Lost in the woods with that boy

Hoofdstuk 1

H1 What if I didn't have you?

~~*~~*~~

'Wilt iemand nog een tweede lekkere warme kom tomatensoep?' hoorde Lila één van de rondlopende mensen roepen. Leraren en begeleiders liepen af en aan van de keuken weer naar de eetzaal met grote manden brood en pannen soep.

Lila vond het binnen gezellig druk. Er hing een vrolijke sfeer van leerlingen die met elkaar aan het praten waren. De openhaard was aangemaakt door een van de begeleiders, dus het was lekker warm in de kamer. Op dit moment zag ze weer een andere man die in het vuur aan het poken was. De leerlingen naast haar zaten allemaal hongerig hun avondeten op te eten, omdat de lunch alweer uren geleden had plaatsgevonden.

'Nou nee, ik heb echt wel genoeg na die eerste kom soep,' fluisterde Marlou.

Lila keek op en zag dat ze haar soep al helemaal op had gegeten. Marlou's mond zat onder de rode vlekken van de soep en toen ze dat merkte pakte ze vlug een servet van de eikenhouten tafel. Het servet had een zeer opvallende bloemetjesprint – niet helemaal Lila's smaak.

In de eetzaal stonden drie lange tafels, waaraan alle leerlingen zaten die mee waren gegaan met de werkweek naar de Ardennen. Vandaag waren zij en de anderen met een grote dubbeldekkerbus vertrokken. Lila had naast Marlou onderin de bus gezeten en samen hadden ze de hele reis muziek geluisterd. Het plan was al in het begin van de middag op de plek van bestemming te arriveren doordat de Ardennen natuurlijk niet ver rijden was. Helaas kregen ze te maken met een megalange file door een zwaar ongeluk. Alle rijbanen waren een tijd gesloten geweest. Hierdoor moest het hele middagprogramma met spelletjes op het veld gecanceld worden en zaten ze nu alweer gelijk aan het avondeten – nou ja, eerst moest dat nog helemaal worden klaargemaakt. Om uiteindelijk zeven uur 's avonds werd verteld aan de leerlingen dat ze plaats konden nemen in de eetzaal.

Lila keek naar haar bord. Ze zou eigenlijk net als de rest erg honger moeten hebben, maar ze wist nu al dat ze het hoofdgerecht nooit op zou krijgen. Ze had gewoon niet zo trek. Dat kon iedereen toch weleens hebben?

'Hé Lila, wat ben je stil. Zeg eens wat?' Marlou stootte haar aan. In zichzelf mekkerend keek Lila eerst naar haar tomatensoep. Ze bracht de lepel naar haar mond en nam uiteindelijk een hap van de soep. Ze besloot maar gewoon zo normaal mogelijk te doen.

'Weet je zeker dat je geen tweede kom soep wilt? Deze gehaktballetjes zijn verrukkelijk,' zei ze plagerig tegen Marlou.

'Nee, genoeg soep voor mij vandaag.' Marlou grijnsde en keek Lila met haar helderblauwe ogen en altijd-vrolijke glimlach aan. Ze waren al vriendinnen sinds ze elkaar in de eerste leerden kennen en Lila had het zo ontzettend gezellig met haar. Marlou was precies de vriendin die ze nodig had.

Buiten begon het te regenen. Zachtjes hoorde Lila de spetters op het dak terecht komen. Tik, tik, tik. Niemand leek het te merken, want het geluid van alle leerlingen overstemde de zachte regen.

'Straks moeten we weer naar buiten om naar ons blokhutje te gaan,' jammerde Marlou. Blijkbaar was zij niet de enige geweest die had opgemerkt dat het buiten regende.

'Ja, en ook nog naar de toiletblokken. Gelukkig is dat niet een heel eind lopen,' antwoordde Lila.

'Nou, dankzij de regen hoeven we straks eigenlijk niet meer te douchen.' Lachend keek Marlou weer naar buiten.

In de zaal begonnen mensen op te staan. Het geluid van schuivende stoelen klonk door de ruimte. Blijkbaar was iedereen klaar met eten. Lila keek naar haar soepkom en onbewust had ze hem toch nog helemaal op gekregen. Marlou maakte aanstalten om te gaan, dus legde ze gauw haar lepel neer en stond ook op.

Samen liepen ze door de hal richting de buitendeur. In de hal stonden allerlei opgezette dieren die in de bossen van de Ardennen leefden. Er hing zelfs een kop van een hert inclusief gewei. Lila vond het hert hen een beetje met vervreemde ogen aankijken, dus liepen ze maar snel door. Ze had zojuist voor zichzelf besloten de komende dagen niet meer het hert in de ogen aan te kijken.

Eenmaal buiten bleven ze even onder het afdakje bij de deur staan. Het regende alleen nog maar harder.

'Weet jij nog hoeveelste huisje wij hadden?' Marlou keek om zich heen. 'Volgens mij was ons huisje ergens in het midden van die rij, maar nu ben ik er niet meer zo zeker van. Er zijn hier meer dan honderd hutjes en alles ziet er zo anders uit in het donker!'

Marlou had gelijk. Na het eten was het verrassend snel donker geworden. De zon was al nergens meer te bekennen door de hoge bomen die ervoor stonden. Bovendien was de hemel bedekt met een dikke laag grijze wolken. Door de lichte duisternis zagen alle huisjes er precies hetzelfde uit, namelijk grijs. Dat was erg vervelend, aangezien je de huisjes juist kon herkennen aan hun kleur. Het huisje van hen was mintgroen geschilderd – alleen daar hadden ze op dit moment niets aan, bedacht Lila.

'Volgens mij hadden we huisje nummer 17,' zei ze. 'Als deze hut hier nummer 1 is, dan moeten we in ieder geval die kant op.' Ze wees naar rechts.

'Het is trouwens nog harder gaan regenen,' zei Marlou treurig.

'Dan moeten we maar gaan rennen,' antwoordde Lila simpel.

'Oké dan, het zal wel moeten.' Marlou pakte Lila's hand en sleurde haar mee door de hevige regen richting de rijen blokhutten. Hopelijk vonden ze hun hut snel, dacht Lila, maar daar zouden ze snel genoeg achter komen.