Lost in the woods with that boy

Hoofdstuk 33

H33 Collect moments, not things.

~~*~~*~~

Het moment dat Lila een dag later voor Marlou's huis op de stoep stond zou ze nooit ofte nimmer meer kunnen vergeten. Marlou's moeder had opengedaan en keek haar met grote ogen aan. Ze schrok en had absoluut niet verwacht dat Lila daar ineens voor de deur zou staan, want tot zover zij had vernomen was ze nog steeds vermist in de bossen van de Ardennen.

'Marlou, er is hier iemand voor je!' schreeuwde ze door het huis. Ze liet me binnen terwijl ik Marlou hoorde antwoorden.

'Moet dat echt? Ik ben niet bepaald in de stemming...' Marlou's stem klonk vermoeid en treurig. Ze had vast amper geslapen de afgelopen dagen. Arme Marlou.

'Ik weet zeker dat je stemming hierna zal verbeteren,' ging haar moeder verder. Lila hoorde Marlou nog wat murmelen, maar wat ze zei verstond ze niet. 'Ga maar de trap op, ze is in haar kamer.'

'Dank u wel,' antwoordde ze beleefd en liep langs haar heen.

'Goed je weer te zien Lila,' voegde Marlou's moeder toe. Lila gunde de vrouw een glimlach en liep langzaam tree voor tree de trap op.

Gisteren waren ze erg laat in de avond thuisgekomen. Iedereen was moe en uitgeput, dus van het kopje thee was niets meer terecht gekomen. Niet veel later dook Lila dan ook meteen haar vertrouwde bed in. Hierdoor was ze helemaal vergeten Marlou te bellen – waar ze zich nu heel schuldig over voelde. Marlou was haar beste vriendin en die diende zoiets gelijk te weten.

Heel Nederland wist tevens ook nog niet dat ze terecht waren. Lila's moeder had verteld dat Kay en zij op het nieuws waren geweest – ja, in het acht uur journaal! – waarin verteld werd over hun vermissing. Toen bij de politie bekend werd dat het niet alleen om een verdwaling ging, hadden ze dat bewust aan de media verzwegen. Alleen aan de familieleden en dichtbijstaande vrienden was het verteld, waaronder Marlou. Vandaag zou in een persconferentie bekend gemaakt worden dat ze weer terecht waren – en die vond al over een paar uur plaats. Lila was daar niet bij aanwezig, gelukkig maar, want dat kon ze niet aan. Miljoenen vragen zouden op haar afgevuurd worden, waar ze zelf het antwoord nog maar kort op wist en ze ze nog aan het verwerken was. Ze kon dus niet overspoeld worden met oneindig veel vragen van de pers.

Lila opende de deur van Marlou's kamer en schrok een beetje van wat ze daar binnen aantrof. De hele vloer lag bezaaid met proppen tissues en er lag een hoopje lichaam met de rug naar haar toe op bed.

'Marlou? Wat is hier aan de hand?' vroeg Lila verbaasd.

Met een ruk draaide Marlou zich om en trok haar wenkbrauwen een meter de lucht in. 'Oh mijn god, Lila!' wist ze uit te brengen. Ze stormde op haar af, knuffelde haar helemaal plat en sprak een heel relaas uit. 'Hoe heb je... hoe ben je... wanneer ben je teruggekomen?'

Was het niet de pers, dan was het Marlou wel met haar uitbarsting van vragen. Lila wist niet wat ze moest antwoorden. Het enige wat ze deed was Marlou's omhelzing beantwoorden.

'Gaat alles goed met je? En Kay? Hoe ben je ooit veilig teruggekomen? Wat is er allemaal gebeurd? Jullie waren ontvoerd! Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien...' De woorden bleven maar uit Marlou's mond stromen als een aan één stuk door ratelende rivier. Zo kreeg Lila nooit de kans om ook maar iets uit te leggen.

'Ik zal je alles binnenkort vertellen. Beloofd,' zei ze. 'Maar voor nu moet ik alles zelf nog verwerken.'

Het was even stil. 'Ik heb je eigenlijk ook superveel te vertellen,' bekende Marlou.

'Ja! Ik wil eindelijk wel eens weten hoe jij en Flynn eigenlijk terug bij het kamp zijn gekomen,' onderbrak Lila haar. Het meest logische was dat ze het andere pad met z'n tweeën waren gevolgd en weer bij het terrein belandden.

'Nou ja, we hadden eerst nog een hele tijd op jullie gewacht, maar jullie kwamen maar niet en we dachten dat jullie ons in de steek hadden gelaten en allang bij de eindbestemming waren,' vertelde Marlou haar verhaal. 'Dus volgden we het pad – wat trouwens uiteindelijk doodliep. We besloten weer terug te lopen, het andere pad te nemen en voilà, we kwamen weer bij de blokhutjes. Maar dat was eigenlijk niet wat ik je wilde vertellen.'

'Wat wilde je dan wel zeggen?' vroeg Lila met samengeknepen ogen. Nu kwam het hoor, dacht ze. Als Marlou een serieuze toon opzette, zelfs nu ze haar beste vriendin weer zag, dan moest het iets belangrijks zijn.

'Uhm, nou het zit zo. In de tijd dat Kay en jij weg waren, was Flynn er de hele tijd voor me om me te troosten et cetera. En toen hebben we, hebben we een soort van iets met elkaar gekregen...' bekende ze langzaam. Afwachtend keek ze Lila's kant op.

'Maar Marlou, dan moet ik eigenlijk ook iets bekennen,' antwoordde ze terwijl haar gezicht glunderde. 'In de tijd dat ik samen met Kay was, heb ik iets met hém gekregen.'

Marlou begon helemaal te stralen. 'Wow fantastisch! Nu kunnen we gaan dubbeldaten!' Typisch weer iets voor Marlou om dat te zeggen. Hoofdschuddend keek Lila haar kant op, maar een fractie van een seconde later lagen ze allebei in een deuk. Dubbeldaten, dat ze daar op dit moment aan kon denken.

In de twee uren die volgden kon Marlou maar niet ophouden met praten over hoe blij ze was Lila weer te zien. Ze praatte honderduit, maar dat maakte niet uit. Het belangrijkst was gewoon dat het zo fijn was om Marlou weer terug te zien.

Marlou vertelde tijdens haar verhaal meer over wat Lila allemaal had gemist op de werkweek – Lila was één en al luisterend oor. Zo was er een groepje gesnapt met alcohol drinken, midden in de nacht! Boos dat de begeleiders waren geworden. Toen Marlou vertelde dat hun kamergenootjes Vera en Liz daar ook onder vielen, herinnerde Lila zich de eerste nacht in het huisje. Ze was toen om drie uur 's nachts wakker geworden en had hen de hut uit zien lopen. Nu wist ze dus waarom en ze vond het maar vreemd. Lol kon je ook hebben zonder bier, was ze van mening.

Op de fiets terug naar huis, dacht Lila nog eens na over alles wat er met haar en Kay gebeurd was. Marlou had ze nog niet veel verteld, dat kwam nog wel een keer. Ook aan haar ouders had ze haar verhaal nog niet gedaan, maar iedereen begreep het; ze had tijd nodig. Ze kon niet zomaar alles wat haar was overkomen in een leuke anekdote vertellen. Er was tijd nodig om eerst alles te verwerken. Daarna zag ze wel verder, misschien kon Kay wel het woord nemen, dat zou ze wel prettig en gemakkelijk vinden. Een goede verteller was ze toch al nooit geweest – Kay daarentegen wel. Vandaag zou dus in ieder geval niet de dag zijn waarop ze haar verhaal deed.

~~*~~*~~

Volgende week de epiloog en dan is dit verhaaltje af :') Don't be too sad people. Follow, vote & Comment!