Lost in the woods with that boy

Hoofdstuk 5

H5 Shit happens. But life goes on.

~~*~~*~~

'Oké, iedereen! Zoek een mountainbike uit en fietsen maar! Gewoon het pad blijven volgen en je komt vanzelf weer hier uit.' De man bij het boswachtershuisje had een groen boswachterpak aan met een grote hoed. Zijn dikke bierbuik paste nog net in zijn broek. Lila schatte hem rond de zestig, maar zo goed in leeftijden raden was ze niet. Voor hetzelfde geld was hij al tachtig – of pas vijftig...

Die man kon gemakkelijk praten, vond ze. Hij bleef straks gewoon aan een picknicktafel bij de fietsenstallingen zitten, terwijl zij een lange vermoeiende fietstocht moesten gaan maken. Zuchtend pakte ze een van de witte fietsen, die door moddervlekken bijna allemaal bruin waren.

'Schiet op Lila, ik wil niet achterop raken.' Marlou stond al klaar om te vertrekken. Lila stapte ook op haar fiets en daar gingen ze. Eerst voorzichtig, maar later maakten ze steeds meer snelheid. De leerlingen die hen aan het begin hadden ingehaald keken dit keer toe hoe Marlou en zij hén weer inhaalden. Ze kreeg er steeds meer plezier in. De modderspetters vlogen langs hun fietsen en de wind suisde om hun oren; maar dat maakte haar geheel niets uit.

Het pad was helaas net iets te smal voor twee personen om naast elkaar te fietsen en daarom hadden Marlou en zij al snel besloten dat het veiliger was, om achter elkaar te fietsen. Nog een reden daarvoor, was de diepe afgrond naast het pad – niet heel veilig leek haar. Alleen de bovenste helft van de bomen waar ze langs fietsten, was te zien.

Het bos zag er vredig uit, vond Lila. De bomen hadden hun diepgroene kleur weer terug na de strenge winter die ze hadden moeten verduren. De steile helling van het pad was niet zo prettig om tegenop te fietsen, maar het deed haar wel denken aan de heuvels naast haar huis, waar ze nog geen drie maanden geleden met Marlou vanaf was gereden. Bij Marlou in de schuur had nog een oude slee gestaan en ze was met het idee gekomen te gaan sleeën, waar Lila gelijk mee instemde. Ze hadden toen enorme pret gehad, vooral toen de slee uit elkaar was gevallen nadat ze een paar keer samen de berg af waren gegaan. Lila moest grinniken terugdenkend aan dat moment.

Het pad maakte een bocht naar links en stopte met alsmaar omhoog gaan. Lila keek naar beneden en zag helaas dat er een scherpe bocht in het pad zat, waardoor snel naar beneden roetsjen er voor hen niet inzat. Marlou was al aan de afdaling begonnen en Lila stelde zich weer voor dat ze samen op de slee zaten en naar beneden gleden.

Plotseling zag ze vanuit haar ooghoek iets op haar afkomen. Niemand had hen al een tijdje ingehaald, dus Lila keek verrast opzij. Naast haar kwam Kay opeens tevoorschijn fietsen en zo te zien was hij van plan haar in te halen. Marlou reed ver voor haar, dus zij had nog niets in de gaten.

'Kay, wacht even. We kunnen er nu niet langs!' hoorde Lila Flynn achter haar naar Kay roepen. Een lichte paniek klonk door zijn stem en Lila wist niet exact waarom, totdat ze zich iets realiseerde: de scherpe bocht. Flynn had gelijk. Dit ging niet goed.

Precies op dat moment werd het pad voor hen nog smaller. De scherpe bocht kwam alsmaar dichterbij en Lila wist niet wat ze moest doen. Door het smalle pad werd ze gedwongen meer naar links te gaan, maar tegelijkertijd ging Kay juist meer naar rechts. Haar stuur botste tegen dat van Kay en kwam helemaal vast te zitten.

De tijd leek zich tien maal te versnellen. Lila zag Marlou nog net verschrikt achter zich kijken en hoorde haar iets roepen, maar dat drong al niet meer tot haar door. Voordat ze ook maar iets had kunnen doen, denderde ze het pad af, de diepte in. Ze viel van haar fiets, maar door het hoge tempo was ze niet in staat te stoppen. Ze rolde verder en verder naar beneden. Struiken vlogen langs haar voorbij en het enige wat ze hoorde was het geluid van de ritselende bladeren onder haar.

Een eeuwigheid later – althans zo voelde het voor haar – kwam ze onderaan de afgrond tegen iets tot stilstand. Of beter gezegd, tegen iemand.

'Ik wist wel dat je ooit voor me zou vallen.' Kay gniffelde.

Met een flits keerde alles terug. De botsing. De val. Het rollen. En Kay.

Kay! Opeens werd ze zich ervan bewust dat ze helemaal over hem heen lag. Dat was de reden dat ze gestopt was met rollen.

'Vroeg of laat valt iedereen voor mijn charmes,' voegde hij er daarna aan toe.

Nog beduusd van de val deed ze haar mond open om iets te zeggen, maar sloot hem daarna weer. Er was niet iets dat ze zou kunnen zeggen, zonder dit alles nog erger te maken dan het al was. Daarom besloot ze hem gewoon te negeren.

Lila draaide zich snel van Kay af en tuurde op haar rug naar boven. Het enige wat ze zag waren de dichtbegroeide bomen die ver boven haar uittorenden.

De wereld bleef voor Lila nog een beetje draaien toen ze rechtop ging zitten, maar Kay bleek niets te mankeren, want hij kwam met een verrassend soepele beweging overeind.

'Zo, dat was me een val. Laten we dat maar niet nog een keer doen,' zei Kay met – nog steeds – een grijns op zijn gezicht. Hij klopte de bladeren en takjes van zich af en haalde zijn hand door zijn warrige, donkerbruine krullen.

Lila zette haar voeten stevig op de grond en kwam overeind. Het werd even zwart voor haar ogen en ze had een dof, kloppend gevoel alsof iemand met een hamer op haar hoofd aan het slaan was. Ze wankelde even en was beslist flauwgevallen als de duizeligheid niet na een paar tellen ineens was verdwenen. Ook stopte het draaien van de grond en de bomen, waardoor ze eindelijk stevig stond.

'Waarom deed je dat?' vroeg ze verontwaardigd. Ze was weer in staat helder te denken en de woorden stroomden uit haar mond.

'Wat deed ik?' antwoordde Kay onschuldig.

'Mij inhalen! Wat dacht je anders? Je zag toch dat er een bocht aankwam en dat het daar veel te smal voor was!'

Kay zweeg. Eindelijk. Ze had hem eens stil gekregen. Zijn ogen lichtten even op, alsof hij van plan was toch nog iets te zeggen, maar Lila wilde het niet horen en keek van hem weg. De fietsen lagen een eindje verderop. Ze wilde ernaartoe lopen, maar een akelig scherpe pijn schoot in haar enkel en halverwege stopte ze. Gewoon negeren, besloot ze.

'Moet ik helpen?' Kay klonk voor de verandering eens volkomen serieus – en bezorgd.

'Nee, het gaat wel,' antwoordde ze bitter.

'Het spijt me echt heel erg, oké? Ik hoop dat je niet al te boos bent... maar ik begrijp het als je dat natuurlijk wel bent,' voegde hij eraan toe.

Lila negeerde hem en pakte haar fiets op. Ze was van plan snel terug te gaan, want ergens boven haar stonden Flynn en Marlou waarschijnlijk al erg lang te wachten. Marlou was vast heel erg ongerust en dat kon ze haar beste vriendin niet langer aandoen. Ze trok haar fiets mee de heuvel op, maar dat viel nog niet mee met een pijnlijke enkel. Kay had besloten zijn mond verder dicht te houden, wat maar goed was ook. Ze had even helemaal geen behoefte meer aan zijn grappen.

Eenmaal bij het bekende pad aangekomen, stortte Marlou zich bovenop Lila en gaf haar een dikke knuffel. 'Nooit meer doen hoor! Ik dacht even dat je dood was,' grinnikte Marlou die er nu wel de lol van inzag.

Lila hoorde Flynn en Kay ook wat woorden wisselen, maar die vertrokken daarna al snel op hun fietsen. De rest van de ochtend was ze de twee jongens – gelukkig – niet meer tegengekomen.

~~*~~*~~

(A/N) Tadaa, speciaal een wat langer stukje. Hoe vonden jullie de valpartij? Ik vond het echt geweldig om te schrijven, haha. Die sukkel van een Kay ook...