Lost in the woods with that boy

Dankwoord

Dankwoord If you want something you've never had, you've got to do something you've never done.

~~*~~*~~

De perfecte quote voor mijn dankwoord. Ik wilde altijd al een boek schrijven, maar daarvoor moest ik eerst iets doen wat ik nog nooit had gedaan. Een goed verhaal verzinnen, die ik door zou zetten en niet na een paar hoofdstukken zou afkappen. Nou, het is me gelukt. Een héél jaar lang heb ik gedaan om dit voor elkaar te krijgen. Mijn eigen boek. Ik hoop dat jullie er heel erg van genoten hebben, want het heeft me toch wat bloed, zweet en tranen gekost. Nou ja, niet letterlijk dan, maar je snapt wat ik bedoel.

~~*~~*~~

Mijn idee begon allemaal bij het schrijven over een werkweek. Ikzelf had toen net met een aantal vriendinnen mijn keuze opgegeven, we wilden heel graag naar London. Toch leek het mij ook fantastisch om te survivallen in de Ardennen, maar m'n vriendinnen had ik helaas niet kunnen overtuigen... Toen besloot ik maar om er een boek over te schrijven. Het mountainbiken, het kanoën, in mijn gedachten heb ik het allemaal gedaan.

Ik had het gevoel dat het verhaal pas goed begon te lopen op het moment dat Kay en Lila verdwaald raakten. Vanaf daar vond ik het ook steeds leuker worden, waardoor ik waarschijnlijk de kracht heb gehad om verder te schrijven. In de eerste instantie was mijn idee alleen om de twee hoofdpersonen te laten verdwalen, maar iemand stelde me het idee van de drugsdealers voor. Ik raakte alleen nog maar enthousiaster. Het verhaal zoog me helemaal op en mijn schrijftempo werd alsmaar hoger.

~~*~~*~~

Mijn enorme, megagrote dank gaat uit naar mijn beste vriendin Merulae. Zij kwam met het idee van de drugsdealers, ik zal haar Whatsappberichten even citeren:

"En dan zien ze tussen de bomen een oud kasteel en ze besluiten daar te schuilen voor de regen/onweer/storm. En dan gebeurt daar iets spannends ofzo. Maar geen enge serialkiller. Dat is te obvious. Ze zijn helemaal de verkeerde kant opgelopen, weg van het kamp, dus het zoeken duurt iets langer. En in het kasteel vinden ze een aantal jongeren. Met wiet enzo. En dan worden ze gedwongen ook drugs te nemen. Ik voel nu echt veel inspiratie. En dan proberen ze, terwijl de wereld helemaal draait van de drugs, te ontsnappen. Hahahaha, vergeet me niet te noemen in het dankwoord."

Nou Merel, zie hier, ik heb je genoemd in het dankwoord! Nogmaals thanks, want jij bent degene die elke week weer aan me vroeg wanneer ik de nieuwe hoofdstukken naar je door zou sturen. Weet je dat nog? Das alweer van bijna een jaar geleden! Haha, je hebt me echt gewoon tot het einde gepusht.

~~*~~*~~

Bedankt XxBabettexX, voor het zijn van het allerliefste zusje ter wereld. En bedankt, voor het zijn van het vreemdste zusje ter wereld die random mijn kamer binnenkomt en op de vloer gaat liggen in d'r onesie, mij afleidend en weerhoudend verder te schrijven aan mijn verhaal. Ik had af en toe een gekke pauze nodig.

~~*~~*~~

Voordat ik het vergeet; ik wil jullie lezers ook heel erg bedanken. Jullie weten niet half hoe blij ik was/ben met iedere vote en iedere read die ik erbij kreeg... In het bijzonder rainy_roads. Ik hoop dat je doorhebt hoe blij ik was met al je grappige berichtjes, hoe je de mannen in elkaar sloeg en dat soort dingen ;)

~~*~~*~~

Dan wordt het nu toch echt eens tijd om vaarwel tegen elkaar te zeggen. Ik zet het schrijven weer op een wat lager pitje. Het tweede boek waar ik mee bezig ben, heeft al een aantal gepubliceerde hoofdstukken. Misschien de moeite waard om eens een kijkje te nemen?

~~*~~*~~

Vaarwel people. Misschien tot weerziens bij mijn tweede verhaal, tot weerziens bij jouw eigen boek, bij een ander boek...

Of ergens in deze vreemde, maar fantastische wereld.

Lilac