Lost in the woods with that boy

Epiloog

Epiloog Back to Reality.

~~*~~*~~

'Lila, ga je mee het water in?' vroeg Marlou aan haar.

'Nee, dank je. Gaan jullie met z'n drieën maar. Ik blijf nog even liggen,' antwoordde ze terwijl ze op haar rug ging liggen. Lila zag Marlou even twijfelen, maar daarna stapte ze de twee jongens achterna.

De zomer was dit jaar vroeg begonnen en het was druk bij het meertje. Moeders zaten ontspannen een boek te lezen op hun handdoek en kinderen maakten zandkasteeltjes op het strand. Al leunend op haar ellebogen keek Lila in het rond. In het water zag ze niet veel mensen, alleen een aantal ouderen die baantjes aan het trekken waren en nu ook Kay en Flynn die al kopje onder waren gegaan. Marlou liep heupwiegend hun kant op. Grote kans dat ze straks nat gespetterd zou worden, dacht Lila waardoor ze moest glimlachen. Die jongens waren een en al gekte samen, hadden Marlou en zij de afgelopen twee weken ontdekt.

In twee weken kon werkelijk veel gebeuren. Of eigenlijk drie, de werkweek meegeteld. Alles stond nog scherp op haar netvlies. De kelder waar ze met Kay had gezeten, het politiebureau waar ze met Kay had gezeten, de terugreis in de auto waar ze met Kay had gezeten. Maar bovenal stond er één herinnering voor eeuwig in haar geheugen gegrift: Kay die neervalt na een oorverdovende knal.

Zijn schouder genas goed. Een paar dagen geleden waren zijn hechtingen eruit gehaald en ook al mocht hij zijn schouder nog niet te veel bewegen, hij kon alweer bijna alles. Het zwemmen op topniveau moest hij de komende weken op aanraden van een echte dokter stopzetten. Man, wat was hij moeilijk over te halen, dacht Lila. Het had even geduurd voordat Kay had geluisterd naar haar toespraak en dat van vele anderen over dat hij zeker niet mocht doorzwemmen, maar hij had uiteindelijk toch nog ingezien dat het beter was om een pauze in te lassen. "Helemaal stoppen" waren twee woorden die Kay absoluut niet wilde horen. Zodra het mocht zou hij meteen weer beginnen met training.

Dat hij nu in het meertje voorzichtig aan het zwemmen was, vond hij vast helemaal geweldig. Het was weer voor het eerst dat hij contact had met water sinds ze thuis waren gekomen, dus zijn dag kon waarschijnlijk niet meer stuk.

Thuis. Dat dat woord opeens zo speciaal in de oren kon klinken verbaasde Lila. Nadat ze het politiebureau uit waren gelopen, waren ze naar huis gegaan, naar het kleine dorpje waar ze woonden. Op dat moment had ze vreselijke heimwee gekregen. Nu ze er zo over terugdacht, vond ze dat best gek. Pas op het moment dat Lila wist dat ze eindelijk naar huis ging, drong tot haar door hoe erg ze het had gemist.

Eenmaal thuis had ze de eerste paar dagen vrij van school gekregen. Een van die dagen had ze met Kay afgesproken. Ze hadden een film op zijn bed gekeken en pizza besteld – iets wat normale tieners ook zouden doen. Maar zij waren dat niet, Lila had samen met Kay iets ongelofelijks beleefd. Iets wat alle anderen niet was overkomen of ooit zou overkomen. Zij hadden overleefd in het bos, zij hadden overleefd bij criminelen.

Lila kon nog steeds niet geloven hoe ze bevrijd waren van die drugsdealers. Het kwam allemaal door de SD kaart, wie had dat gedacht? Het was echt puur toeval geweest, Lila had het niet expres laten vallen. Hoe groot zou de kans zijn dat zoiets merkwaardigs bij mensen gebeurde? Één op de triljoen? Nou, haar was het overkomen. Toeval kon rare dingen bij mensen laten gebeuren – als je er overigens in geloofde. Sinds Lila terug in Nederland was, deed ze dat niet meer; geloven in toeval. Dit alles moest op één of andere manier voorbestemd zijn. Het lot had allang van tevoren dit zo bepaald. Lila was tevreden met haar lot. Het was goed afgelopen en zonder was ze misschien nooit achter een groot geheim gekomen. Het geheim dat nu niet meer geheim was. Kay die haar leuk vond...

Haar gedachten werden ruw verstoord door een koude plens water die op haar buik belandde. Speak of the Devil, daar had je haar vriendje. Kay torende boven haar uit en grijnsde.

'Ja, leuk, nu ben ik nat,' zei ze geïrriteerd, maar haar glimlach verraadde dat ze het stiekem wel leuk vond.

'Ah, dus kom je dan mee het water in?' antwoordde Kay. Hij wachtte niet op antwoord en tilde haar op, zo over zijn goede schouder heen.

'Kahaay, wat doe je nou?!' Ze wilde nog niet het koude water in, ze was net lekker opgewarmd door de zon, dus bonkte ze met haar vuisten op zijn rug. Hij liep gewoon door.

'Hé, een beetje voorzichtig met mijn verwonding, ja!'

Lila stopte met bonken tegen zijn rug door zijn woorden en spartelde uiteindelijk niet meer tegen. Al grommend reageerde ze fel: 'Wat een rot excuus! Als jij die niet had gehad, lag ik nu allang weer op mijn badhanddoek.'

Kay grinnikte en liep stug door terwijl het eerste water zijn benen alweer bereikte. Hij was van plan haar erin te gooien, dat werd Lila nu wel duidelijk.

Niet veel later liet Kay haar los en ze viel. Voor een laatste keer dacht ze terug aan de werkweek. Het was niet gelopen zoals ze had verwacht. Er waren dingen gebeurd die onvoorstelbaar waren, maar ze had er het allerbeste voor teruggekregen: een vriendje genaamd Kay. In haar vlucht naar beneden, die maximaal een halve seconde moet hebben geduurd, realiseerde ze zich dat alles goed zou komen. Maar al het andere, zou ze desalniettemin niet gaan vergeten. Het had nog veel tijd nodig, maar ze zou het een plek gaan geven. Ze moest het een plek gaan geven.

Met die gedachte, verwelkomde er een warm gevoel van binnen. Ze haalde diep adem. Water gleed langs haar heen. Haar ogen hield ze gesloten. Maar ze wist dat zodra ze boven kwam, er een zeer attente jongen op haar wachtte en voor haar klaar zou staan.