Lost in the woods with that boy

Hoofdstuk 13

H13 If you wanna fly, you got to give up the shit that weighs you down. ~Toni Morrison.

~~*~~*~~

'Psst, Lila.' Iemand porde in haar zij. Nog steeds uitgeput werd ze wakker. Wat was er gebeurd? Was ze in slaap gevallen? Wauw, ze was blijkbaar gewoon in staat midden in het bos tegen iemand in slaap te vallen. En niet zomaar tegen iemand, maar tegen Kay.

Ze opende haar ogen en zag direct waarom Kay haar wakker had gemaakt. De reden daarvan was recht voor haar. Een schaduw. Niet dichtbij, maar ver genoeg om haar abrupt wakker te laten schrikken. Lila wist dat het bos vol zat met wilde dieren, maar nu ze er één in het echt zag, beangstigde dat haar wel een beetje. Twee dierlijke ogen kregen haar in de gaten en ook zij zette grote ogen op. Al haar spieren spanden zich aan, maar ze bleef doodstil tussen Kay's benen zitten. Haar hart bonsde luid in haar keel.

'Niet... bewegen,' fluisterde Kay. Hij sprak de woorden langzaam en één voor één uit.

Voor haar stond geen mens, nee integendeel, het was een dier. Het keek om zich heen waardoor de lange snuit even hun kant op wees. Twee slagtanden staken uit zijn mond. Lila voelde niet de behoefte ermee in aanraking te komen.

Het dier liet een geknor horen. Lila kneep stevig in Kay's hand. Bijna had zij er als een minimuis achteraan gepiept, maar dat had ze nog net kunnen voorkomen. Zó bang was ze nou ook weer niet, toch?

'En nu?' fluisterde ze zachtjes.

'Wachten,' antwoordde hij daarop. Fijn... Het leek haar inderdaad het beste om stil te blijven zitten en te wachten tot het beest vanzelf wegging, maar één verkeerde beweging van het wilde zwijn en ze spurtte gelijk het bos door.

'Als het goed is doet dat zwijn niks,' verzekerde Kay haar.

'Als het goed is?' antwoordde Lila spottend. 'Ik hoop dat je gelijk hebt.'

Het zwijn deed een stap in hun richting. Lila maakte geschokt een beweging naar achteren, maar Kay hield haar stevig vast. Op deze manier kon ze geen kant op. Ze kneep nog harder in Kay's hand. Zo hard dat het bij hem misschien wel pijn deed, maar hij zei er in ieder geval niks over.

'Ik zou niet wegrennen als ik jou was, dan komt-ie misschien wel achter je aan,' grinnikte Kay.

'Geen tijd voor grapjes!' riep ze terug. Oeps, misschien iets te hard. Gespannen keek ze richting het varken. Het reageerde niet of nauwelijks op haar geschreeuw, of beter gezegd; leek hen zelfs totaal te negeren. Het wilde zwijn draaide zich om en wandelde een eindje van hen af. Goed zo, varkentje! dacht Lila. Ga maar de andere kant op en kom niet meer terug.

Het leek wel alsof het dier haar had gehoord, want het liep nog verder het bos in. Voordat het volledig verdween tussen de struiken, keek het nog even om - alsof het hen nog even gedag zei. Daarna zette het dier een drafje in en speerde tussen de takken door, net zo snel als het was gekomen.

Opgelucht haalde Lila adem, dat hadden ze ook weer overleefd. Ook Kay liet een zucht ontsnappen.

'Zie je wel, niks aan de hand,' zei hij stoer.

'Hahá, laat me niet lachen. Jij was bang, net als ik.'

'Wat, dat beest daar? Ik heb wel erger meegemaakt,' antwoordde Kay heldhaftig.

'Jaja, wanneer dan?' Haar nieuwsgierigheid had hij nu wel een beetje gewekt, maar dat liet ze niet blijken.

'Dat doet er nu even niet toe.' Hij haalde zijn schouders op.

Lila bleef hem zeer geïnteresseerd aankijken, in de hoop nog iets los te kunnen futselen. Ze wilde best wel wat andere spannende verhalen van hem horen. Lila wist eigenlijk niet zo veel van Kay, en dus al helemaal niet wanneer hij voor het laatst bang was geweest.

'Kay, wanneer dan?' drong ze aan.

Kay bleef stil, dus trok Lila haar wenkbrauwen een stukje op met zo'n blik van: ga je nu nog beginnen met praten of hoe zit dat? Ook vergrootte ze haar ogen een beetje. Normaal gesproken had ze bij Marlou dan al voor elkaar gekregen wat ze graag wilde. Een roddel, een klusje, haar vriendin gaf dan altijd toe.

Kay ontweek haar blik en trok zijn mond niet open. Hij wilde het haar dus duidelijk niet vertellen. Ze was nu toch wel erg benieuwd, maar Kay verroerde geen vin.

Na een paar minuten stilte, hoorde Lila hem dan toch eindelijk zuchten.

'Oké dan, ik vertel het je wel. Anders zitten we hier toch alleen maar te niksen,' zei hij.

Lila zette de breedste glimlach op die hij waarschijnlijk ooit gezien had en ging goed zitten voor zijn verhaal. Ook Kay ging even verzitten en was net van plan z'n verhaal te beginnen toen hij eraan toevoegde: 'Maar alleen als jij daarna doet wat ík zeg.'

'Prima,' antwoordde ze vlug.

Een ondeugende twinkeling verscheen in zijn ogen, maar Lila lette er niet op. Ze was alleen maar nieuwsgierig naar zijn verhaal.

'Ik was met mijn ouders en zusje op vakantie naar Zuid-Afrika...' vertelde Kay.

'Wow, supercool! Het verste waar ik ooit ben geweest is Zuid-Frankrijk,' zei Lila enthousiast.

'Ga me nou niet telkens onderbreken, oké? Ik vertel dit uit vrije wil.'

'Oké oké, het spijt me. Ga door.' Ze was eventjes iets te veel afgeleid geraakt. Maar Zuid-Afrika, wauw. Daar wilde zij ook ooit nog eens in haar leven heen. Het klimaat, de natuur, de dieren... allemaal stuk voor stuk geweldig.

'We trokken met z'n vieren het regenwoud in voor een mooie ochtendwandeling,' ging Kay met zijn verhaal verder. Dit keer onderbrak Lila hem niet meer. 'We dachten dat we tijdens de tocht alleen waren, maar eigenlijk was er al die tijd iemand ons aan het achtervolgen...'

Kay kon zeer spannend vertellen, merkte Lila op. Hij ging helemaal op in zijn verhaal. 'Niet veel later kroop er een slang voor ons het pad op en ging recht overeind staan. Met twee priemende ogen keek het ons aan en maakte een sissend geluid. Ik stond aan de grond genageld, maakte geen enkele beweging, maar mijn kleine zusje die voor mij liep deinsde verschrikt achteruit, slaakte een gilletje en werd daardoor, hap! in haar been gebeten.'

Zijn hand schoot naar voren en maakte een hapgebaar naar haar onderbeen. Lila schrok, zo ademloos had ze naar het verhaal zitten luisteren.

'Hoe liep het af? Was de slang giftig?'

'Nee, gelukkig niet. We droegen haar gelijk naar de eerste beste dokterspost en daar werd de wond verzorgd. Wel heeft ze helaas haar been een tijd moeten rusten, waardoor we geen grote wandeltochten meer konden maken,' zei hij teleurgesteld.

'Dat spijt me echt voor je.' Ze dacht terug aan wat Kay vanmiddag had gezegd over deze "saaie" dropping. Hij moet het wel erg jammer hebben gevonden dat de vakantie voor hem verder niet meer door was gegaan.

'Je houdt zeker wel van spannende avonturen, is het niet?' vroeg ze aan hem.

'Zekers, maar niet als mensen daardoor in gevaar raken.' Hij was even stil. 'Deze hele belevenis hier vind ik eigenlijk wel... vermakelijk,' zei hij weifelend.

'Inderdaad, niet veel mensen kunnen zeggen dat ze 's nachts nog verdwaald in de Ardennen zaten,' voegde Lila er glimlachend aan toe.

~~*~~*~~

Hee lezertjes, dit hoofdstuk heeft me echt veel tijd gekost het te schrijven. Ik hoop dat het spannend genoeg was... In het volgende hoofdstuk komt één van de leukste scènes uit het boek (al vind ik het zelf.) Verheug je er maar vast op! ^_^ Follow, vote & comment!