Lost in the woods with that boy

Hoofdstuk 14

Alweer keek Lila op haar horloge. Wauw, een nieuwe dag was aangebroken. Het was iets na twaalven en ze waren al sinds de middag in het bos. Véél te lang waren ze dus al weg.

Lila dacht aan Marlou. Hoe zou zij het nu hebben? Als haar maar niets was overkomen, Marlou was veel te soft voor dit soort dingen. Ze raakte vast helemaal gestrest, omdat ze niet wist waar haar vriendin uithing.

Een plotselinge windvlaag woei tussen de bomen door. Lila's haren stoven langs haar gezicht en de haartjes in haar nek gingen rechtovereind staan. Ook op haar blote benen en armen kreeg ze kippenvel. Het was alsof Marlou antwoord gaf; ja, ze was inderdaad heel erg ongerust.

Lila keek naar boven, naar de ontelbaar vele sterren. Ze deed dat altijd als ze haar gedachten tot rust wilde laten komen. In plaats van aan alle ingewikkelde kwesties waar ze zelf mee zat te denken, kon ze zich dan even voor de onmogelijke dingen van het heelal fascineren. De wereld waarin zij leefde was al ontzettend groot, maar het heelal... echt oneindig.

Zou Marlou nu ook naar boven kijken? Op één of andere manier wist Lila zeker van wel. Ik ben niet ver weg, dacht ze. Er zit alleen maar een klein bos tussen ons in.

Lila haalde in gedachten andere momenten op dat ze naar de hemel had getuurd. Die keren in de ochtend, wanneer de zon net boven het dak van haar vroegere basisschool was verschenen. Midden op de dag, wanneer Lila plotseling de maan nog aan de hemel zag staan. Het hoorde gewoon niet, een maan met daaromheen blauwe lucht, vond ze. 's Avonds uit haar slaapkamerraam, de zon met haar oranje gloed omgeven door de kleuren rood, paars en roze.

Al deze momenten, ze legde ze stuk voor stuk vast met haar fototoestel. Een hele verzameling foto's had ze. Ook op deze werkweek was ze van plan er een hele reeks te maken, maar daar was ze nog niet aan toegekomen - en nu was ze er niet helemaal voor in de stemming.

Lila sprong op van de grond en liep wat heen en weer om haar benen te strekken. Slapen op harde takjes en steentjes was toch niet echt ideaal. Ook Kay stond op en klopte wat vuil van zijn broek.

'Oké, nu is het jouw beurt,' zei hij ineens uit het niets.

Lila schudde verdwaasd haar hoofd. 'Hè, wat?' vroeg ze.

'Ik heb net mijn verhaal gedaan, nu moet jij de jouwe vertellen. Dus... kom maar op. Wanneer ben jij voor het laatst zo bang geweest als net?' Kay grijnsde, maar Lila negeerde het.

'Ehh, even denken hoor. Er is niet iets wat me meteen te binnen schiet.' Nogal verbouwereerd begon ze in haar hoofd langs allerlei herinneringen te gaan. Ze dacht aan haar jeugd, aan van alles en nog wat, maar vond niets waar ze doodsangsten voor had uitgestaan - tenminste, als je alle enge spinnen die ze was tegengekomen in haar leven niet meerekende.

'Ik geloof dat ik nooit zoiets als dit eerder heb meegemaakt,' bracht Lila even later twijfelend uit.

'Ah, dat is zeer spijtig, maar dan zal ik een andere opdracht voor je moeten verzinnen,' reageerde Kay geheimzinnig.

Lila schudde langzaam haar hoofd. 'Opdracht? Zoals wat dan?' Rollend met haar ogen keek ze hem aan.

Hij deed een stap in haar richting en antwoordde simpel: 'Kus me.'

Haar ogen schoten zijn kant op. Maakte hij een grap? Ze dacht even dat hij het niet meende, maar hij keek haar oprecht aan.

'Serieus?' Nog steeds verbaasd bleef ze hem aanstaren. Ze wist niet wat te doen. Verwachtte hij van haar dat ze een keuze ging maken?

Maar voordat ze ook maar enig besluit had kunnen nemen, boog Kay naar voren en drukte zijn lippen voorzichtig op de hare. Haar rug bonsde zacht tegen de bast van de boom waar ze al die tijd tegenaan had geleund. Ze realiseerde zich dat hij de keuze voor haar had gemaakt en beantwoordde zijn kus. Lila sloot haar ogen. Dit was misschien wel het moment waar hij al zo lang op gewacht had - en zijzelf onbewust misschien ook wel.

Haar rechterhand gleed langs zijn schouder naar zijn borst. Zijn hand streek langzaam over haar linkerwang. Lila's hoofd sloeg op hol en ze kon niet meer helder denken. Ze had het gevoel dat ze zweefde. Door de twee sterke armen om haar heen, voelde ze zich veilig. Ze voelde zich veilig in dit enge bos en wilde niets anders dan bij hem zijn. Een paar uur geleden had ze zich nog eenzaam gevoeld, verdwaald in een donker bos, maar het was onterecht geweest. Al die tijd was Kay bij haar; ze was niet alleen.

Lila boog naar achter en opende haar ogen. Haar lippen tintelden nog na terwijl hun kus door de wind werd meegevoerd.

'Opdracht voltooid,' zei Kay. Hij keek haar met een onschuldige kwajongensblik aan.

'Je bent grappig wist je dat?' zei Lila tegen hem.

Kay keek haar even stomverbaasd aan. Ja, zijn eigen grap werd zojuist tegen hem gebruikt. Hij zocht naar een toepasselijk antwoord, maar dat duurde te lang waardoor Lila in de lach schoot.

'En jij bent me een mooie wist je dat?' zei hij uiteindelijk. Hij wilde haar weer zoenen, maar zo snel gaf Lila zich niet gewonnen. Ze gaf hem een speelse tik op zijn neus en bevrijdde zich uit zijn omhelzing. Kay grijnsde en woelde in haar ontsnapping door haar haren. Lachend vluchtte ze weg en plofte een paar meter verderop tussen de bladeren.

'Misschien is het beter als we nog wat proberen te slapen,' begon ze stijfjes. 'Morgen moeten we immers vroeg op, want we mogen niet te laat komen voor de volgende activiteit.'

Kay lachte en liep hoofdschuddend naar haar toe. Daar kwam hij naast haar zitten en strekte langzaam zijn armen uit als een teken dat hij het er mee eens was. Hij ging languit op het zachte mos liggen, draaide nog wat heen en weer, maar lag volgens Lila na een tijdje wel comfortabel genoeg.

'Nou slaap lekker dan, hè?' Kay gaapte en sloot zijn ogen. Zijn borst ging rustig op het ritme van zijn ademhaling heen en weer, maar verder lag hij doodstil. Lila legde voorzichtig haar hoofd op zijn borstkas rond de plek van zijn hart. Ze hoorde het zachtjes kloppen.

Samen met de bosgeluiden om haar heen, viel ze toen voor de tweede keer die nacht in slaap.

~~*~~*~~

Jeeh, dat was het stukje weer voor vandaag! Voelen jullie de liefde tussen hen ook langzaam opbloeien? ^_^