Lost in the woods with that boy

Hoofdstuk 32

H32 He who returns from a journey is not the same as he who left.

~~*~~*~~

De verhoorkamer was grauw, helemaal grijs. De enige kleuren die Lila zag kwamen van de rode koffiebekertjes op de tafel voor hen – waar bij haar overigens warme thee inzat, ze hield niet van koffie – en van hun kleding. Kay en zij droegen nog steeds hetzelfde. Dagenlang liepen ze al zo rond, Kay in zijn bruine kakibroek en zijn niet langer witte shirt, Lila in haar favoriete topje met strepen en korte denimshort. Na deze week wilde Lila nooit meer deze kleding aan. Het riep te veel akelige herinneringen bij haar op en bovendien wist ze niet zeker of alle modder en rode vlekken eruit te krijgen waren. Haar moeder had een wonderwasmiddel, maar toch begon ze sterk te twijfelen of dat iets uit zou maken.

Er stonden drie stoelen met een tafel in de kamer. Op één van de stoelen zat zij en op een ander zat Kay ongemakkelijk heen en weer te schuiven. Lila merkte aan hem dat hij last van zijn schouder had. Misschien raakte de verdoving wel na een aantal uur uitgewerkt. Als dat waar was, hield hij zich nog behoorlijk staande.

De man die een aantal minuten later tegenover hen kwam zitten, was gezet en had een grote snor. "Hans" hadden ze hem mogen noemen. "Hans" vroeg naar van alles en nog wat. "Hans" begon zijn overvloed aan vragen bij Lila met hoe ze de werkweek had ervaren.

'Uhm, leuk?' antwoordde ze. Spraakzaam was ze niet, Kay nam het van haar over en vertelde het hele verhaal door zo goed mogelijk op de vragen van "Hans" te antwoorden. Over het bos, het kampvuur bij het meer, de auto bij het verlaten gebouw dat toch niet verlaten was en over de kogel die door zijn schouder was gegaan.

Toen Kay was uitgesproken, was het de beurt aan de politieman om te vertellen hoe ze hen uiteindelijk hadden opgespoord. De man ging er nog eens extra goed voor zitten en begon toen te vertellen: 'Door het telefoongesprek tussen Lila en ons team, hadden we de locatie weten te traceren. Jullie waren helaas al weg tegen de tijd dat we daar aankwamen. Jouw bloed...' Hij wierp een blik naar Kay. '...zorgde ervoor dat we wat vaart gingen zetten in ons terreinonderzoek. We kamden het hele gebouw uit inclusief de omgeving en vonden iets zeer nuttigs op de grond. Een SD kaart.'

Als dit een film was geweest waar een muziekje onder gezet kon worden, mocht dat hier absoluut niet ontbreken. Lila schoot overeind bij het horen van de rechercheur zijn laatste woorden. Een SD kaart? Haar SD kaart? Maar die zat toch veilig verstopt in haar bh? Haar gedachten schoten alle kanten op. Het had toch niet?

'Het was een erg slimme zet van jullie om die SD kaart daar neer te leggen. Dat heeft jullie gered,' ging de man ongestoord verder. Hij had haar uiteenlopende gedachten en gestamel niet in de gaten, totdat Kay hem onderbrak.

'Lila, je bent een held.' Vijf woorden, hij meende elk woord, Lila zag het aan zijn ogen. Ze stonden ongelovig, vol trots. Toch was er niets van waar, dacht ze. Dit was een misverstand, ze wist nergens vanaf. Lila keek van Kay terug naar de politieman. Ze kon geen held zijn, zij was de hele tijd de angsthaas geweest. Dachten ze werkelijk dat zij tot zoiets slims in staat was?

'Ik... ik ben helemaal geen held,' stotterde ze. Lila blikte met haar ogen heen en weer van Kay naar de oude man. 'Dat... de SD kaart moet eruit zijn gevallen zonder dat ik het doorhad... ik heb niets bewust...'

'Dus je bent die SD kaart een soort van kwijtgeraakt?'' vroeg de politieman. Ze knikte, dat klopte helemaal. Het was waarschijnlijk gebeurd in alle hectiek toen Kay werd neergeschoten.

De man keek bedenkelijk, wreef langzaam met zijn wijsvinger langs zijn snor. Het werd muisstil in de verhoorkamer. De verhoorkamer was grauw, helemaal grijs. De enige kleuren die Lila zag kwamen van de rode koffiebekertjes op de tafel voor hen. Tijd leek voor de honderdste keer stil te staan deze week. Elk zuchtje kon gehoord worden, maar niemand sprak. Alle drie zeiden ze niets.