Lost in the woods with that boy

Hoofdstuk 31

H31 You never know how strong you are until being strong is your only choice. ~Bob Marley.

~~*~~*~~

Lila en Kay kwamen in het souterrain onder het huis terecht. Een paar kleine raampjes waren de eerste dingen die meteen opvielen. Ze brachten licht naar binnen waardoor de kelder goed te zien was, maar dat was niet de reden dat het Lila's aandacht trok. Met een beetje moeite zouden Kay en zij zich er misschien doorheen kunnen wurmen. Het gevoel van volledig verloren te zijn verdween stukje bij beetje. Er lagen nieuwe kansen tot ontsnapping.

Nadat er een deur voor de zoveelste keer achter hen dichtgesmeten werd en ze Matthew hadden horen weglopen, was het eerste wat Lila deed naar een van de ramen toelopen. Er zat een scharnier om het raam mee te openen. Het begin gaf goede hoop, maar daarna gaf het niet meer mee. Verder dan een paar centimeters ging het niet. Zuchtend probeerde Lila de rest van de ramen, maar bij de laatste had ze amper nog de energie om er hard tegenaan te duwen. Bovendien waren de ramen veel te hoog, ze moest op haar tenen staan om ze te bereiken.

Het begon haar steeds meer te irriteren dat Kay en zij zonder pardon overal werden opgesloten. Ze mochten niets meer zelf bepalen, gingen van de ene dichte ruimte naar de andere. Het was niet heel vreemd meer dat een persoon dan nog maar aan één ding kon denken. Al dagen verdween dat woordje maar niet van de voorgrond: ontsnappen. Zo simpel om uit te spreken, zo verschrikkelijk moeilijk om te kunnen realiseren.

'Ontsnappen,' wispelde Lila zachtjes hardop. 'Ontsnappen.' Dat was wat ze moesten doen, dat was wat hen al bijna gelukt was, dat was nog steeds hun enige doel. Niets kon daar verandering in brengen behalve het ontsnappen zelf.

Verslagen voor nu ging Lila toch maar op een oude, bestofte schommelstoel zitten en bewoog zachtjes heen en weer. Haar vuile handen veegde ze af aan haar blote benen, haar benen werden nog smeriger dan ze al waren. Nu pas viel op hoe slecht ze eruitzag. Lange, donkere vegen op haar armen en benen. Opgedroogd bloed aan haar handen en onder haar nagels. Haar gezicht kon ze niet zien maar ze gokte: smoezelig van opwaaiend stof. Op haar tong proefde ze zelfs modder en korreltjes zand. Hier liep ze dus al uren mee rond. Het maakte haar niets meer uit.

Matthew had gezegd dat hij met de rest moest nadenken. Bespreken wat ze met die twee stupide tieners aanmoesten die per ongeluk op de verkeerde plek op het verkeerde moment beland waren. Zij waren echt een blok aan het been van de drugsdealers. Maar beter ook dat ze hen telkens dwarsboomden, want het was natuurlijk allemaal niet bepaald legaal wat die mensen deden. Een opslagplaats voor misschien wel duizenden euro's aan drugs. Zou de politie daar in het bos al gearriveerd zijn? Een van de mannen had toch zoiets gezegd dat ze snel weg moesten, omdat de politie ieder moment hun locatie kon ontdekken? Wie dat had gezegd herinnerde ze zich niet precies meer.

Maar verder kon ze alles nog zo goed herinneren. Alle gebeurtenissen van de afgelopen dagen, alles stond nog helder op haar netvlies. Het scherpste, meest pijnvolle moment van allemaal; Kay op de grond, omringd door dat rode spul wat nu ook onder haar nagels zat.

Terwijl Lila wat aan haar handen pulkte, keek ze naar buiten de tuin in. Omdat ze op het souterrain zaten, waren de ramen op gelijke hoogte met de grond. Het enige wat ze kon zien waren hoge grassprieten en als ze heel goed keek in de verte de struiken met het hek van de omheining – net zoals ze door het raam naast het ziekenhuisbed had gezien.

'Kay,' begon ze even later, 'waarom loopt alles de hele tijd anders dan gepland?' Haar hart begon gejaagd te bonken, zweet brak haar plotseling uit, maar Lila negeerde het.

'Ik weet het niet,' zuchtte hij. 'Maar ik geloof nog steeds dat alles uiteindelijk goed zal komen.' Kay lag languit op een vieze, leren bank met koeienvlekken. Met zijn been schopte hij uit verveling tegen de leuning. Het geluid van de bons die Kay op de bank produceerde, overstemde niet Lila's steeds meer onrustig wordende ademhaling.