Lost in the woods with that boy

Hoofdstuk 8

Ze liepen naar de steiger en zagen dat sommige kano's vol water lagen. Die konden ze maar beter niet nemen, dacht Lila. Er waren vast van die leerlingen geweest die anderen helemaal nat hadden gespetterd met hun peddels. Ze schudde haar hoofd en zei: 'Laten we deze nemen.' Ze wees naar een nog droge kano.

Samen met Marlou pakte ze de kano en hield hem stil in het water. Nu realiseerde Lila zich ook wat die man allemaal had staan roepen daarnet. Het was de tijd dat ze weer naar de aanlegsteiger moesten komen. Hij wilde natuurlijk niet dat iedereen straks tegelijkertijd vertrok – wat waarschijnlijk wel het geval zou worden. Ze wist nu al dat sommige leerlingen gewoon met elkaar gingen vertrekken, met of zonder een tijdstip dat van te voren was afgesproken.

Ze stapten allebei voorzichtig in de kano en Lila duwde hen vervolgens met de peddel weg van de kant. Daar gingen ze weer.

De tijd vloog voorbij en voordat ze het wisten waren Lila en Marlou alweer bij het eerste kanohuisje aangekomen. Onderweg waren ze niemand tegengekomen, zelfs geen mensen op de paden langs de rivier. Ook hadden ze maar weinig tegen elkaar gezegd. Toch was het niet stil om hen heen geweest. De bladeren van de bomen hadden zachtjes door de lichte wind geruist en af en toe was er een kikker die zijn typische kwaakgeluid maakte. Lila had de kikkers verder niet gezien.

Wel was ze geregeld in aanraking gekomen met enorme insecten. Grote, zoemende, angstaanjagende beestjes die om haar heen vlogen. Ze hield totaal niet van deze diertjes en hoopte maar dat ze meer dan een meter afstand hielden. Helaas was dat niet in alle gevallen zo geweest, waardoor ze verwoed met haar peddel in de rondte had geslagen – ondertussen Marlou natspetterend.

Er was niemand te bekennen, dus sleepte Marlou en Lila de kano zelf de kant op. Ze liepen over het veld terug naar het hoofdgebouw, waar de kantine zich bevond. Daar troffen ze een paar docenten aan en lieten weten dat ze er weer waren. Twee van hen vertrokken even later naar het kanohuisje om de andere leerlingen wel te kunnen ontvangen. De anderen verdwenen in de keuken en toen één van hen terug kwam met glazen en borden, vroegen Marlou en Lila netjes of ze konden helpen. Iets beters hadden ze toch niet te doen behalve een beetje te niksen.

Zonder iets te zeggen dekten ze toen de tafel en genoten even van de stilte in de kantine, want die zou even later weer propvol zijn met avondetende pubers.

De zon begon alweer te verdwijnen toen Lila met Marlou terug naar het huisje liep. Het avondmaal had beter gesmaakt dan de vorige keer, aangezien ze wel erg hongerig was geweest. Gebakken aardappeltjes met knakworst, niet bepaald een uitgebreid 3-gangenmenu, maar dat was niet erg. Niemand verwachtte een super-de-luxe steak op hun bord te krijgen – wat natuurlijk veel te duur zou zijn.

Ze liepen net hun huisje binnen toen Marlou vroeg: 'Wat staat er voor morgen ook alweer op het programma?'

'Ik weet het niet zeker. Wacht, ik zal het boekje er even bij pakken.' Lila vond het programmaboekje op het eikenhouten kastje tussen de bedden – onder een stapel modetijdschriften. De tijdschriften waren vast van die andere twee meiden, want van haar waren ze in elk geval niet en ze kon zich ook niet voorstellen dat Marlou zoiets zou lezen. Ze waren gelukkig niet zo hopeloos als Vera en Liz.

Lila bladerde uitgebreid door het boekje, langs alle regels die door de docenten waren opgesteld, op zoek naar het programma van woensdag. Natuurlijk duurde het Marlou weer wat te lang, waardoor ze ongeduldig vroeg: 'Nou? Kun je het vinden? Schiet eens op!'

'Morgen gaan we... oeh, dat wordt leuk!' antwoordde Lila.

'Wat? Wat gaan we voor leuks doen?' Marlou probeerde het programmaboekje uit haar handen te grissen, maar ze was niet snel genoeg. Lila sprong weg en landde met haar zij op het matras naast haar. Net op dat moment kwamen Vera en Liz het huisje binnen.

'Iehh, wat doe jij op mijn bed!'

Geschrokken keken Marlou en Lila naar de deuropening. Daar stonden hun twee kamergenoten met vier grote ogen Lila's kant op te staren.

'Uhm, zo erg is het toch niet?' Snel stond Lila weer op. 'Kijk, ik leg de dekens weer recht. Zó, niks aan het handje!'

'Jawel, dit is echt heel erg! Je gaat toch niet op andermans bed liggen?' tetterde Vera.

Marlou rolde met haar ogen en Lila moest haar lach inhouden om het niet uit te proesten. Dit was gewoon echt té belachelijk.

'Marlou, ik moet naar de wc. Loop je met me mee?' vroeg Lila op serieuze toon.

Ze knikte. 'Ja, want ik moet namelijk ook,' antwoordde ze met een neutraal gezicht. Snel liepen ze langs Vera en Liz de deur uit en trok Marlou de deur achter hen dicht. Niet veel later barstten ze allebei in lachen uit.

'Hahaha, moest je Vera's gezicht zien! Het leek wel alsof het elk moment kon ontploffen,' giechelde Marlou toen ze weer in staat was te praten.

'Waarschijnlijk zit ze nu de hele boel te desinfecteren, bang voor besmettelijke ziektes,' ging Lila lachend verder.

Terwijl ze aan het bijkomen waren van hun lachbui liepen ze naar de toiletcomplexen. Het grind knisperde onder hun voeten en de bladeren aan de bomen lieten weer hun natuurlijke geruis horen. In de verte brandde een lampje boven de ingang van de toiletten.

'Weet je,' zei Marlou ernstig, 'nou weet ik nog steeds niet wat we morgen gaan doen.'

Ze probeerden allebei niet te lachen, maar opnieuw was dat onvermijdelijk. Toch dwong Lila zichzelf na een kort lachje weer normaal te doen.

'Morgenochtend mogen we eerst de dichtstbijzijnde stad in om souvenirs te kopen,' begon ze, 'maar dat is niet het leukste van die dag. In de middag worden we namelijk ergens in het bos gedropt en dan moeten we zelf de weg terug naar hier vinden.'

'Jaa, dat is leuk! Dat heb ik altijd al eens willen doen.'

'Nou, morgen komt die droom dan eindelijk uit,' lachte Lila.