Lost in the woods with that boy

Hoofdstuk 28

Voor Lila's gevoel reden ze hard. Het voertuig ging heftig heen en weer door de bochten die ze insloegen. Gelukkig kwam er na een tijdje een rechte weg, waardoor het iets rustiger om haar heen werd. Nog steeds gingen ze snel, te snel, maar het was beter te verdragen. Het heen-en-weerschudden maakte het voor Kay alleen niet veel gemakkelijker, niet in zijn huidige toestand.

Tijdens het rijden ontdekte Lila dat er een stuk T-shirt van iemand stevig om Kay's schouder was geknoopt. Dit verminderde de hoeveelheid bloed die hij verloor. Ze moest er niet aan denken dat Kay straks in haar armen stierf. Dat zou ze emotioneel gezien absoluut niet overleven.

Lila bleef voortdurend kalmerende woordjes fluisteren over dat alles goed zou komen, dat Kay niet dood zou gaan, dat de pijn straks minder zou worden, maar na een tijdje waren al haar zinnen op. Ze wist dat Kay luisterde en ze wilde hem afleiding geven zodat hij wat minder aan zijn schouder dacht. En dus bleef ze maar doorpraten. Ze bedacht dingen die ze samen gingen doen als dit alles achter de rug was. Ze zouden samen naar de bioscoop gaan - of lekker thuis een film op de bank kijken als hij dat liever had. Ze zouden kunnen gaan picknicken als het weer het toeliet, dan namen ze een groot kleed mee met allerlei lekkers en dat op een fleurige bloemenweide opeten.

Het voertuig minderde vaart.

Lila vertelde dat ze mee zou gaan naar een zwemwedstrijd van Kay om hem aan te moedigen en dat hij dan dankzij haar de eerste plaats zou behalen. (Ze liet achterwege dat het misschien nog wel een tijdje ging duren voordat Kay compleet hersteld zou zijn van zijn verwonding en weer mocht gaan zwemmen.)

Een scherpe bocht naar links. Lila bonkte met haar hoofd tegen de zijkant van het busje.

Ze vertelde grinnikend dat ze eerlijk gezegd een heel ander beeld van de werkweek had gehad in de weken voor vertrek. Het was in ieder geval veel spannender dan ze zich ooit had kunnen voorstellen en ze was dankbaar dat ze dit met Kay - haar vriendje - mocht beleven.

Bocht naar rechts. Links. En de weg was weer net zo kronkelig als aan het begin.

Lila ging gestaag door. Ze stelde zich voor hoe het zou zijn als ze allebei hun ouders en vrienden weer zagen. Ze vroeg aan Kay hoe ze aan iedereen zouden moeten uitleggen dat ze samen waren, samen samen, als in een stel. Ze bedacht nog meer leuke dingen om te doen en maakte alvast plannen voor volgend weekend. Alle films die ze maar kon bedenken noemde ze op, Kay moest maar knikken als hij het er mee eens was.

Abrupt stonden ze na precies 17 vermoeiende bochten stil. Deuren aan de voorkant gingen open, de laadklep waar zij in zaten bleef dicht. Lila werd ongeduldig, waar waren ze net aangekomen en wie ging Kay in hemelsnaam helpen? Er was geen tijd om rustig te handelen, dit moest met spoed!

Niet veel later ging de achterdeur van het busje open. 'Waag het niet weg te rennen of iets anders doms uit te halen,' waarschuwde John met een gure blik. Hij sprak alleen tegen haar, dat kon niet anders. Lila verstevigde haar greep om Kay's hand als stille antwoord - ze was toch al niet van plan zonder Kay weg te gaan en hem achter te laten bij deze enge mannen. Ze zou meewerken, dit was de enige manier om Kay te redden. Deze mensen waren criminelen en gevaarlijk, maar helaas ook hun enige hoop.

Zonder van zijn zijde te wijken, ging Lila mee een gebouw binnen. Kay werd weer in de armen van de twee naar binnen gebracht. Ook Matthew zag ze plotseling naast hen tevoorschijn komen. Voordat ze de deur van het huis doorstapte, kon Lila nog net de omgeving in zich opnemen. Ze waren bij een vrijstaand huis met zo te zien een enorm stuk landgoed eromheen. Een lang grindpad ging tientallen meters van een grote poort naar de voorkant van de villa. Het vervoersbusje was gelukkig helemaal bij het huis geplaatst. De kiezelstenen knarsten onder hun voeten. Ze liepen langs een keurig onderhouden perkje met volop bloeiende plantjes. Verder viel het haar op dat ze niet de voordeur namen, maar een deur dat naar een bijgebouwtje leidde. De zijdeur bestond volledig uit glas waardoor ze al kon zien dat iemand hen van binnen opwachtte.

Toen ze eenmaal binnen waren ging alles heel vlug. Kay werd op een soort ziekenhuisbed op wieltjes gelegd en Matthew wrikte Lila's hand los uit die van Kay tot groot ongenoegen van haar kant.

'Nee! Ik moet bij hem blijven, laat me los, ik moet...' Ze sloeg haar armen wild allerlei kanten op, maar Matthew hield haar stevig vast. In haar ooghoeken zag ze Kay door een dichte deur verdwijnen - zonder haar. Tranen die er het afgelopen uur nog niet waren geweest ontstonden in haar ogen en dit keer hield ze ze niet tegen. Met volle overgave gingen de sluizen open en stroomden de zoute druppels over haar wangen. Ze moest sterk blijven, voor Kay, maar nu hij niet bij haar was, stortte ze volledig in.

Matthew stond er om haar op te vangen en sloeg zijn armen om haar heen. Ze wilde niet dat hij haar troostte, dit hoorde niet. Híj was de slechterik, hij had dit veroorzaakt. Het was allemaal zíjn schuld. Toch was ze niet in staat zich nog ergens tegen te verzetten.

Haar gezicht zakte vermoeid omlaag. Haar benen voelden sompig. Zonder Matthew was ze hier ter plekke languit op de grond gevallen.

Ze keek naar Matthews shirt, de onderrand was gerafeld en een stuk korter dan eerst.