Lost in the woods with that boy

Hoofdstuk 17

H17 A winner is a dreamer who never gives up. ~Nelson Mandela.

~~*~~*~~

'Hé, hoor jij dat ook?' Langzaam legde Lila haar vinger op haar lippen als gebaar dat Kay stil moest zijn. Ze luisterde nog eens goed en werd zekerder van wat ze hoorde. Een zacht geruis, niet afkomstig van de bladeren, maar van iets anders. Het was nog erg zacht en ver weg, misschien zelfs wel van honderd meter verderop. Een soort van ratelend geluid. Het geluid van... een rivier! Nu hoorde ze het. Het was stromend water, niet ver hiervandaan.

'Water,' stelde Kay vast. Hij zette grote ogen op nu hij het ook hoorde. 'Kom laten we snel gaan.'

Ze stapten stevig tussen de bomen en struiken door en volgden het geluid van de rivier. Ze kwamen steeds dichterbij en zagen uiteindelijk een klein kabbelend beekje met helder water. Lila zag de stenen op de bodem op zo'n halve meter diepte nog liggen.

'Drinkwater!' riep Kay. Hij keek haar opgewekt aan. 'Dit komt echt heel goed uit.' Hij deed zijn rugtas van zijn linkerschouder, ritste hem vlug open en pakte daaruit een leeg flesje waar eerder ook al water in had gezeten.

Het water zag er niet vies uit en daarom pakte Lila ook haar rugzak en vulde haar flesje vol met het heldere water. Even wierp ze er nog een blik op, maar nam daarna een grote slok. En nog één, en nog één, totdat het flesje alweer half leeg was. Kay klokte het zelfs helemaal achterover. Allebei vulden ze daarna hun fles weer tot de dop; hier konden ze wel weer even mee vooruit komen.

'Ik heb gehoord,' begon Kay, 'dat als je verdwaald raakt je altijd de rivier stroomafwaarts moet blijven volgen. Dan kom je vanzelf weer bij de bewoonde wereld uit.'

Lila knikte. Zoiets stond haar ook bij dat dat ooit weleens aan haar verteld was. 'Laten we dat dan maar doen,' zei ze tegen Kay.

Na nog een tijdje op een grote steen te hebben uitgerust, besloten ze - alweer - verder te lopen. Lila werd het een beetje zat; alsmaar dat lopen. Haar voeten voelden een dag eerder al dood en nu liep ze nog steeds in de middle of nowhere. Geen teken van leven te zien, behalve dan de vissen uit de rivier en de vogels en diertjes uit het bos. Aan hen kon ze alleen jammer genoeg niet de weg vragen. Dat zou wat zijn, dat de dieren de weg zouden kunnen wijzen. Dan waren ze hier allang weg en terug bij het kamp... Het kamp waar Marlou en Flynn hen dan op zouden wachten. Ze zuchtte. Hopelijk werd dit binnenkort werkelijkheid.

Één troost hadden ze tenminste wel: ze liepen niet meer doelloos door het bos. Ze hadden nu als doel de rivier volgen, dat zou wellicht een uitkomst kunnen bieden. Dan vonden ze iemand die hen zou kunnen helpen en zou deze hele tocht achter de rug zijn.

Niet veel later zagen ze het beekje steeds breder worden. Het water stroomde hier langzamer en was nog ondieper dan eerst. Grote keien lagen droog op de kant, waardoor Kay en zij erover heen moesten klimmen. Eigenlijk best leuk, vond Lila. Het zag er in het eerste opzicht vast allemaal heel leuk uit; twee tieners in een verlaten bos op avontuur. Ze vreesden voor niets of niemand - behalve dan voor een wild zijn. Al glimlachend klom ze over nog een steen met Kay in haar achterhoede.

Daarnet was hij over een met mosbedekt stukje steen uitgegleden en had toen maar besloten achter háár aan te lopen. Hij zette zijn voeten telkens precies op de plek neer waar zij ze had gezet, bang voor nog een glad stukje. Het was een grappig idee, dat zij als meisje voorop liep met juist de stoere jongen achter zich.

Lila klom over een hoge rots dat op hun pad lag, maar bleef op de bovenkant ervan even stilstaan. Waar ze nu stond, kon ze ineens heel ver kijken. En wat ze zag, was teleurstellend en tegelijkertijd adembenemend. Een gigantisch groot meer strekte zich voor haar uit met de bomen uit het bos op de achtergrond. Het zag er allemaal erg mooi uit, maar er stonden geen huisjes aan de waterkant - geen mensen die hier woonden dus.