Lost in the woods with that boy

Hoofdstuk 15

H15 Life is to be enjoyed not just endured.

~~*~~*~~

Lila werd uiteindelijk weer wakker van een felle ochtendzon die over haar gezicht scheen. Ze wreef in haar ogen - waar was de Marlou die haar deze dagen normaal gesproken altijd wakker maakte? - en keek om zich heen. Groen, groen en nog eens groen.

Owja, tuurlijk. Ze lag helemaal niet in haar bed in hun huisje. Heel even was ze dit alles vergeten, totdat de werkelijkheid weer tot haar doordrong: ze lag hier naast Kay op een bed van mos en bladeren.

Ze draaide zich om in verwachting hem naast haar te zien liggen, maar hij was nergens te bekennen. De paniek sloeg een beetje toe. Hij had haar toch niet hier helemaal alleen achtergelaten? Maar voordat ze zich helemaal radeloos begon te voelen, hoorde ze ergens vrolijk gefluit vandaan komen. Kay kwam kalmpjes de struiken uitgewandeld.

'Kijk eens wat ik heb gevonden!' zei hij en hij stak zijn handen uit. Daarin lagen een aantal felgekleurde roze frambozen.

'Waar heb je die gevonden?'

'Een paar meter verderop, wil je ook?' Nog smullend van de vorige stopte hij een ander in zijn mond.

Lila hield haar hand omhoog en hij gooide een framboosje naar haar toe. Soepel ving ze hem op, keek er even naar en stopte het daarna twijfelend in haar mond - het was vast niet giftig, anders had ze Kay allang voor zich zien neervallen.

De frambozen waren heerlijk zoet en zacht en stilde haar honger een beetje. Een fatsoenlijk avondeten had er voor hen niet ingezeten, maar ze hadden nu tenminste wel een lekker ontbijtje. Zo konden ze wel weer even vooruit.

'En nu?' vroeg Lila nadat ze alle frambozen hadden opgepeuzeld.

'Hoe bedoel je, en nu?'

'Blijven we hier gewoon zitten of wat? We moeten op de een of andere manier weer terug bij het kamp zien te komen.'

'Je hebt gelijk. Let's go!' Kay stond vastberaden op, maar bleef daarna twijfelend staan. 'Misschien is het beter als jij dit keer de weg wijst,' zei hij met een onbevangen lachje.

'Goed punt,' antwoordde Lila. Ze toverde een klein glimlachje op haar gezicht en stond op om een kant te kiezen. Het leek haar niet veel beter om nog verder door te lopen, dus koos ze de kant op te gaan waar ze een halve dag geleden ook al vandaan waren gekomen. Kay protesteerde niet.

Daar gingen ze weer. Ze liepen een tijdje, rustte dan wat, liepen weer verder en zo ging het wel uren door. Iets wat hen kon helpen de weg terug te vinden vonden ze niet. Het enige wat ze zagen waren struiken - en als ze hoger keken bomen. Ze baanden zich een weg langs de dichtbegroeide takken van de struiken, oppassend dat geen van hen de ander met terugswiepende takken in het gezicht sloeg.

'Weet je wat ik nu wel jammer vind?' begon Kay.

'Nou, zeg 't eens,' antwoordde Lila zonder emotie in haar stem. Ze keek Kay zogenaamd heel geïnteresseerd aan.

Kay deed alsof hij het niet zag en vertelde verder. 'Deze ochtend zouden we met de anderen een parcours in de bomen afleggen, je weet wel, dat met die kabels en laddertjes. Nu hebben we dat helemaal gemist.' Beteuterd staarde hij voor zich uit. Het zag er echt supergrappig uit en Lila moest haar lach inhouden. Zijn opmerking kwam weer eens uit het niets, maar het bracht haar wel op een idee.

'Kay, je bent geweldig...' slaakte ze.

Hij keek haar even vreemd aan. 'Ja, dat weet ik toch allang?'

'Nee kijk, deze boom! Misschien lukt het mij erin te klimmen om te kijken of ik iets zie,' opperde ze. Ze liep er naartoe en zette haar handen al op de onderste tak. Ze trok zichzelf omhoog en stond op het punt verder te klimmen toen ze werd tegengehouden door twee armen om haar middel.

'Ho wacht eens even, laat mij maar. Het is veels te gevaarlijk.' Kay verstevigde zijn greep om haar buik en trok haar naar beneden. Lila moest de tak loslaten waarna Kay haar langzaam weer op de grond zette.

'Hoezo jij? Ik kan ook best boomklimmen hoor,' mopperde ze. Boos sloeg ze haar armen over elkaar als protest.

'Jaja, laat mij nou maar even.' Kay pakte de tak beet waar zij zich net nog aan vast had gehouden en begon aan zijn tocht naar boven. Hij klauterde met gemak omhoog door de vele takken en het duurde niet lang voordat hij de toppen van andere, lagere bomen gepasseerd was.

Ergens bovenin ging hij op een stevig uitziende tak met zijn rug tegen de stam zitten. Hij tuurde in de verte, keek helemaal van links naar rechts, maar blijkbaar tevergeefs, want hij riep niet iets in de richting van: 'Daar zie ik wat!'

Nee, in plaats daarvan riep hij teleurgesteld naar beneden: 'Ik zie niks, alleen maar stomme bomen!' Hij schopte zijn voet geërgerd tegen de tak waar hij opzat.

'Wacht, ik kom eraan!' riep Lila naar hem terug. Ze sprong net als Kay eerder deed naar de onderste tak.

'Lila! Waag het niet naar...' Verder verstond ze hem niet, de wind voerde zijn stem de andere kant op - of misschien wilde ze hem wel helemaal niet horen. Kay was niet degene die kon bepalen wat ze wel en niet mocht doen.

Na die gedachte klom ze moeiteloos naar boven. Met gemak kwam Lila tak voor tak dichterbij. Eenmaal bovenin trof ze een Kay aan die haar verwonderd aankeek.

'Stuk eigenwijs, wat had ik nou gezegd?' zuchtte hij.

Lila glimlachte. 'Ik geloof dat ik het niet helemaal goed begrepen had,' zei ze waarna ze haar tong uitstak.

Kay zweeg even, maar vulde daarna de stilte weer met: 'Ik had niet verwacht dat jij zo vlot hierheen kon klimmen.'

'Dat,' antwoordde ze mysterieus, 'is één van mijn specialiteiten waar ik je nog niet over verteld heb.' Ze begreep dat hij verbaasd reageerde, maar voor Lila was in bomen klimmen een eitje. Vroeger toen ze klein was, was het iets wat ze dagelijks deed. Ze had alle fijne kneepjes van het vak geleerd doordat ze na school vaak in het perkje ernaast te vinden was. Daar zat ze met klasgenoten in de bomen te chillen, elkaar af en toe uitdagend voor het beklimmen van de aller-moeilijkste boom. Nog niemand was het ooit gelukt, totdat zij een keer een poging waagde.