Lost in the woods with that boy

Hoofdstuk 3

H3 And when it rains on your parade, look up rather than down. Without the rain, there would be no rainbow. ~Gilbert K. Chesterton.

~~*~~*~~

Slaperig opende Lila haar ogen. Ze hoorde zachte stemmen naast haar vandaan komen en vroeg zich af of het al tijd was om op te staan – door de gordijnen zag ze immers nog geen zonnestralen.

Lila zag Vera en Liz uit hun bed stappen om zich om te gaan kleden. Ze wilde nu toch echt wel weten hoe laat het was, dus ging ze in het donker zachtjes op zoek naar haar horloge, die ze ergens onder haar kussen samen met haar mobiel verstopt had. Zonder dat die twee meiden het merkten, keek ze op haar horloge.

Huh, drie uur in de ochtend? Wat gingen zij nou weer doen, dacht Lila. Ze zag nog net Vera en Liz uit het huisje stappen, voordat ze weer in slaap dommelde. Wat het ook was, het was vast niks bijzonders. Niet iets waar Lila zich in elk geval mee moest bemoeien – wat ze toch al niet van plan was, want het kon haar toch niets schelen wat die twee allemaal uitspookten.

Vier uur later werd Lila weer wakker. Dit keer van Marlou die al was opgestaan. Haar vriendin had op haar mobiel een wekker gezet, maar daar had Lila niks van gehoord.

'Goedemorgen slaapkop,' zei Marlou vrolijk.

'Goedemorgen,' murmelde Lila door het kussen heen. Ze draaide zich nog een keer om, maar werd al snel door iemand door elkaar geschud.

'Schiet op, over tien minuten moeten we klaar zijn voor het ontbijt. Die andere twee zijn hem al een kwartier geleden gepeerd richting het sanitairgebouw. Waarschijnlijk doen ze weer een hele tijd over hun haar in model brengen.'

Loom stapte Lila uit haar bed, niet bereid commentaar op Marlou te leveren voor het heen-en-weerschudden. Blijkbaar waren Vera en Liz na hun nachtelijke uitstapje weer veilig teruggekeerd naar hun huisje, maar daar was Lila gelukkig niet meer wakker van geworden. Ze kon zo chagrijnig worden als ze niet aan één stuk door mocht slapen – zoals nu eigenlijk al.

Even later liepen Marlou en zij alweer richting de toiletten. Buiten rook het nog naar de regen, maar het was gelukkig wel droog. De frisse ochtendlucht deed Lila goed. Ze keek om zich heen. Het open veld met daarop de kleine gebouwen was volledig omgeven met grote loofbomen. Er liep één hobbelige weg tussen de dicht op elkaar staande bomen door, weg van het terrein en terug naar de bewoonde wereld.

'We gingen deze week toch ook een keer iets in de bomen doen?' Marlou schopte tegen een kiezelsteentje dat op het kronkelige pad voor hen lag.

'Ik heb gehoord dat we donderdag zo'n klimparcour gaan afleggen,' antwoordde Lila. 'En gelukkig heb ik dat al veel vaker gedaan, waardoor ik er redelijk goed in ben.'

Elke zomervakantie ging Lila met haar ouders en zusje in Frankrijk klimmen. Het was precies hetzelfde als wat ze hier gingen doen. 'Je zit vast met twee haken aan een lange kabel en af en toe mag je dan de katrol gebruiken om ergens heen te roetsjen. Het wordt echt leuk,' ging ze verder.

Lila herinnerde zich nog van afgelopen keer dat ze behoorlijk was uitgegleden over de natte planken en een meter naar beneden was gevallen, totdat haar gordel haar had opgevangen. Ze besloot dat laatste er maar niet bij te vertellen.

Een half uur later stonden ze met alle leerlingen op het grote veld om met de groep naar de eerste activiteit gestuurd te worden. Marlou en zij zaten in de derde groep en kenden er de meeste wel uit, omdat ze met hen op school hetzelfde vak volgden. Zo ook Kay en Flynn. De laatste tijd kon Lila gewoon niet meer ergens rustig heen kijken of die twee waren in haar gezichtsbeeld. Ze doken meestal zomaar op de vreemdste plekken op. Één blik in de aula en ze spotte hen meteen. Lopend naar hun lokaal en ze kwamen toevallig de hoek omgelopen.

'Ik heb er zin in, en jij?' Marlou stootte haar opgewekt aan.

Verrast ontwaakte Lila uit haar gedachten en antwoordde ze snel: 'Ik ook, maar ik vind dit niet het leukste onderdeel van de werkweek.'

'Oh nee? En wat is dat dan wel?' vroeg Marlou oprecht nieuwsgierig.

'Het klimmen natuurlijk! Daar hebben we het vanochtend nog over gehad!' Lila moest lachen, Marlou was nog weleens vergeetachtig en dit was ze natuurlijk ook weer eens vergeten.

'Owja, wat dom van mij.' Marlou probeerde niet te lachen, maar dat mislukte. Samen stonden ze daar op het veld, zonder reden, zachtjes nog een tijdje te lachen. Ze hadden vaak van die onzinnige gesprekjes, maar dat vond Lila juist grappig om te hebben met Marlou. Dat maakte hun vriendschap misschien wel zo fijn.

Lila keek weg van Marlou en tuurde in de verte. Nog geen volwassenen te zien en dat was raar. Ze stonden nu al een tijdje op het veld en hadden alleen maar leerlingen gezien die net als zij aan het wachten waren. Vanochtend bij het ontbijt had iedereen het officiële programmaboekje gekregen, waar ook een aantal regels bij stonden die strikt moesten worden opgevolgd. Onder andere stond daar bij: 'Wees op de tijden die worden verteld of staan aangegeven in het boekje aanwezig, anders kun je niet meer met de activiteit meedoen.' De leraren zouden zich eigenlijk ook aan die regel moeten houden, dacht Lila.