Lost in the woods with that boy

Hoofdstuk 2

~~*~~*~~

7 maanden eerder

'Waar zullen we heen gaan met de werkweek?' Ik keek van de brochure naar Marlou. We zaten in de les van Maatschappijleer en hadden net te horen gekregen dat we een week de tijd kregen om de keuzes van de werkweken op te geven. De werkweken waren pas eind mei, maar de school wilde nu al je keuze weten in verband met de hoeveelheid leerlingen die mee konden. Een beetje overdreven, vond ik.

'Ik weet het niet. Het lijkt mij allemaal wel leuk. Jouw voorkeur gaat zeker uit naar Londen, toch Lila?' Marlou keek mij vragend aan.

'Ik denk het wel,' antwoordde ik, 'maar alleen als jij ook meegaat. Zonder jou wordt het vast heel saai.'

'Dat zal ik maar als een compliment opvatten.' Marlou glimlachte haar rechte rij tanden bloot – dat was dus het resultaat van drie jaar lang een beugel dragen; een mooi stel tanden. Het was één van de dingen aan Marlou wat haar lach zo stralend maakte.

'Weet je nog dat we daar vorig jaar een spreekbeurt over hielden bij Engels? Meneer Westers vroeg toen of we naar Londen wilde met de werkweek,' zei Marlou ineens.

'Ja, hij zei toen dat Londen een hele leuke stad is om naar toe te gaan,' antwoordde ik geduldig. Marlou keek weer naar de informatie over de verschillende werkweken.

'Oké, ik ben er uit. Het wordt Londen. Maar die rondreis door Noord-Italië wordt wel onze tweede keus! Ik heb altijd al naar Venetië gewild.'

'Er staat hier wel dat die rondreis bestaat uit veel lopen, weet je zeker dat je die rondreis wilt maken?' vroeg ik voorzichtig – Marlou was namelijk nooit zo van het lange afstanden lopen.

'Heel zeker, zelfs de werkweek van survivallen in de Ardennen kunnen we gemakkelijk aan,' antwoordde ze stellig.

'Jullie gaan toch niet naar de Ardennen hoop ik.' Verschrikt draaiden Marlou en ik ons om. Achter ons zaten Kay en Flynn. Blijkbaar had Kay gehoord wat we als laatste zeiden, want hij keek ons met priemende ogen aan. Kay was dé grappenmaker van de klas, maar af en toe wist ik niet of hij iets grappig of beledigend bedoelde – zoals nu.

'Wij hebben de Ardennen als eerste keus en ik kan jullie alvast garanderen dat als jullie daarheen willen, jullie wel tegen slaapgebrek en vermoeiende dagen moeten kunnen. Survivallen is niets voor meisjes zoals jullie.'

'En voor jullie jongens gaat survivallen zeker heel gemakkelijk.' Verbijsterd ging Marlou in de verdediging. 'Alsof meiden niet goed zijn in survivallen! Lila, we doen de Ardennen als tweede keus. We zullen ze eens laten zien dat wij geen watjes zijn!'

Onze discussie met Kay werd beëindigd door de bel die door de school klonk. Lachend gaven Flynn en Kay elkaar een high-five en liepen het lokaal uit.

'Lila, je vindt het toch niet erg dat we misschien wel gaan survivallen?'

'Welnee joh, gekkie! We gaan zelfs bewijzen dat wij er beter in zijn dan zij!' antwoordde ik enthousiast.

~~*~~*~~

'Vera Jacobs, Liz Dijkstra, Marlou Bakker en Lila Summer,' las Marlou hardop voor. 'Ja, dit is ons knusse huisje de komende vijf dagen,' zei ze gemaakt vrolijk.

De deuren van de blokhutten hadden ieder een eigen slot met vier beschikbare sleutels, maar Marlou had besloten dat ze beter geen sleutel kon bewaren, omdat ze die dan zeker weten kwijt zou raken. Daarom haalde Lila haar sleutel tevoorschijn.

'Goed dat jij hem hebt bewaard, Lila. Ik zou hem allang zijn kwijtgeraakt,' gaf Marlou toe met een knipoog.

'Ja, wat zou je toch zonder me moeten?' grijnsde Lila.

Marlou knipte het licht met de schakelaar naast de deur aan. Het was zoals Marlou al had gezegd inderdaad een erg knus hutje. Er was één raam tegenover de deur met aan weerszijden een stapelbed. Een wastafel en een grote kast erbij en het hutje was compleet – nog net niet helemaal volgestouwd.

Zo te zien waren Vera en Liz die middag na hen in het hutje aangekomen, omdat er nu een paar onbekende tassen op de bedden aan de linkerzijde waren bijgekomen.

'Ik geloof dat die andere twee hun bedden al hebben geclaimd,' zei Lila en Marlou snapte meteen wat ze daarmee bedoelde.

'Een beetje veel bagage, als je het mij vraagt,' zei Marlou.

'Ach, wij konden gewoon alles in één grote tas stoppen, zij hebben meerdere kleine tassen meegenomen.'

Marlou plofte op het onderste bed. 'Als je het niet erg vindt, ga ik onderin slapen. Boven kan ik er nog weleens uit vallen.'

'Dat komt dan goed uit, ik slaap liever boven.'

Marlou stond weer op om haar tas te pakken. 'Lila, kan je even helpen met het bed opmaken. Als jij het matras optilt, doe ik het hoeslaken er snel onder.'

Terwijl ze Marlou hielp met het hoeslaken, kwamen Vera en Liz binnen. Buiten regende het nog steeds, dus hun haren hingen in lange spaghettislieren voor hun gezicht. Ze kwamen rillend van de kou binnen en dat verbaasde Lila ook niets, aangezien ze allebei een kort topje met een short daaronder droegen. Waarschijnlijk vonden ze "er goed uitzien" belangrijker dan warme kleding, dacht Lila.

Volgens haar dachten alle populaire meiden daar zo over. Al die mensen waren zeer modebewust en volgden de nieuwste trends. Lila liep liever in kleding die ze zelf mooi vond en lekker vond zitten. Praktisch en comfortabel, maar geen slobberige broeken – daar had ze een hekel aan.

'Liz, moet je mijn haren zien! Afschuwelijk, heb jij je föhn nog meegenomen?' Vera gilde het uit toen ze zichzelf in de spiegel zag.

'Maar natuurlijk, zonder kan ik echt niet op reis,' antwoordde Liz hooghartig. (Eersteklas ijdeltuiten gearriveerd!) Lila had nu al een hekel aan die twee en vond het maar overdreven gedoe. Zo te zien Marlou ook, want ze had snel haar vingers in haar oren gestopt toen het gekrijs van die twee losbarstte. Lila kon nog maar net haar lach inhouden.

Vera en Liz negeerden hen compleet, dus liep Lila maar naar het raam om de gordijnen dicht te doen. Ze keek nog even naar buiten. Alles zag er koud en nat uit. Fantastisch, morgen gingen ze mountainbiken en kanoën – absoluut géén weer om allerlei buitenactiviteiten te gaan doen...