Lost in the woods with that boy

Hoofdstuk 7

De man van de kanoverhuur was op de steiger gaan staan om de leerlingen uit de boten te helpen. Veel hulp hadden ze eigenlijk niet nodig, maar die arme man had gewoon niets beters te doen. Voor hij ging helpen had hij ook al een tafel klaargezet met bekers limonade en een mand met koekjes die je kon pakken voor de pauze. Lila hoorde de man allerlei tijden roepen naar de kinderen die van de steiger afliepen, maar waarom wist ze niet precies.

Marlou en zij zaten een poosje voor zich uit te staren. Zoals gewoonlijk zeiden ze even niets tegen elkaar, terwijl anderen om hen heen vrolijk aan het kwekken waren.

Lila keek in het rond en zag twee – helaas zeer bekende – jongens in haar beeldhoek verschijnen. Ze had hen al een tijdje niet gezien, maar blijkbaar vonden ze het weer hoognodig Marlou en haar een bezoekje te brengen.

Een beetje verloren zat ze daar samen met Marlou, niet in staat hen te negeren omdat zij hen ook al hadden gespot. Ze vond Kay en Flynn een beetje een apart stel. Ze behoorden duidelijk tot de populaire jongens had Lila beoordeeld, maar er bleef iets vreemds aan hen. Ze waren altijd met z'n tweeën en hoorden niet echt bij een groep. Lila had er een keer naar gevraagd, maar Kay antwoordde daar zo onverschillig op, dat ze hem wel moest geloven dat het hem niets uitmaakte.

'Hé, jullie ook hier! Wat toevallig, mogen we erbij komen zitten?' Kay nam weer eens het woord. Ze hoorde Flynn eigenlijk nooit zoveel zeggen, maar zo erg viel dat niet op, want Kay had altijd woorden voor twee.

Zuchtend gaf Lila antwoord. 'Ja, natuurlijk. Ga jullie gang.'

Kay plofte neer op het gras en praatte meteen verder. 'We hadden jullie al een hele tijd niet gezien. Waren jullie van de aardbodem verdwenen ofzo? Ik wilde nog zeggen dat het me spijt dat we vanochtend de berg af waren gelazerd. Gaat het weer een beetje?'

Het zou Kay waarschijnlijk toch niets interesseren hoe het met haar ging, dus haalde ze haar schouders op en zei dat het wel goed ging. Het ging hem trouwens ook helemaal niets aan of ze ergens pijn had of niet.

'Hé, willen jullie iets te drinken? Ik haal wel even wat.' Dit keer was het Flynn die iets zei. Hij stond op, erg onverwachts en zonder op antwoord te wachten liep hij richting de bedekte tafel.

'Ik help wel even met sjouwen,' bood Marlou aan. Ze haastte zich achter Flynn aan en liet hen met z'n tweeën achter.

Kay schraapte zijn keel. 'Bevalt de werkweek je verder een beetje?'

Beetje een vreemde vraag, want natuurlijk vond ze het leuk! Even geen school en lekker actief bezig zijn. Oké, de val was inderdaad iets minder, maar daar liet ze de pret niet door bederven.

'Ja hoor, ik kijk uit naar het klimmen van donderdag,' antwoordde ze maar.

'Dat klinkt inderdaad leuk. Heb je dat dan al weleens vaker gedaan?' Zijn groene ogen keken haar oprecht aan. Ze geloofde bijna niet dat hij echt geïnteresseerd in haar antwoord was.

Lila knikte. Ze had het al tientallen keren gedaan. De allereerste keer was ze maar net groot genoeg om alle parcours te kunnen doen. Haar zusje was toen wel te klein en mocht alleen maar op de kinderparcours. Samen met haar vader had Lila de aller-moeilijkste gedaan, het zwarte parcours. Ze was hiervoor groot genoeg volgens de meetlat bij de kassa, maar de kabels hadden af en toe net iets te hoog gehangen, waardoor ze boven de planken bungelde en maar met moeite verder kon. Het was best spannend geweest, maar het was haar gelukt. 

Ook herinnerde ze zich dat ze toen grote blauwe pakken aanmoesten. Het zag er totaal niet uit en de functie ervan wist ze niet precies. Alle keren die daarop volgden had ze namelijk niet zo'n pak aan gehoeven. Wel had ze al die keren een staart in haar haar moeten maken. En dat vond ze nooit fijn, omdat een staart absoluut niet bij haar stond.

'Ik heb ook al één keer geklommen,' ging Kay maar verder. Lila stopte met dagdromen en keek hem aan. Ineens was ze zich ervan bewust dat ze alleen maar met een klein knikje had geantwoord. Had ze niet wat meer kunnen vertellen? Maar nee, ze had weer eens stil voor zich uit gestaard. Ze moest echt beter worden in communiceren, nam ze zichzelf voor.

'Gelukkig heb ik geen hoogtevrees zoals die daar.' Hij wees naar Flynn die er inmiddels samen met Marlou weer aankwam. In hun handen droegen ze ieder twee bekers en koekjes. Lila nam een bekertje van Marlou over en stopte één van de koekjes in haar mond. Het was een speculaasje – één van Marlou's favorieten wist ze.

'Ik ga mooi niet mee klimmen, dat mogen jullie lekker met z'n drieën doen,' zei Flynn.

'Oké maat, maar dan mis je wel het mooie uitzicht van bovenaf.' Kay grinnikte en gaf hem een klap op z'n schouder.

Lila nam een slok van haar drinken. Het was limonadesiroop en smaakte erg waterig. Die man had er gewoon veel te weinig siroop in gedaan. Hopelijk niet omdat hij dan goedkoper uit zou komen of iets dergelijks...

Ze zaten nog gezellig met elkaar te praten toen de oude man weer aan hun voeten verscheen.

'Jullie twee waren hier toch als eerste gearriveerd?' Hij wachtte niet op antwoord. 'Dan zou ik willen vragen of jullie nu als eersten weer zouden kunnen vertrekken. Zo te zien hebben jullie je drinken al op.'

'Oke meneer, we komen eraan!' antwoordde Lila beleefd.

'Nou tot later jongens, was weer gezellig,' grapte Marlou toen de man was weggelopen. Ze stond op en trok Lila aan haar arm overeind.

'Ja, we moeten er weer vandoor.'