Lost in the woods with that boy

Hoofdstuk 23

Snelle update! Omdat één bepaald persoon (Merulae, kuchkuch) na twee dagen al niet meer kon wachten op het volgende hoofdstuk. Deze is voor jou :P

~~*~~*~~

Vlug nam Lila nog een paar happen van haar overheerlijke maaltijd.

'Sorry Kay, maar dit is veel beter dan je vis van gisteren,' oordeelde ze.

'Jaja, ik weet het.' Hij boog voorover om de bak met saté te pakken. 'Dit is zelfs beter dan het eten dat we met de werkweek krijgen voorgeschoteld.'

Impulsief begon Lila te lachen. Kay met z'n grappen ook altijd. Het maakte haar altijd weer vrolijk.

Maar ineens hield ze op en verstomde. Waar was ze nu in hemelsnaam mee bezig? Een beetje leuk met Kay lachen, terwijl ze nog altijd gevangen zaten?

Kay merkte dat ze plotseling was opgehouden met lachen en keek haar bevreemd aan. Lila wist niet precies wat zijn uitdrukking betekende, dus keek ze naar de grond - weg van zijn blik.

Tranen kwamen weer opdringen, maar ze probeerde ze tegen te houden. Het was het niet waard om nog een keer te moeten huilen. Ze nam zichzelf voor dat de volgende keer dat ze haar tranen de vrije loop zou laten, pas zou zijn als ze weer herenigd werd met haar familie en vrienden. Maar niet nu. Absoluut niet nu.

Kay sloeg zijn arm om haar heen. 'Ik begrijp het, het is nu niet het goede moment om grappig te zijn.' Hij trok haar wat dichter naar zich toe.

Lila staarde nog steeds sip naar de grond, maar toen Kay met zijn andere hand haar kin vastpakte en haar gezicht zijn kant opdraaide, moest ze wel opkijken. Snel knipperde ze haar tranen weg.

'Goed zo, dat is al beter...' Hij keek haar aan alsof ze een klein kind was dat getroost moest worden - eigenlijk was dat ook wel een beetje waar. Vlug gaf Lila hem een klein kusje op de wang.

'Waar heb ik dit aan verdiend?' vroeg Kay verrukt.

'Voor het mij troosten als een klein kind,' antwoordde ze simpel, maar gemeend uit de grond van haar hart. Het luchtte op dat ze dat gezegd had en ergens vond ze het ook wel grappig.

Kay begon te grijnzen. 'Oké, oké... volgens mij moet ik dat dan maar vaker doen. Ik wist niet dat je kusjes kon krijgen als je iets voor beeldschone meisjes deed.'

'Jaja, het is goed met je,' zei ze terwijl ze hem een por in zijn zij gaf.

'Hé, houd eens op, dat heb ik niet verdiend.' Voordat hij weer een grijns op zijn gezicht toverde, keek hij haar heel even met zielige puppy-ogen aan. Het was maar een fractie van een seconde, maar Lila had het maar al te goed gezien en schoot in de lach. Dit keer kon ze niet zomaar ophouden. Het was zo'n lachbui die haar overspoelde en ze ook weleens met Marlou had. Gewoon niet tegen te houden.

'Wat nu weer?' Kay staarde haar onschuldig aan.

'Je weet best waar ik het over heb, dat was echt de meest grappige blik die ik ooit van je gezien had,' antwoordde ze al hikkend van het lachen.

'Nou, ik ben blij dat ik je weer aan het lachen heb gemaakt. Ook al weet ik echt niet wat je bedoelt.' Het klonk voor Lila erg overtuigend waardoor ze even dacht dat hij echt niet wist waar ze op doelde, maar de twinkeling in zijn ogen verraadde hem.

Ze schudde haar hoofd en nestelde zich dieper in zijn armen. Die gekke Kay ook... Maar voorlopig was ze blij dat hij er nog altijd voor haar was. Ze moest er niet aan denken hier in haar eentje te zitten.

Lila was echt moe van vandaag. Er was zoveel gebeurd. Vanochtend lagen ze nog arm in arm aan de rand van een ongelooflijk mooi meer en nu lagen ze samen in een donkere kelder van een oud kasteeltje. Het was er niet echt beter op geworden, dacht ze wrang en snoof even.

Ze dacht terug aan wat Matthew had gezegd. "Ik ben een drugsdealer, geen moordenaar." Ha, ze hoopte maar dat hij geen moordenaar zou worden. Hij had in ieder geval al wel gelijk over het zijn van een drugsdealer. Dat was hij sowieso, no matter what. Ineens schoot haar iets te binnen. In haar rugtas zat nog haar camera met het bewijsmateriaal erop! Die mochten ze absoluut niet kwijtraken. Dan was alles voor niets geweest, waren ze voor niets gesnapt. Zonder die foto's aan de politie te tonen was Matthew niet eens een drugsdealer. Tenminste, dat bewijs was er dan niet. Dan had hij zelfs ongelijk over het zijn van een drugsdealer. Dat moest ze ongetwijfeld zien te voorkomen. Die mannen hoorden thuis in de gevangenis.

Ze moest het fototoestel op een veilige plek bergen. Maar waar? In haar rugzak laten kon niet, want die zouden de mannen vast en zeker nog checken. Vreemd eigenlijk dat ze dat nog niet hadden gedaan. Ze verwachtten waarschijnlijk geen camera in een van onze tassen te vinden. Lila grijnsde. Een erg domme fout van ze.

Lila bevrijdde zich uit Kay's armen en liep naar de rugzakken toe. Kay en zij hadden de tassen nog om gehad toen ze in de kelder werden gegooid en hadden ze daarna in de hoek gelegd. Daar lagen ze als zielig hoopje bij elkaar.

In haar tas vond Lila eerst nog haar flesje water. Gelijk nam ze er de laatste slokken uit. Na de dop er weer op te hebben gedaan, gooide ze het flesje ver weg naar de andere uithoek van de ruimte. Daar hadden ze toch niets meer aan. Met veel dof gekletter stuiterde hij door van de muur op de grond. Daarna was het weer stil.

Haar camera moest ze ergens in deze kelder verstoppen, zodat Matthew en de andere man het niet te zien zouden krijgen. Maar eerst haalde ze de geheugenkaart eruit en hield die in haar geopende hand. Waar moest ze dat ding in hemelsnaam laten? Ze wilde het kaartje in ieder geval wel bij zich houden, want daar stond immers hun bewijs van de wapens en drugs op. Haar broekzak leek haar alleen geen goed idee om het in te stoppen, omdat die misschien nog wel werd leeggehaald door die mannen.

Na enige tijd te hebben gepeinsd, kwam Lila tot een goede oplossing. Waar stopten vrouwen altijd hun kleinste, meest waardevolle spulletjes als ze geen andere plek konden vinden? - juist ja, in hun bh. Nu mocht de geheugenkaart er alleen nog absoluut niet uit gaan vallen. Dat het ontdekt zou worden leek haar verder ondenkbaar.

Lila stopte haar fototoestel uiteindelijk in één van de lades van een kastje en moest hem met pijn in haar hart achterlaten. Hij was nog gloednieuw en ze had er lang voor moeten sparen. Maar ze kon het ding echt niet bij haar houden. Als die mannen een camera ontdekten met een leeg vakje voor de geheugenkaart, dan ging er toch echt wel een belletje bij hen rinkelen...

Misschien, op een dag, kwam ze hier wel weer terug om haar geliefde camera op te halen. Maar nu waren andere dingen even wat belangrijker. Met een voldaan gevoel liep ze terug naar Kay die nieuwsgierig had gekeken naar alles wat ze had gedaan.

'Je bent ongelofelijk slim, wist je dat?'

'Dank je,' antwoordde ze blij met zijn compliment. Meteen daarna moest ze terugdenken aan wat Kay en zij een paar dagen geleden tegen elkaar hadden gezegd. 'Jij bent ongelofelijk grappig, wist je dat?' voegde ze er daarom dus aan toe.

Kay begreep haar grap niet gelijk, maar lachte zich daarna helemaal kapot. Lila had hem nog nooit zo hard horen lachen. Niet normaal was het gewoon.

'Jij bent ook ongelóóflijk grappig, wist je dat?' Hij porde haar meerdere keren in haar zij.

'Ja... natuurlijk... ben ik dat. Ik ben... een echte... grappenmaker,' ging ze door terwijl hij met een vinger in haar middel bleef porren. Haar zin kwam er nogal hakkelend uit, maar zeherhaalde precies wat Kay ook paar dagen eerder tegen haar had gezegd.

'Wacht, dat heb ik nooit gezegd!' bracht Kay er verbaasd tegenin.

'Oh ja wel hoor, precies dat zei jij ook tegen mij.'

'Hmm, dat kan ik me dan niet meer herinneren.' Hij fronste bedenkelijk zijn wenkbrauwen.

'Je bent ook vergeetachtig, wist je dat?' En met dat gezegd te hebben, pakte ze snel zijn beide handen om te voorkomen nog meer geprikt te worden in haar buik. Helaas lukte dat niet helemaal, waarop een soort van kieteldood daarop volgde.