuk geweest. Samen met Marlou had ze winkel na winkel bezocht, op zoek naar de perfecte souvenirs. En die hadden ze natuurlijk gevonden. Het waren twee beeldjes van een aantal bomen met daaronder 'Ardennen' geschreven. Nu maar hopen dat ze met de terugreis niet zouden breken, dacht Lila.

Wat ook al zo fijn was, was het weer dat alsmaar beter werd en de weersvoorspellingen voor de rest van de week er ook erg goed uitzagen. Van de stortregen die ze afgelopen maandag hadden gehad was nu niets meer te merken.

Het was vanochtend in het dorp nog redelijk fris geweest waardoor Lila een vest had aangetrokken, maar nu was het zo benauwd dat iedereen rondliep in korte broeken – zelfs de docenten. Lila had haar vestje daarom deze middag maar in het huisje achtergelaten.

Ook al hielden de hoge bomen de meeste zon tegen, toch was het eronder verschrikkelijk warm. Marlou en zij hadden een plekje in het gras gekozen, waar de zonnestralen door de bladeren heen braken. Op deze manier konden ze lekker bruin worden. Lila had vandaag haar lievelingstopje aangetrokken; een met vrolijke streepjes versierd exemplaar. Het hemdje zag er strak uit, maar was erg rekbaar en zat haar als gegoten.

Er werd naar het tweede groepje geroepen dat ze mochten vertrekken. Mooi zo, dacht Lila. Ze waren nog lang niet aan de beurt dus mochten ze nog lekker blijven zitten.

Straks met de dropping zaten Marlou en zij weer eens opgescheept met die twee altijd grappige jongens. Eerst vond ze het maar irritant, maar ze begon het steeds gezelliger te hebben met Kay en Flynn. Misschien kon dit nog wel eens wat worden.

Lila keek om zich heen en zag de jongens een eindje verderop in het gras zitten. Ook zij hadden een plekje in de zon bemachtigd. De zonnestralen waren als een spot op de jongens gericht, waardoor het bijna leek alsof ze straalden en oplichtten in het donkere bos. Zoals ze daar zaten zagen ze er bijna... knap uit. Kay's krullen stonden alle kanten op, maar het zag er alles behalve slordig uit. Eerder nonchalant, maar dan op zijn manier.

Lila betrapte zichzelf erop dat ze hem maar bleef aanstaren. Snel wendde ze haar hoofd naar de andere kant. Zouden die twee haar gezien hebben? Waarschijnlijk niet, want ze leken diep in gesprek met elkaar.

'Heerlijk zonnetje, hè?' zei Marlou.

'Hmm ja,' antwoordde Lila zalig. Ze strekte haar armen uit en ging toen languit in het gras liggen met haar handen onder haar hoofd gevouwen. Zo zou ze nog wel een tijdje kunnen liggen. Ze sloot haar ogen en dacht aan deze fantastische werkweek. Tot nu toe was het met Marlou echt supergezellig en gelukkig was deze week nog lang niet voorbij. Het was pas woensdag en zaterdagavond zouden ze pas weer vertrekken. Genoeg tijd dus om nog meer leuke dingen te doen! Hopelijk zouden ze ook met dit warme weer een keer mogen zwemmen in de rivier. Een frisse duik zou heerlijk zijn op dit moment.

Plotseling verdween het felle licht dat Lila vanachter haar gesloten oogleden zag. Ze opende haar ogen om te zien waarachter de zon zich had verscholen.

'Oh hé Kay, je staat in mijn zon,' zei ze zo nonchalant mogelijk.

Kay gniffelde en deed een stap opzij. Lila moest haar ogen dichtknijpen tegen het teruggekomen felle zonlicht en deed vlug een hand voor haar gezicht.

'Wat komen jullie doen? Is het al tijd om te vertrekken?' vroeg ze.

'Nee, maar de zon was op ons plekje verdwenen en we zagen dat jullie nog wel wat hadden. Dus hé, schuif eens op!' antwoordde Kay. Lila ging weer rechtop zitten en al morrend schoof ze een stukje op. Ook Flynn ging in het gras zitten.

Ze praatten nog wat met z'n vieren, totdat ook zij uiteindelijk werden geroepen om te vertrekken. Het enige wat ze nog moesten krijgen waren een paar laatste instructies. (Alsof het allemaal zo moeilijk was wat ze gingen doen.)

'Oke, nu is het jullie beurt,' zei de begeleider tegen hen. 'Ik zal het nog even herhalen; niet van het pad afgaan. Soms als het pad zich splitst staat er duidelijk aangegeven welke kant je op moet. De wandeling duurt zo'n tweeënhalf uur, dus we verwachten jullie rond vijven weer op het terrein. Daarna is, als het goed is, het avondeten klaar. En ohja, voordat ik het vergeet; alle begeleiders die hier zijn gaan nu ook terug, dus jullie kunnen niet meer teruglopen als jullie iemand nodig hebben, begrepen? Hier zal niemand meer zijn.'

Ze knikten alle vier dat ze het begrepen hadden en draaiden zich om naar de kant die ze opmoesten. Voor hen strekte het bos zich met haar enorme bomen voor zich uit en ze begonnen met lopen. Dit kon nog weleens een gezellig tochtje worden, dacht Lila.

~~*~~*~~

Het spijt me dat deze update zo lang op zich liet wachten mensen! Van de week voelde ik me niet zo goed en gisteren ben ik naar Appelpop geweest. Causes was echt super en bij Kensington ging ik helemaal uit mijn dak! Wie van jullie was er ook?? ^_^ (Oehh, misschien hebben we elkaar wel onbewust ontmoet, mwhihi...)