Lost in the woods with that boy

Hoofdstuk 26

H26 Winners are not people who never fail, but people who never quit.

~~*~~*~~  

Terug in de kelder stond voor Lila één ding onverbiddelijk vast. Ze moesten hier weg. Matthew had hen terug opgesloten met de mededeling binnen een uur terug te zijn. In die tijd moesten ze ontsnappen. Als ze dat niet deden, geraakten ze compleet ergens anders. Misschien wel veel verder weg van huis, waar het ontkomen aan de drugsdealers onmogelijk was.

Lila zou het nog geen hele dag en nacht volhouden zonder te flippen, zonder in huilen uit te barsten en alles om zich heen te vervloeken. Ze vervloekte John die zomaar de telefoon uit haar handen had gegrist, ze vervloekte Matthew die eerst nog een piepklein beetje sympathiek had geleken en ze vervloekte de derde man waarvan ze na het telefoongesprek wist dat hij Tjerk heette. Misschien waren het niet eens hun echte namen, dus Lila wist niet wat ze wel en niet kon geloven.

De mannen moesten Kay en haar gewoon vrijlaten en een flink stuk ophoepelen. Lila zou dan beloven nooit meer aan deze dagen te denken. Alle gebeurtenissen zouden veilig in een kluis in haar hersenen opgesloten worden, buiten bereik. Helaas ging dat allemaal niet. De mannen wilden geld, nog meer geld dan ze al met hun sluwe drugshandeltje verdienden. Waarom was dat niet genoeg? Nee, ze wilden meer, meer, meer nu de kans voor het grijpen lag.

Momenteel zaten Kay en zij alweer te wachten. Een kwartier geleden hadden ze besloten nog eventjes te wachten, en er dan vandoor te gaan. Ze hadden voedsel en twee flesjes water gekregen wat ze maar al te graag in ontvangst hadden genomen. Een bedankje ging er niet vanaf - waar was dat voor nodig? - waarna Matthew met een zure blik het luik achter zich op het slot had gezet.

In het halfuur dat ze beneden in de kelder zaten, hadden ze al niets meer boven zich aan geluiden gehoord. De kust leek veilig te zijn, dus besloten ze dat het tijd was. Tijd om weg te gaan uit deze hel, deze nachtmerrie.

Lila pakte haar tas uit de hoek en wilde daar het laatste restje van het flesje water in stoppen toen haar iets opviel.

'Kay, kan het zijn dat ze onze tassen hebben doorzocht?' vroeg ze voorzichtig.

Hij staarde haar even aan en fronste diep. 'Zou heel goed kunnen zelfs. Matthew ging toch de trap af toen wij net de kamer hierboven uit werden gebracht?'

Ze knikte en haalde opgelucht adem. Had ze er dus toch goed aan gedaan door de camera te verstoppen, onmogelijk dat Matthew die gevonden had. Voor de zekerheid liep ze nog even naar de achterkant van de kelder en keek daar in het laatje van de ladekast waar ze haar fototoestel had gestopt. Het lag nog precies zoals ze het een dag eerder had achtergelaten. Mooi zo, dacht Lila en ze voegde er nog een glimlach aan toe. 'Die mannen zijn echt te dom voor woorden en kunnen gewoon niet op tegen de intelligentie van superLila.'

'Nou niet al te trots op jezelf worden, hè?' Kay was plots nog maar een paar centimeters van haar verwijderd en sloeg zijn sterke armen om haar middel.

'Oeps, zei ik dat hardop?' grijnsde Lila terug.

'Ja, dat zei je hardop.' Hij begon een paar vederlichte kusjes in haar hals te drukken. 'Maar kom nu mee, we laten eens zien waartoe we nog meer in staat zijn.'

Allebei deden ze hun rugzak op hun schouders. Ze waren nu echt klaar voor vertrek. Lila zou willen dat ze het gezicht van Matthew of van een van de anderen had kunnen zien wanneer die mannen de klep naar de kelder opendeden, naar binnen keken en dan tot de ontdekking kwamen dat-ie leeg was.

Zwaaiend met de koevoet liep Kay naar het luik toe. Lila volgde waarna ze de houten klep met veel moeite een stukje omhoog tilde. Tegelijkertijd haalde Kay uit met zijn gereedschap tegen het krakkemikkige slot. Het brak zo uit elkaar.

Allebei staarde ze naar het luik. Lila had niet verwacht dat het zo gemakkelijk ging.

'Nou, dat was makkelijk,' zei Kay - blijkbaar was zij niet de enige die dat dacht.

'Wat zijn we toch een superteam,' reageerde ze.

Kay deed stilletjes de klep verder omhoog zonder al te veel piepend en krakend geluid te veroorzaken. Samen liepen ze de trap op en keken om zich heen.

'Deze kant op,' fluisterde Kay. Hij deed de deur van het kamertje open en keek langzaam de gang in. Er was niemand te zien, dus Kay wenkte haar. De seconden die daarop volgden, sprintten ze allebei de gang door. Lila's hartslag steeg met elke stap die haar voeten maakten.

Als snel zagen ze de grote poort die als voordeur en ontsnappingsdeur bedoeld was. De hal waarin ze nu stonden was leeg. Alle dozen waren weg, de muren kaal en grijs.

'Waar zijn alle drugs naartoe?' vroeg Lila zich hardop af.

'Naar een plek waar wij niet heen willen, kom mee!' Tijd om er verder bij stil te staan hoe de dozen plotseling verdwenen waren, kreeg Lila niet. Kay pakte haar hand en trok haar mee de ruimte door. De houten deur was het enige waar hij zich op leek te concentreren.

Kay duwde de poort met al zijn gewicht open door zijn schouder er tegenaan te drukken. Veel te langzaam schoof het hout over de buitenstenen opzij.

Lila knipperde tegen het felle zonlicht en nam alles om haar heen in zich op. Het omlegen terrein lag vol met bergen puin. Binnen een paar tellen zag ze ook het witte bestelbusje staan - op ongeveer dezelfde plek waar het de afgelopen keer ook had gestaan.

Kay sleurde haar verder mee naar de linkerkant van het gebouw. Samen renden ze de hoek om. Lila kon hun bevrijding al bijna proeven. Het zou niet lang meer duren, dit avontuur zou eindelijk tot een einde komen. Een goed einde. Ze zou samen met Kay thuis komen na een te lange tijd weggeweest.

~~*~~*~~ 

Jaa ben ik weer mensen! Het avontuur lijkt nu eindelijk een einde te krijgen, maar wees gerust er komen nog meer dan zes hoofdstukken. Zo snel laat ik jullie niet gaan! ^_^